«Πραγματικά στη ζωή μου ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι φιλόζωος.

Αν αυτό συνεπάγεται ότι πρέπει να αγαπάς όλα τα ζώα. Αν συνεπάγεται ότι δεν πρέπει να τρως το ζωικό λίπος. Αν συνεπάγεται ότι πρέπει να είσαι vegan ή vegetarian. Αν πάλι συνεπάγεται ότι δεν αγαπάς τα ζώα τρώγοντας ζωικός λίπος ή αν δεν νοιάζεσαι ιδιαίτερα για αυτά.

Αυτά είναι όλες οι σκέψεις που είχα πριν αποκτήσω συγκάτοικο, υπό τη μορφή κάποιου κατοικίδιου. Αυτό συνέβη πριν από είκοσι χρόνια, όταν μπήκε στη ζωή μου η Φρίντα, ένα κακοποιημένο σκυλάκι, ενός έτους το οποίο συνάντησα στο υπόγειο ενός σπιτιού. Τη βρήκα αναμαλλιασμένη, σαν αγρίμι έτοιμο να φάει οποιονδήποτε το πλησίαζε, γιατί είχε μάθει ότι μας πλησιάζουνε μόνο όταν πρόκειται να φάμε ξύλο.

Η Φρίντα μπήκε στη ζωή μου από κείνο το βράδυ, λοιπόν, και περάσαμε μαζί δεκαπέντε υπέροχα χρόνια, μέχρι τον Ιανουάριο του 2019, όταν ένα βράδυ ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε και η Φρίντα δεν ξύπνησε ποτέ ξανά. Το επόμενο πρωί απλά ένιωσα ότι η ζωή μου είχε αδειάσει και το σπίτι μου είχε νεκρώσει παρότι ήταν πεντακάθαρο.

Δεν είχα σε ποιον να πω καλησπέρα μπαίνοντας στο σπίτι…

Είχε φύγει η συντροφιά μου και χωρίς να είμαι έτοιμος να δεχτώ νέο συγκάτοικο, λίγους μήνες αργότερα, έλαβα ένα μήνυμα από κάποιον κύριο ο οποίος έμενε στην Κω. Για καλή μου τύχη είχε ακούσει σε μία συνέντευξή μου ότι είχα πρόσφατα χάσει τη Φρίντα και ήθελε να μου χαρίσει δύο σκυλάκια που ήρθαν στη ζωή μετά από μία γέννα του δικού του κατοικίδιου.

Χωρίς να το πολυσκεφτώ είπα απλά ναι.

Και ένα πρωινό του Αυγούστου μπήκαν στο σπίτι μου ο Ραμόν και η Ίρμα. Τους δύο νέους αυτούς συγκάτοικούς μου στην αρχή τους αντιμετώπισα επιφυλακτικά, καθώς θεωρούσα ότι απατάω τη Φρίντα, η οποία είχε μόλις φύγει. Και έτσι πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να τους νιώσω απολύτως δικούς μου και να γίνουν τα δικά μου μοναδικά και υπέροχα πλάσματα.

Τώρα πέντε χρόνια μετά, πραγματικά ευγνωμονώ αυτόν τον άνθρωπο και καταλαβαίνω πια ότι το να αγαπάς τα ζώα μπορείς να το αποδεικνύεις με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.

Είτε φροντίζοντάς τα όλα, είτε με το να νοιάζεσαι για τα αδέσποτα που κυκλοφορούν στους δρόμους ή για τα ζωάκια που βασανίζονται προκειμένου να φάνε οι άνθρωποι. Είτε απλά προσέχοντας ένα με δυο. Είτε βάζοντας μερικές φορές φαγητό έξω από το σπίτι σου για να τους προσφέρεις τροφή, είτε κατεβάζοντας ένα μπολ με νερό τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού για να τα δροσίσεις, είτε φτιάχνοντας δύο κούτες για να ζεσταθούν τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Ο Ραμόν και η Ίρμα είναι για μένα η απόδειξη του ότι το να φροντίζεις ένα ζωάκι ή 2 ή 3 είναι καλύτερο από το να μη φροντίζεις κανένα.

Και στο κάτω- κάτω ο κάθε άνθρωπος από μας έχει διαφορετικούς βαθμούς αντοχής, έχει όρια, έχει το δικό του τρόπο ζωής και τα δικά του πιστεύω, τις δικές του αντιλήψεις και τις δικές του νόρμες.

Αλλά ακόμα και αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τα ζώα ή που δυστυχώς ξεσπάνε σε αυτά τα νεύρα τους μιας και δεν μπορούν να ξεσπάσουν σε ανθρώπους, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, ακόμα και αν δεν μπορούμε να προσφέρουμε τα πάντα στους μικρόσωμους μας φίλους, ας προσπαθούμε τουλάχιστον να προσφέρουμε αυτό το ελάχιστο το οποίο μπορούμε, για να καλυτερέψουμε τη ζωή τους και να ομορφύνουμε τη δική μας.

Το να προσφέρουμε έστω και το λιγότερο δυνατόν είναι καλύτερο από το τίποτα.»

*Ο Γιώργης Κοντοπόδης είναι ηθοποιός και αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί σε δύο παραστάσεις, σε σκηνοθεσία Αλεξάνδρου Λιακόπουλου: “Κοιμώμενος Χαλεπάς, ο σάλος άγιος”, ένα έργο του Άγγελου Ανδρεοπούλου, κάθε Κυριακή στο θέατρο Αλκμήνη, καθώς και στο έργο του Neil Simon, “Θα σε δω στον παράδεισο”, κάθε Σάββατο και Κυριακή, στο θέατρο Αυλαία.