«Aπό τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου περιτριγυρίζομαι από ζώα.

Όχι επειδή μεγάλωσα στην επαρχεία ή σε ένα προάστιο της Αθήνας σε σπίτι με κήπο, απλά γιατί από παιδί λάτρευα τα ζώα, αλλά και κάθε είδους αδύναμο και απροστάτευτο πλάσμα στη γη, όπου θεωρούσα χρέος μου να το βοηθήσω και να το προφυλάξω.

Έτσι λοιπόν από πάντα με θυμάμαι, παρέα με την αδερφή μου και τις ξαδέρφες μου να μαζεύουμε κατά καιρούς διάφορα αδέσποτα γατάκια και σκυλάκια. Τα βάζαμε κρυφά μέσα στο σπίτι τα βράδια, τα ταΐζαμε, τα παίζαμε, τα φροντίζαμε. Στην έκτη δημοτικού λοιπόν και μετά από πολλά χρόνια πλύσης εγκεφάλου στη μαμά, ήρθε στο σπίτι ένα κουτάβι, η Λίλη, η οποία έζησε μαζί μας 17 σχεδόν χρόνια. Μετά πέρασε λίγος καιρός για να αναλάβω ξανά την ευθύνη μια υιοθεσίας, κυρίως λόγω της δουλειάς μου όπου ταξιδεύω διαρκώς και είναι δύσκολο.

Όμως, το κενό που ένιωθα ήταν μεγάλο και μετά από αρκετή σκέψη και κυρίως βαθιά ανάγκη μπήκε στη ζωή μου το “μπισκοτάκι”. Μια μέρα που χάζευα στο facebook την είδα και την ερωτεύτηκα παράφορα. Μία χνουδωτή ημίαιμη μπεζ μπάλα που μου έλεγε “υιοθέτησε με”. Το “κουλούκι” μου λοιπόν (όπως αποκαλούμε εμείς τα σκυλιά οι Κρητικοί) γεννήθηκε στην ταράτσα ενός φούρνου -εξού και το όνομα- μαζί με τα υπόλοιπα αδερφάκια της, την “πίτα”, το “καταΐφι” κλπ.

Έτσι λοιπόν μπήκε στο σπίτι μου δυο μηνών, ένα κουτάβι αρκετά φοβικό αλλά πολύ υπάκουο και έξυπνο. Έμαθε από πολύ μικρή τα πάντα και αυτό που μου κάνει εντύπωση με το συγκεκριμένο σκυλί είναι το πόσο γρήγορα αντιλαμβανόταν τις κινήσεις μου και τις εκφράσεις μου χωρίς καν να μιλήσω. Έχει μια έντονη αντίληψη και αυτό μας έκανε να δεθούμε αλλά και να φτιάξουμε παρέα την καθημερινότητα μας, πολύ γρήγορα. Εδώ και δεκατέσσερα χρόνια μιλάμε με τα μάτια με το “μπισκοτάκι μου”.

Το πρώτο μας πράγμα λοιπόν το πρωί είναι η βόλτα της Τάκι. Πριν καν ακόμη πιω καφέ, ντύνομαι και εκείνη περιμένει πως και πως να βγούμε έξω. Μετά αράζει στο σπίτι, πάντα στη θέση της στον καναπέ (αν και καμιά φορά όταν λείπω, πάει και στον υπόλοιπο), κάτω από το πιάνο στο χαλί και φυσικά στο κρεβάτι της που λατρεύει. Δεν ήταν από μικρή το σκυλί που ήθελε συνέχεια χάδια. Είναι αρκετά επιλεκτική και φυσικά όταν εκείνη το θέλει το χάδι θα έρθει να στο ζητήσει. Αν πας εσύ μπορεί να την ξεβολέψεις.

Το μπολ της είναι πάντα γεμάτο τροφή και πάει εκείνη να φάει όποτε το θελήσει, που συνήθως αυτό συμβαίνει αργά το βράδυ, κατά τη μια δηλαδή, που θα πέσω εγώ για ύπνο, θα αρχίσει το μασούλημα. Κλασικά! Είναι λοιπόν αρκετά αυτόνομη και θέλει να αποφασίζει εκείνη τι και πότε θέλει να γίνει κάτι. Η απογευματινή και η βραδινή βόλτα μας είναι πιο μεγάλες γιατί πρέπει να μυρίζουμε όλα τα σημεία στα πάρκα καθώς προχωράμε. Οπότε καταλαβαίνετε…

Όσο μεγαλώνει βλέπω πως οι αντοχές της μέρα τη μέρα μειώνονται. Για παράδειγμα, δεν θέλει πολλές μετακινήσεις με το αμάξι ή πολύ μεγάλες αποστάσεις, ακόμη και στη βόλτα της. Η αγάπη της για τη μουσική όμως παραμένει η ίδια. Κάθε φορά που παίζω λύρα ή πιάνο στο σπίτι είναι και εκείνη μαζί μου. Πάντα δίπλα, και συνήθως νανουρίζεται με τη μουσική και κοιμάται.

Αυτό που θέλω είναι να μεγαλώσει όμορφα όσα περισσότερα χρόνια γίνεται και να φύγει από δίπλα μου πλήρης ημερών. Δε θέλω να ταλαιπωρηθεί με τίποτα άσχημο όσο μεγαλώνει. Νιώθω τυχερή που παίρνω και δίνω τόση αγάπη με το κουλούκι μου. Ευγνώμων μόνο!

*Η Γεωργία Νταγάκη ξεκινά την καλοκαιρινή της περιοδεία στις 7 Ιούλιου με πρώτο σταθμό το Φεστιβάλ Νεολαίας Τυχερού στον Έβρο, και θα επισκεφτεί πολλούς προορισμούς της Ελλάδας κάνοντας δικές της συναυλίες με την μπάντα της.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ δείτε το Instagram της.