Η άνοιξη είναι η κατάλληλη εποχή για βόλτες και μακρινούς περιπάτους με τον σκύλο μας. Οι κίνδυνοι όμως για αυτόν είναι αρκετοί. Ένα τσίμπημα μιας σφήκας ή μιας μέλισσας μπορεί να τον βάλουν- και εμάς- σε περιπέτειες.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι λίγοι οι σκύλοι που στη βόλτα τους δέχονται τσιμπήματα από κάποιο έντομο, κυρίως σφήκα ή μέλισσα. Τσιμπήματα μπορεί να γίνουν στα πόδια του ζώου, όταν αυτό πατήσει κατά λάθος ένα έντομο, στη μύτη του -που είναι πολύ ευαίσθητη- στη γλώσσα, στο στόμα ή το λαιμό του. Κάποιες φορές ο σκύλος μπορεί να κυνηγήσει αυτά τα έντομα για να τα πιάσει, με αποτέλεσμα να τσιμπηθεί.

Συχνά τα τσιμπήματα από μέλισσες και σφήκες προκαλούν λίγο πόνο και ενόχληση στο ζώο σας. Όμως αν δεχτεί τσίμπημα πολλές φορές ή αν αυτό είναι μέσα στο στόμα ή στον λαιμό που ενδέχεται να πρηστεί, τότε πρέπει να δράσετε αμέσως. Γιατί μπορεί να εμφανίσει αναφυλακτικό σοκ από τις τοξίνες που απορροφήθηκαν από το δέρμα.

Τέλος αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι υπάρχει διαφορά σε μια μέλισσα και σε μια σφήκα για αυτό καλό είναι να μάθουμε να τις ξεχωρίζουμε.

Οι μέλισσες, δεν είναι επιθετικές, δεν τσιμπούν ποτέ αν δεν απειληθούν, και βρίσκονται συνήθως στα λουλούδια και τα φυτά από όπου τρώνε γύρη.

Οι σφήκες από την άλλη μπορούν να γίνουν επιθετικές και να τσιμπήσουν πολύ πιο εύκολα, και πολλές φορές ταυτόχρονα. Το τσίμπημα που θα γίνει αρκετές φορές είναι επικίνδυνο και απαιτεί επίσκεψη στον κτηνίατρο. Τις σφήκες τις συναντάμε συνήθως σε μέρη με αποφάγια, σκουπίδια, φρούτα που έχουν σαπίσει, γλυκά και άλλα.

Τα συμπτώματα του τσιμπήματος

Πρήξιμο της περιοχής που τσιμπήθηκε

Κοκκίνισμα της περιοχής που τσιμπήθηκε

Κνησμός στο σημείο του τσιμπήματος

Νευρικότητα

Ζάλη

Αδυναμία

Δυσκολία στην αναπνοή

Διάρροια

Εμετός

Σε κάποιες περιπτώσεις λιποθυμία

Αυτά τα συμπτώματα εμφανίζονται συνήθως μέσα σε περίπου 20 λεπτά, αλλά μπορεί να μην εμφανίζονται για αρκετές ώρες μετά το τσίμπημα της μέλισσας.

Δυστυχώς δεν είμαστε όλοι ενημερωμένοι για το τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε, με αποτέλεσμα να κάνουμε πράγματα που είναι λάθος.

Τι δεν πρέπει να κάνουμε

-Πρώτα από όλα αυτό που συνήθως κάνουμε στις ξαφνικές δυσκολίες. Να μην πανικοβληθούμε. Είναι απολύτως λογικό να ταραχτούμε από κάτι τέτοιο, ειδικά αν μας συμβαίνει πρώτη φορά. Όμως ο πανικός θα μας δυσκολέψει στο να σκεφτούμε και να πράξουμε σωστά. Οπότε ηρεμήστε όσο μπορείτε.

-Το δεύτερο πολύ σημαντικό είναι να αγνοήσουμε αυτό που συνέβη θεωρώντας ότι μπορεί να περάσει. Αν δεν βλέπουμε μάλιστα και ανησυχητικά σημάδια, ίσως μας είναι πιο εύκολο να μην κάνουμε τίποτα. Αν επίσης δεν βρίσκουμε τον κτηνίατρό μας, ίσως σκεφτούμε να περιμένουμε μέχρι να τον βρούμε. Όχι, δεν αφήνουμε τον χρόνο να περάσει. Μιλάμε με άλλον κτηνίατρο. Γιατί σε αυτή την περίπτωση το ζώο κινδυνεύει να πεθάνει από αλλεργικό σοκ.

-Να του δώσουμε κάτι με δική μας πρωτοβουλία. Κάποιο φάρμακο ή κάτι άλλο. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κάνουμε κάτι τέτοιο νομίζοντας ότι θα βοηθήσει γιατί μπορεί να έχετε τα αντίθετα αποτελέσματα. Βρίσκουμε κτηνίατρο και ακολουθούμε κατά γράμμα τις οδηγίες του. Το ιδανικό είναι να βρούμε το δικό μας κτηνίατρο, ο οποίος ξέρει το ζώο μας και την υγεία του. Όμως αν αυτό δεν είναι δυνατό, μιλάμε με κάποιον άλλον, ειδικά αν τα συμπτώματά του επιμένουν ή έχει έντονο πρήξιμο και του κόβεται η αναπνοή.

-Δεν παίρνουμε τηλέφωνο κάποιον φίλο ή γνωστό μας που έχει είχε και αυτός το ανάλογο περιστατικό για να μας συμβουλέψει. Ούτε ψάχνουμε πληροφορίες στο διαδίκτυο. Αυτός που γνωρίζει καλά είναι ο κτηνίατρος- και μόνο.

Τι κάνουμε

-Προσπαθούμε να βρούμε το κεντρί ώστε να το βγάλουμε για να υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες αυτό να μπει όλο μέσα. Το τραβάμε με ένα τσιμπιδάκι- των φρυδιών, για παράδειγμα- ή με τα νύχια μας από το δέρμα του ζώου με πολλή προσοχή. Προσέχουμε να μην πιέσουμε το κεντρί, γιατί πάνω σε αυτό υπάρχει το δηλητήριο και μπορεί να το σπρώξουμε περισσότερο μέσα στο δέρμα. Μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε για αυτό και μια κάρτα- πιστωτική, για παράδειγμα-.

-Βάζουμε, αν αυτό είναι εφικτό, σε όλη την ερεθισμένη περιοχή κρύες κομπρέσες ή πάγο ώστε να ανακουφιστεί ο σκύλος από τον πόνο και να ξεπρηστεί.

-Βάζουμε στο σημείο του τσιμπήματος μαγειρική σόδα και νερό ώστε να εξουδετερώσετε το δηλητήριο.

-Βάζουμε στο σημείο του τσιμπήματος αντισταμινική κρέμα και κορτιζονούχα αντιβιοτική κρέμα, πάντα με τη σύμφωνη γνώμη ενός κτηνίατρου. Σε όποια κατάσταση και αν είναι ο σκύλος μας, εμείς οφείλουμε να μη χάσουμε καιρό και να μιλήσουμε μαζί του.

Τέλος πρέπει να ξέρουμε ότι το δηλητήριο της μέλισσας έχει διαφορετική σύσταση από αυτό της σφήκας.

Το να τσιμπήσει τον σκύλο μας μια μέλισσα ή μια σφήκα δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Η γνώση του τι να κάνουμε αμέσως και η αναζήτηση επαγγελματικής κτηνιατρικής φροντίδας μπορεί να κάνουν σημαντική διαφορά στην ανάρρωσή του, ακόμα και να του σώσουν τη ζωή.