«Είμαστε μαζί από τότε που το Φουσκί ήταν δύο μηνών. Εκείνη την εποχή οι γονείς του Αιμίλιου είχαν χάσει το σκυλί τους, τη Χαρά, και ήταν απαρηγόρητοι.

Η Χαρά ήταν ένα μεγαλόσωμο σκυλί, αδεσποτάκι, που ζούσε μαζί τους και την είχαν χάσει εκείνο το φθινόπωρο. Εμείς είχαμε ήδη τον Μπιπ, ένα Μαλτέζ με εξαιρετικό χαρακτήρα, και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία ιδέα να τους κάνουμε δώρο ένα μαλτεζάκι. Πήραμε τη Φούσκα, την κρατήσαμε μια εβδομάδα στο σπίτι για λίγη εκπαίδευση και τα Χριστούγεννα την έβαλα σε ένα ωραίο καλάθι με κορδέλα και τους την προσφέραμε για να τους κρατάει συντροφιά. Όμως εκείνοι δεν ήταν έτοιμοι να δεχτούν ένα άλλο σκυλί, οπότε η Φούσκα έμεινε στα χέρια μας.

Την βγάλαμε Φούσκα γιατί ήταν σαν μαλλιαρή φυσαλίδα. Ένα λευκό μπαλάκι με δύο ματάκια χάντρες και μία κόκκινη γλωσσίτσα.

Ο Μπιπ ήταν ο μεγάλος δάσκαλος της Φούσκας σε όλα τα θέματα. Της έμαθε τα κατατόπια του σπιτιού, πώς να ανεβαίνει σκάλες και πότε να γαβγίζει. Για όσο διάστημα η μικρή, που ήταν τοσοδούλα, δεν μπορούσε να ανεβαίνει στους καναπέδες, ο Μπιπ ήταν πολύ χαρούμενος, αισθανόταν μια κάποια ανωτερότητα. Έπρεπε να δείτε τη φάτσα του όταν συνειδητοποίησε ότι η μικρή μπορούσε πλέον να κάνει ό,τι κι εκείνος και είχαν πλέον ίδια δικαιώματα στο σπίτι. Ήταν σοκαρισμένος.

Παρόλα αυτά, τα πήγαν πολύ καλά οι δυο τους και απέκτησαν και απογόνους. Η Φούσκα γέννησε τρία κουταβάκια που τα δώσαμε σε φίλους και συγγενείς. Ένας από τα κουτάβια είναι ο γιος της, Φρίξος, που σήμερα ζει με τη μαμά μου. Δεν νομίζω ότι η Φούσκα έχει την αίσθηση ότι ο Φρίξος είναι παιδί της γιατί κάπου διάβασα ότι η μνήμη των σκυλιών είναι μνήμη οσμής και διαρκεί λίγα χρόνια, ενώ η μικρή έκανε να δει τον τον γιο της περισσότερα. Στην αρχή τον αγρίεψε λίγο, αλλά τώρα είναι πολύ καλά φιλαράκια και παίζουν μαζί όταν εμείς λείπουμε σε περιοδεία και η Φούσκα μένει με τη μαμά μου και τον Φρίξο. Μόλις μας δει να ετοιμάζουμε ρούχα, αρχίζει ο οδυρμός πάνω από τις βαλίτσες, “που πάτε, δεν είναι δυνατόν να φύγετε χωρίς εμένα”

Ωστόσο, η Φούσκα με εντυπωσίασε όλα αυτά τα χρόνια με τη διάθεσή της για ανεξαρτησία από την υπόλοιπη οικογένεια. Σε αντίθεση μς τον Μπιπ, που θα ήθελε παντα να είναι δίπλα σου, να κάθεται πάνω σου, να τον χαϊδέψεις, να σε ακουμπάει, αυτή ήταν πάντα πολύ ανεξάρτητη. Μπορεί, για παράδειγμα, να πήγαινε και να καθόταν κάπου μόνη της ή ενώ βλέπαμε μαζί τηλεόραση σε ένα δωμάτιο, εκείνη να πηγαινε να κοιμηθεί σε ένα άλλο. Τη θαυμάζω και την αντιγράφω. Ξύπνησε και σε μένα αυτή την ανάγκη για ανεξαρτησία.

Η σχέση μου με τα σκυλιά ήταν ανέκαθεν “μακριά και αγαπημένοι”. Αυτά ήταν τα πρώτα μου σκυλιά. Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι πολύ έντονα μία εποχή που χρειάστηκε να φιλοξενήσουμε ένα σκυλάκι πεκινουά. Μας το είχε δώσει ένας φίλος κτηνίατρος μαζί με αυστηρές οδηγίες για τη φροντίδα του. Εγώ, σχεδόν 5, ήμουν γεμάτη περιεργεια να το δω, αλλά εκείνο κρυβόταν κάτω από τον καναπέ. Και θυμάμαι πως ξάπλωνα στο πλακάκι και κοιτούσα κάτω από τον κάναπέ για να δω τι κάνει. Έμαθα από πολύ μικρή ότι ένα ζωάκι δεν είναι παιχνίδι, χρειάζεται φροντίδα και προσοχή. Κι αυτό είναι κάτι που όλοι οι γονείς πρέπει να μάθουν στα παιδιά τους, ότι ένα ζωάκι δεν είναι παιχνίδι που το τραβάμε από τα αυτιά ή από την ουρά για να δούμε πως θα αντιδράσει.

Με τις γάτες δεν τα πήγαινα τόσο καλά ώσπου μείναμε φέτος το χειμώνα στα Κύθηρα. Κάποιοι παράτησαν έναν αρσενικό γάτο, έναν κούκλο. Ήταν πολύ θλιμμένος κι ερχόταν και τριβόταν στα πόδια μας, τα δικά μου και του Αιμίλιου. Έκτοτε, τον φροντίζουμε, τον πήγα στην κτηνίατρο για αποπαρασίτωση και στείρωση. Τον έχω βγάλει Μήτσο και του έχω μεγάλη αδυναμία. Σύντομα εμφανίστηκαν κι άλλες γάτες, η Μπιμπίτσα, μια τρυφερή θηλυκιά, η Πάμελα, μια κοκκινομάλλα που περπατάει πολύ θηλυκά και μοντελίστικα και τρία μικρά, που δεν τους έχουμε βγάλει ακόμη ονόματα. Η Φούσκα, που δεν είχε πολλά-πολλά με γάτες, έμαθε να συνυπάρχει μαζί τους, ίσως γιατί καταλαβαίνει ότι τις αγαπάμε και ότι γίνονται σιγά-σιγά της οικογένειας.