«Από γεννησιμιού μου ήμουν πολύ εξοικειωμένη με τις γάτες γιατί μεγάλωσα σε ένα σπίτι με γάτες στο Χαλάνδρι. Κάποια στιγμή, όταν ήμουν με τον Πέτρο (σ.σ. Λαγούτη) είχαμε πάρει ένα λαμπραντόρ γιατί το ήθελε πολύ εκείνος. Εγώ αγαπάω όλα τα ζώα, αλλά δεν ήταν δική μου απόφαση. Στη συνέχεια έζησα πολλά χρόνια χωρίς κατοικίδιο.

Η Άλις ήρθε στη ζωή μας τρία χρόνια πριν, ενώ ετοιμαζόμασταν να περάσουμε ένα χειμώνα κλεισμένοι μέσα, λόγω καραντίνας. Η μαμά μου, που μένει μαζί μας, είχε μια περίεργη μοναξιά επειδή δεν την πλησιάζαμε και πολύ. Σκέφτηκα λοιπόν να της πάρω ένα σκυλάκι για να το έχει παρέα. Ήξερα ότι θα αρνιόταν, οπότε δεν της είπα τίποτα. Το συζήτησα με τα παιδιά και άρχισα να ψάχνω.
Ήθελα βέβαια να πάρω σκυλί από καταφύγιο και όχι μόνο αυτό. Ήθελα το σκυλί να ειναι ενήλικο,να μην χρειάζεται εκπαίδευση -γιατί ποιoς άκουγε τη μάνα μου- οπότε απευθύνθηκα σε έναν φίλο μου κτηνίατρο. Εκείνος, επειδή σπούδασε στην Καρδίτσα, με παρέπεμψε στο Διασώζω Καρδίτσας.

Μία τρομερή τύπισσα που δουλεύει εκεί, η Ερμιόνη, αφού άκουσε τι έψαχνα, μου είπε ότι έχει εκεί ένα συγκλονιστικό σκυλί με απίστευτο χαρακτήρα, που είναι όλα όσα θέλω. Μου στέλνει μια φωτογραφία και βλέπω αυτό το τριχωτό, απριδερό μπουμπούκι. Ήταν περιπου 9 κιλά και 2 χρόνων, ένα μπασταρδάκι κανίς, μαλτέζ και γκριφόν. Δεν μπορούμε να ξέρουμε την ηλικία της ακριβώς αφού ήταν αδέσποτη. Βρέθηκε σε κακό χάλι, απίστευτα ταλαιπωρημένη και κακοποιημένη, σχεδόν φαλακρή από τα δερματικά.

Έρχεται λοιπόν αυτό το πλάσμα στο σπίτι μας και το ερωτευόμαστε όλοι. Έχουμε τρελλαθεί μαζί της γιατί ειναι τόσο καλόκαρδη και τρυφερή, ένα πανεύκολο σκυλί. Θέλει μόνο να το αγαπάς, να το χαϊδεύεις και να τρώει το φαγάκι του. Δεν γαβγίζει ποτέ παρά μόνο σαν φύλακας, αν κάποιος γίνει εχθρικός μαζί μας. Έχω γνωρίσει αρκετά σκυλιά. Δεν έχω ξαναδεί αυτό που κάνει η Άλις. Σε κοιτάζει και σου λέει ευχαριστώ κάθε μέρα.

Δεν ήθελα να την βγάλω Άλις, είχα άλλα ονόματα στο μυαλό μου, Άχνη, Πέρλα, Φέτα! Αλλά καθίσαμε μαζί με τα παιδιά να της βρούμε όνομα και ψηφίστηκε το Άλις, που ήταν ιδεα του γιου μου του Δημήτρη. Alice in Wonderland. Έχει την πλάκα του γιατί τώρα ειναι Άλις Αλικάκη.

Την Άλις την προσέχουμε όλοι οικογενειακώς και την αγαπάμε.
Η μητέρα μου έχει αναλάβει την πρωινή της βόλτα- αυτός ήταν και ο στόχος, να την αναγκάσω να βγαίνει. Η μικρή έχει τρελλό κόλλημα μαζί μου και αδυναμία στον μικρό γιο μου, τον Γιωργή, που είναι ο μόνος σε αυτό το σπίτι που της δίνει και λίγο ανθρώπινο φαγητό.
Η Άλις μου έχει μάθει ότι δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τον κακό χαρακτήρα κάποιου. Μπορεί να είσαι πολύ ταλαιπωρημένος, να έχεις κακοπεράσει στη ζωή και να είσαι ένας υπέροχος χαρακτήρας, και μπορεί να έχεις μεγαλώσει στα πούπουλα και να είσαι ο χειρότερος. Κι αυτό είναι κάτι που ισχύει για σκυλιά και ανθρώπους. Αυτό είναι το ένα πράγμα που μου έμαθε η Άλις. Το άλλο νομίζω ότι είναι αυτή η καθημερινή ευγνωμοσύνη. Με έμαθε να ειμαι ευγνώμων για όλα τα καλά που έχω, για την αγάπη που έχω και που δίνω. Εκείνη νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί της δώσαμε ένα σπίτι και την προσέχουμε κι εμείς για την αγάπη που μας δίνει. Κυριολεκτικά, η Άλις μας ζεσταίνει την καρδιά.»