Σύμφωνα με έρευνα που έλαβε χώρα στην Ιαπωνία, το να έχει κανείς σκύλο μπορεί να συμβάλει στη μείωση της πιθανότητας να αναπτύξει άνοια σε μεγάλη ηλικία.

Μια τετραετής έρευνα που έγινε στο Μητροπολιτικό Ινστιτούτο του Τόκυο για τη Γηριατρική και τη Γεροντολογία μελέτησε την κατάσταση της υγείας περίπου 12000 κατοίκων της πόλης με ηλικία πάνω από 65 ετών, και κατέληξε ότι οι κηδεμόνες σκύλων είχαν 40% λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν άνοια σε σχέση με τους ανθρώπους που δεν είχαν σκύλο.

Η έρευνα που δημοσιεύτηκε αρχές Δεκεμβρίου στο επιστημονικό περιοδικό Preventive Medicine Reports, είχε πρωτοφανή αποτελέσματα, καθώς επιστήμονες κατάφεραν να εντοπίσουν σαφή σύνδεση ανάμεσα στη συμβίωση με έναν σκύλο και στην εμφάνιση της άνοιας, όπως δήλωσε το ινστιτούτο.

Οι ερευνητές συνέκριναν την κατάσταση της ψυχικής υγείας ηλικιωμένων που δεν είχαν ποτέ σκύλο με αυτούς που είχαν, και συνεπώς ασκούνταν και γνώριζαν άλλους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της βόλτας, όπως εξήγησε ο Δρ. Yu Taniguchi η οποία ηγήθηκε της ερευνητικής ομάδας. Η σωματική άσκηση και η κοινωνικοποίηση αποτελούν βασικούς παράγοντες πρόληψης της άνοιας, και το να έχει κανείς σκύλο επηρεάζει θετικά και στα δύο αυτά πεδία.

Φάνηκε ότι οι πιθανότητες να εμφανίσει κάποιος άνοια αυξάνονται αν έχει σκύλο αλλά ζει καθιστική και κοινωνικά απομονωμένη ζωή, αλλά παραμένουν μικρότερες από τις πιθανότητες που έχει κάποιος που ζει απομονωμένη και καθιστική ζωή χωρίς να έχει σκύλο.

Η έρευνα συμπεριέλαβε κι άλλες μεταβλητές εκτός από τη συμβίωση με σκύλο, όπως το φύλο, την οικογενειακή κατάσταση, το μορφωτικό επίπεδο, το εισόδημα, το ιατρικό ιστορικό, καθώς και το επίπεδο σωματικής άσκησης ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι είχαν σκύλο ή όχι. Η μέση ηλικία των 11914 ανθρώπων που έλαβαν μέρος στην έρευνα ήταν τα 74,2 έτη, και το 51,5% αυτών ήταν γυναίκες.

Στα πλαίσια της έρευνας, μελετήθηκε επίσης η σύνδεση ανάμεσα στη συμβίωση με κατοικίδιες γάτες και στην εμφάνιση άνοιας. Δεν αναδείχθηκε, όμως, κάποια διαφορά στην ψυχική ευημερία αυτών που είχαν και αυτών που δεν είχαν γάτα.

Ο Δρ. Taniguchi έχει ένα Jack Russell terrier, επομένως γνωρίζει από πρώτο χέρι τα οφέλη της σωματικής άσκησης και της κοινωνικοποίησης στην ψυχική υγεία των ανθρώπων. Εκεί είναι που έγκειται και η διαφορά με τις γάτες. Ο Taniguchi δεν εξεπλάγη από τα αποτελέσματα της έρευνας, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που έρευνα αναδεικνύει τα οφέλη στη σωματική και ψυχική υγεία των ανθρώπων. Μάλιστα, το να φροντίζει κάποιος έναν σκύλο ή μια γάτα, έχει συνδεθεί με τη μείωση της ευαλωτότητας, την καθυστέρηση της απώλειας νοητικών δεξιοτήτων, την καθυστέρηση της εμφάνισης διαφόρων μορφών αναπηρίας, και την καθυστέρηση του θανάτου σε μεγάλες ηλικίες.

Οι ίδιες τάσεις παρατηρήθηκαν και σε έρευνες που εστίασαν στην περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού, κατά την οποία οι κηδεμόνες σκύλων είχαν περισσότερες ευκαιρίες για σωματική άσκηση και κοινωνικοποίηση από τους υπόλοιπους.

Άλλοι παράγοντες που κρατούν την άνοια μακριά από τους κηδεμόνες σκύλων είναι το μειωμένο στρες που χαρακτηρίζει τη συμβίωση με ένα κατοικίδιο, τα πολλαπλά νοητικά ερεθίσματα που μοιράζονται σκύλος και κηδεμόνας μέσα από το παιχνίδι και την εκπαίδευση, και η σταθερότητα που αναπτύσσει κανείς ακολουθώντας μια ρουτίνα στην καθημερινότητά του.