Το Σαββατοκύριακο  το περάσαμε σε μια καταπληκτική παραλία προς Σούνιο μεριά. Πεντακάθαρη θάλασσα με άμμο μέχρι τα βαθιά, λίγες ομπρέλες με άνετες ξαπλώστρες, ευγενέστατο service και προς μεγάλη μας έκπληξη με λίγο και «καλό» κόσμο. Για μένα το «καλός» κόσμος σημαίνει ευγενικοί και διακριτικοί άνθρωποι, χαριτωμένα παιδιά όλων των ηλικιών, χωρίς ρακέτες και μουσικές στη διαπασών και το πιο σημαντικό; Οι περισσότεροι είχαν έρθει παρέα με τους σκύλους τους.                                                                     

Εδώ να σημειώσω ότι λόγω των πολλών εξοχικών κατοικιών στην περιοχή, η συγκεκριμένη παραλία είναι ένα καλά φυλαγμένο μυστικό και άκρως οικογενειακή. Οι περισσότεροι γνωρίζονται μεταξύ τους, το ίδιο φυσικά και οι σκύλοι τους.

Εμείς στην παρέα μας είχαμε τον κύριο Τέρι Κοκόνη.  Έναν πανέμορφο τύπο της γνωστής οικογένειας των Κοκόνηδων. Όσο μπόι του έλειπε, τόσο αποφασισμένος ήταν να προστατέψει τη μαμά του και την «ξαπλώστρα» του  από οποιονδήποτε  τετράποδο εχθρό έκανε το λάθος να έρθει να μας χαιρετήσει. 

‘Ήταν και ο Μπούλης, ένα φουλ ενεργητικό κανίς 8 μηνών, ο οποίος με το που έφτασε στην παραλία επισκέφτηκε όλες  τις ομπρέλες για να πει την καλημέρα του, να πάρει ένα χάδι ή μια λιχουδιά -τις περισσότερες φορές και τα δύο.

Στη μπροστινή μας ομπρέλα ήταν η Νάλα, ένα ημίαιμο θηλυκό, το οποίο όπως καταλάβαμε ήταν το κορίτσι του Μπούλη γιατί όταν εμφανίστηκε ο νεαρός, η Νάλα πετάχτηκε επάνω, σήκωσε αυτιά, έγειρε το κεφάλι της στο πλάι, τον εντόπισε, κοίταξε τη μαμά της για να πάρει την άδεια  να φύγει και μόλις άκουσε το πολυπόθητο «πήγαινε κορίτσι μου», έτρεξε μέσα στην τρελή χαρά προς τον Μπούλη.

Αυτό που ακολούθησε όταν συναντήθηκαν αυτοί οι δύο ήταν χάρμα οφθαλμών για κάθε φιλόζωο.  Το τι φιλιά έδωσαν ο ένας στον άλλον, τι αγκαλιές όρθιοι στα πίσω τους πόδια, τι τρέξιμο και κυνηγητό πάνω στην άμμο και τι παιχνίδι έκαναν μέσα στο νερό κυνηγώντας μπαλάκια που τους πέταγαν τα πιτσιρίκια που πλατσούριζαν  στα ρηχά με τα μπρατσάκια τους, δεν περιγράφεται.

Λίγο αργότερα το καρέ συμπληρώθηκε από τον Έντι και τον Μέρφι, δύο Τζακ Ράσελ  με τα σωσίβιά τους, τα οποία προστέθηκαν στην παρέα του Μπούλη και της Νάλας και το γλέντι συνεχίστηκε.

Ο  Στράτος, ένα ημίαιμο λαμπραντόρ, ο οποίος αγνοούσε  πλήρως το παρεάκι του Μπούλη και γύρναγε πάνω κάτω την παραλία με ένα μπαλάκι του τένις στο στόμα ικετεύοντας  όποιον έβρισκε μπροστά του να του το πετάξει στο νερό. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να βρεθεί κάποιος συμπονετικός να παίξει μαζί του με το μπαλάκι. Και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ελάχιστοι ήταν αυτοί που δεν του έκαναν το χατίρι.

Οι αδελφές Καρντάσιαν, Κιμ και Κλόε, δύο μαλτεζάκια με φιόγκους οι οποίες ούτε καν καταδέχτηκαν να πατήσουν πόδι στην άμμο και την έβγαλαν σε μια ξαπλώστρα κουτσομπολεύοντας αφ’ υψηλού τους πάντες.

Το απόγευμα ήρθε και ο Τζάκομο, ένας γέρος αρκούδος, ο οποίος με το σωσίβιό του έκανε τη καθημερινή φυσιοθεραπεία του με τον μπαμπά του και μετά με αργά βήματα μας αποχαιρέτησε κουνώντας την ουρά του.

Θέλω να διευκρινίσω ότι  μέσα στην ημέρα ήρθαν όλοι οι κηδεμόνες και μας ρώτησαν ευγενικά αν μας ενοχλούσαν οι σκύλοι τους που ήταν ελεύθεροι ώστε να τους περιόριζαν αμέσως.  

Στη διαδρομή πίσω σκεφτόμουν ότι αυτή είναι η εικόνα που θα ήθελα να βλέπω σε όλες τις παραλίες μας τα καλοκαίρια.

Σκύλοι, παιδιά και άνθρωποι μια μεγάλη παρέα. Ο  καινούργιος  νόμος ορίζει ξεκάθαρα ότι οι σκύλοι επιτρέπονται υπό κάποιες συνθήκες σε όλες τις παραλίες της χώρας μας, εκτός από τις οργανωμένες. Και οργανωμένες εννοούμε αυτές στις οποίες υπάρχει εισιτήριο. Οι σκύλοι πρέπει να είναι με λουρί στην παραλία και φυσικά μπορούν να κολυμπήσουν. Οι κηδεμόνες πρέπει να έχουν μαζί τους τα βιβλιάρια υγείας τους ενημερωμένα με όλα τα εμβόλια και τον αριθμό του τσιπ τους και να φροντίζουν για σκιά και δροσερό νερό.

Δυστυχώς, δεν βλέπεις συχνά τέτοια αρμονική συνύπαρξη σκύλων και ανθρώπων, στις παραλίες μας.

Πάντα θα υπάρξουν κάποιοι που θα αρχίσουν να φωνάζουν για το «βρ@μόσκυλο που βρωμίζει το νερό», πάντα θα υπάρχει κάποιος ο οποίος θα απειλήσει να φωνάξει την αστυνομία, πάντα θα υπάρξουν κάποιες μαμάδες που είτε δουν καρχαρία είτε σκύλο είναι ακριβώς το ίδιο -ο σκύλος δε παίζει να είναι και κάποιο 2κιλο τσιουάουα.

Από την άλλη βέβαια και για να είμαστε δίκαιοι,  κάποιοι ανεύθυνοι κηδεμόνες δεν βοηθάνε και χειροτερεύουν την κατάσταση, όταν θα φέρουν στη παραλία έναν σκύλο ο οποίος γαυγίζει ασταμάτητα, έναν σκύλο που δεν τα πάει καλά με μικρά παιδιά, έναν σκύλο ο οποίος δεν υπακούει. Ακόμα και εγώ, έχω φτάσει σε σημείο να κάνω σύσταση σε κάποιον ο οποίος είχε αφήσει τον σκύλο του να κλέβει φαγητό από όπου το έβρισκε και να σέρνεται πάνω σε όποια ξένη πετσέτα έβρισκε για να τινάξει την άμμο από πάνω του.

Ο κύριος και η παρέα του το έβρισκαν πολύ χαριτωμένο και αστείο όλο αυτό που γινόταν και όταν έγινε η παρατήρηση, ακολούθησε καυγάς. Το αποτέλεσμα ήταν να χαλάσει η διάθεση όλων και ο σκύλος να δεθεί με λουρί κάτω από ένα δέντρο μέχρι το απόγευμα που έφυγαν. Ωραία Κυριακή πέρασε ο κακομοίρης χωρίς να φταίει.

Οι ανεύθυνοι κηδεμόνες και η έλλειψη σεβασμού προς τον διπλανό μας,  η έλλειψη παιδείας, οι παλιές και αναχρονιστικές απόψεις για τα ζώα, κατοικίδια και μη, η τάση που έχουμε σαν χώρα να αγνοούμε πλήρως τους νόμους που δεν μας «βολεύουν» δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο που δεν πρόκειται να σπάσει εύκολα -εκτός και αν κάποιοι κάνουν την αρχή.  

Και αυτοί οι «κάποιοι» είμαστε εμείς που πρέπει να σεβαστούμε τον συνάνθρωπό μας ο οποίος μπορεί να φοβάται τους σκύλους, ο οποίος μπορεί να  είναι σιχασιάρης βρε αδελφέ ή αλλεργικός και να μην του κουνάμε το δάχτυλο επειδή έχει επιλέξει να ζήσει χωρίς κάποιο κατοικίδιο. Να ξεκινήσουμε διορθώνοντας πρώτα τις δικές μας συμπεριφορές και συνήθειες. Μαζεύουμε τις ακαθαρσίες των σκύλων μας ή σφυρίζουμε αδιάφορα; Αδιαφορούμε όταν ο σκύλο μας  γαυγίζει συνέχεια ενοχλώντας τους πάντες; Αφήνουμε τον σκύλο μας να πηδάει επάνω στους ξένους για να τους χαιρετήσει επειδή εμάς δε μας πειράζει; Μιλάμε προσβλητικά και ειρωνικά σε  όποιον μας ζητήσει να μαζέψουμε τον σκύλο μας επειδή φοβάται ή τον ενοχλεί;

Τσακωνόμαστε με το «καλημέρα»  επειδή η διπλανή κυρία φωνάζει ότι λερώνουμε την είσοδο της πολυκατοικίας ταΐζοντας τα αδέσποτα, αντί να προσέξουμε να μην αφήνουμε αποφάγια ή να πάμε λίγα μέτρα πιο κάτω; Βάζουμε τις φωνές όταν δούμε κάποιον να προσπερνά τις ακαθαρσίες του σκύλου του ενώ μπορούμε  να τον φέρουμε σε πολύ δύσκολη θέση δίνοντας του μια δική μας σακούλα ήρεμα, ευγενικά και με χαμόγελο;

Ρωτάμε τους γονείς  πρώτα, πριν αφήσουμε ένα παιδί να πλησιάσει τον σκύλο μας; Αν δεν θέλουν, οφείλουμε να το σεβαστούμε και να μην τους στραβοκοιτάξουμε αρχίζοντας  να μουρμουράμε.

Τέλος πάντων, είναι πολλά αυτά που μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε  τα κακώς κείμενα της φιλοζωίας στη χώρα μας. Ας ξεκινήσουμε πρώτα από το σπίτι μας, από την πολυκατοικία που μένουμε, από τη γειτονιά μας και βήμα-βήμα θα φτάσουμε και στη χώρα μας. Για σήμερα όμως σας αφήνω να ονειρευτείτε μια μεγάλη παραλία με πεντακάθαρα νερά και πολλούς ευτυχισμένους σκύλους να παίζουν στην άμμο μαζί με ένα τσούρμο πιτσιρίκια.