Ο σκύλος στην αρχαία Αίγυπτο εθεωρείτο “ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου”. Ο δεσμός ανθρώπου-σκύλου έπρεπε να συνεχιστεί και στη μετά θάνατον ζωή.

Πολλoί σκύλοι, οι γάτες φυσικά, όπως γνωρίζουμε, αλλά και άλλα ζώα κατείχαν μια ιδιαίτερη θέση στο αιγυπτιακό σπίτι και μουμιοποιούνταν και θάβονταν μαζί με τους κηδεμόνες τους όταν εκείνοι πέθαιναν. Άλλες εποχές όμως άλλα ήθη.

Δυστυχώς μια επιθυμία του ηθοποιού Αλέν Ντελόν, ο οποίος πέθανε στις 18 Αυγούστου 2024, σε ηλικία 88 ετών, μας θύμισε κάτι τέτοιο. Ευτυχώς η οικογένειά του ζει στο 2024 και όχι στην Αρχαία Αίγυπτο.

Ήταν το 2018 όταν ο Ντελόν σε συνέντευξή του στο περιοδικό Paris Match ανέφερε μιλώντας για την αγάπη του για τα ζώα ότι θα ήθελε όταν πεθάνει να ταφεί με τον 2 ετών τότε σκύλο του Loubo που ζούσε μαζί του εκείνον τον καιρό: ”Είναι ο σκύλος που έχω στο τέλος της ζωής μου. Ένας Βέλγικος Ποιμενικός που τον αγαπώ σαν παιδί μου. Αν πεθάνω πριν από αυτόν, θα ζητήσω από τον κτηνίατρο να μας αφήσει να πάμε μαζί. Να του κάνει ένεση για να πεθάνει στην αγκαλιά μου. Θα προτιμούσα αυτό παρά να ξέρω ότι θα άφηνε τον εαυτό του να πεθάνει στον τάφο μου μέσα σε τόσα βάσανα”. Η δήλωσή του τότε δεν είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση. Ο Loubo είχε υιοθετηθεί από τον ηθοποιό από καταφύγιο το 2014.

Φανατικός φιλόζωος και ακτιβιστής υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, ο Ντελόν, μιλούσε συχνά για τους σκύλους που πέρασαν από τη ζωή του. Στο κτήμα του σπιτιού του στο Douchy, στη βορειοκεντρική Γαλλία, που αγόρασε στις αρχές του ’70, είχε φτιάξει ένα νεκροταφείο μαζί με ένα παρεκκλήσι όπου είναι θαμμένοι 35 από τους 50 σκύλους που πέρασαν από τη ζωή του. Ο καθένας με την ταφόπλακά του και το όνομά του. Δίπλα τους ήθελε να ταφεί και ο ίδιος.

Η αγάπη του ηθοποιού για τα σκυλιά ξεκίνησε στην παιδική του ηλικία. Ο πρώτος του σκύλος ήταν ένα θηλυκό Ντόμπερμαν με το όνομα Gála, και όπως είχε πει ο ίδιος: ”Μια φορά της φώναξα και μάλιστα της έδωσα μια ξυλιά στο πίσω μέρος του σώματός της. Αυτή κάθισε απλά και με κοίταξε. Την είδα να κλαίει. Τότε κατάλαβα τα πάντα για τα σκυλιά. Και από τότε όλα τα σκυλιά μου απλά χαμογελούν”. Στα νιάτα του δε, σύμφωνα με τα λεγόμενά του φορούσε συχνά ένα στρατιωτικό σακάκι για να ζεστάνει τα μικρά ζώα που συναντούσε στο δρόμο.

Αμέτρητες οι ιστορίες που έχουν γραφτεί για αυτή του την αγάπη. Μια από αυτές είναι χαρακτηριστική. Το 2009 όταν έμαθε ότι κάποιος στα Πυρηναία είχε περιλούσει ένα αδέσποτο σκυλί με το όνομα Mambo με βενζίνη και του είχε βάλει φωτιά, είχε στείλει τον δικό του κτηνίατρο εκεί να το περιθάλψει. Και δεν άφησε το περιστατικό έτσι. Πήγε την υπόθεση στο δικαστήριο. Μια άλλη φορά είχε στείλει ένα ελικόπτερο για να σώσει ένα γατάκι του οποίου το πόδι είχε σκιστεί. Αυτό το γατάκι βρήκε αργότερα σπίτι στη βίλα του ηθοποιού.

Πώς όμως κάποιος που αγαπάει τόσο τα ζώα και έχει κάνει πολλά για αυτά επιθυμεί την ευθανασία ενός υγιούς σκύλου, του δικού του σκύλου;

Αυτή είναι η ερώτηση που προκύπτει όταν έγινε γνωστή η επιθυμία του για την οποία είχε μιλήσει τότε στο Paris Match. Μόλις πεθάνει δηλαδή να προχωρήσει ο κτηνίατρος σε ευθανασία του αγαπημένου του Lubo, ενός υγιέστατου σκύλου ώστε να ταφεί μαζί του.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ εγωιστικά πλάσματα. Θεωρούμε ότι μας ανήκουν οι ζωές των παιδιών μας και φυσικά των κατοικιδίων μας. Τους στερούμε δικαιώματα και δεν καταλαβαίνουμε ότι έχουν δικαίωμα στη ζωή όπως ακριβώς και εμείς. Και πιστεύουμε ότι χωρίς εμάς δεν μπορούν να ζήσουν. Ο Ντελόν λοιπόν θεώρησε καλύτερο για τον σκύλο του να του αφαιρεθεί η ζωή γιατί έκρινε ότι θα ήταν άσχημη δίχως αυτόν. Ότι θα πέθαινε μαραζώνοντας πάνω στον τάφο του. Ότι θα γινόταν ένας Χάτσικο. Ήταν απόλυτος όπως και σε πολλά άλλα πράγματα.

Είναι αλήθεια οι άνθρωποι-ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία- που αγαπάνε πολύ τα κατοικίδιά τους και ζουν μαζί με αυτά ανησυχούν τι θα απογίνουν μετά το θάνατό τους. Και είναι επίσης αλήθεια ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ζώων που καταλαβαίνουν την έλλειψη του κηδεμόνα τους και μαραζώνουν. Είναι τα ζώα που όταν μένουν μόνα συνήθως εγκαταλείπονται από τους συγγενείς σε καταφύγια ή δίνονται σε οικογένειες που δεν τα φροντίζουν με αγάπη.

Τα περισσότερα όμως, αν πάνε σε ένα περιβάλλον που τα αγαπούν, τα φροντίζουν και τους παρέχουν τα πάντα, γρήγορα βγαίνουν από τη μελαγχολία τους και αρχίζουν και πάλι τη ζωή τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Αν, υποθετικά μιλώντας, ο Ντελόν έκρινε ότι οι συγγενείς του ήταν ακατάλληλοι για να δώσουν αγάπη στον σκύλο του και δεν τους εμπιστευόταν, θα μπορούσε να βρει κάποιον άλλον που θα φρόντιζε πραγματικά το ζώο του. Ή κάποια οργάνωση- υπάρχουν αρκετές- όπου αναλαμβάνουν τέτοιες περιπτώσεις και βρίσκουν εκείνες την κατάλληλη οικογένεια σε ένα ζώο.

Ο Loubo τελικά στάθηκε τυχερός. Μόλις μαθεύτηκε η επιθυμία του ηθοποιού για ευθανασία πολλές φιλοζωικές οργανώσεις σε όλον τον κόσμο διαμαρτυρήθηκαν έντονα και επικοινώνησαν με το περιβάλλον του. Η φιλοζωική οργάνωση Societe Protective des Animaux ανέφερε: ”Η ζωή ενός ζώου δεν πρέπει να εξαρτάται από εκείνη ενός ανθρώπου”.

Έτσι η οικογένεια αποφάσισε να μην πραγματοποιήσει την τελευταία αυτή επιθυμία του Ντελόν και να κρατήσει τον σκύλο.

Τα καλά νέα επιβεβαίωσε και το ίδρυμα της Μπριζίτ Μπαρντό, Brigitte Bardot Foundation, οι άνθρωποι του οποίου είχαν ζητήσει από την πρώτη στιγμή να αναλάβουν τον σκύλο.

Για την ιστορία δεν υπάρχει νόμος στη Γαλλία που να εμποδίζει τους κηδεμόνες κατοικιδίων να θανατώνουν τα ζώα τους και εναπόκειται στους κτηνιάτρους να αποφασίσουν αν θα πραγματοποιήσουν ή όχι μια τέτοια επιθυμία.

Loubo, Instagram Ανούσκα Ντελόν