Ο καθένας από εμάς έχει τους δικούς του τρόπους να θυμάται και να νιώθει κοντά με ανθρώπους ή ζώα που έχασε.

Πολλοί άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να γνωρίζουν ότι τα αγαπημένα τους πλάσματα βρίσκονται, με κάποιον τρόπο, σε κάποιο μέρος που ένιωθαν δικό τους, μαζί με τα αγαπημένα τους αντικείμενα, ή κοντά στα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, υπάρχει ένα δέντρο το οποίο στολίζεται κάθε χρόνο ανάμεσα στην Ημέρα των Ευχαριστιών και στην Ημέρα των Θεοφανίων (Three Kings Day) από το 1980. Το δέντρο αυτό αποτελεί μια ευκαιρία για τους κηδεμόνες κατοικιδίων που έχουν αποβιώσει να τα μνημονεύσουν δημόσια. Μπορεί κανείς να το βρει, συνήθως τυχαία, αν περιηγηθεί στις κρυμμένες γωνιές του Σέντραλ Παρκ. Βλέποντας τις φωτογραφίες, τα σημειώματα, και άλλα αντικείμενα, θα καταλάβει ότι διάφοροι κηδεμόνες τα έχουν κρεμάσει για να μοιραστούν με τον κόσμο τη μεγαλύτερη αγάπη της ζωής τους: το ζώο συντροφιάς τους.

Πίσω απ’ τον παγωμένο καπνό που δημιουργούν οι ανάσες στο κρύο και ανάμεσα στα στολίδια που λαμπυρίζουν, μπορεί κανείς να γνωρίσει τον Milo: “Ένα καλό παιδί”, τους “Αδελφούς Al Dente” που τους “αγαπούν για πάντα”, τον Sherman τη χελώνα, ψάρια και πουλάκια, αλλά και τη Miss Parker, την “ατρόμητη, ανεξάρτητη, και διασκεδαστική” σκιουρίνα του πάρκου.

Κάθε χρόνο, ο “Φύλακας του Δέντρου” στολίζει το δέντρο μαζί με εθελοντές. Μετά τον Ιανουάριο, ο φύλακας συγκεντρώνει όλα τα ενθύμια, και τα φυλάσσει μέχρι τις επόμενες γιορτές.

Την προηγούμενη εβδομάδα, οι εθελοντές παρέλαβαν δεκάδες αναμνηστικά που προορίζονταν για το δέντρο. Μια ομάδα του παραρτήματος του Ever Walk του Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης περπάτησε στην πόλη, με προορισμό τη μυστική τοποθεσία του δέντρου. Το Ever Walk είναι μια πρωτοβουλία πεζοποριών στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες του κόσμου. Μέσα στο πλήθος περπάτησε και η Kendra Oleckna με τον σύζυγό της Robert Foote και την Stansha Rebotska, το ενός έτους pomeranian τους. Επρόκειτο για μια μνημόσυνη πορεία της οικογένειας, με προορισμό το δέντρο, όπου θα κρεμούσαν ένα αναμνηστικό για το λατρεμένο τους pomeranian, τον Jazz, ο οποίος είχε πεθάνει το προηγούμενο έτος.

Τον προηγούμενο μήνα, ο συγγραφέας και φωτογράφος Larry Closs, δημοσίευσε ένα άρθρο με την ιστορία του δέντρου, η οποία ξεκινά τη δεκαετία του 1980, όταν ο υπεύθυνος κάστινγκ Jason Reddock, κατά τη διάρκεια μιας βόλτας με τον σκύλο του, παρατήρησε ένα δέντρο απ’ το οποίο κρέμονταν παιχνίδια σκύλου.

Την επόμενο μέρα, ο Reddock βγήκε βόλτα με την ηθοποιό Nicki Gallas και τους σκύλους του. Η Gallas είδε κι εκείνη το δέντρο, και σιγά-σιγά απέκτησαν τη συνήθεια να επιστρέφουν σε αυτό, φέρνοντας μαζί δικά τους μπιχλιμπίδια και αναμνηστικά.

Ο Closs έγραψε: “Από τη στιγμή που το δέντρο ήταν αειθαλές, και τα Χριστούγεννα μερικές εβδομάδες μακριά, το ζευγάρι αποφάσισε ότι ήταν ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο, κι έτσι γεννήθηκε το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο Εις Μνήμη των Κατοικιδίων. Είναι πάντα εξαιρετικά συγκινητικό όταν κάποιος έρχεται και έχει μαζί του αυτά που λέω αναμνηστικά, ενθύμια. Τους βλέπεις να τα βάζουν στο δέντρο, ξέρεις, και αναπόφευκτα ακολουθούν δάκρυα.”

Η Marianne Larsen είναι σήμερα η φύλακας του δέντρου. Διαδέχθηκε τον Reddock πριν πέντε χρόνια, αφού το περπάτημα είχε αρχίσει πλέον να τον δυσκολεύει. Η Larsen είπε ότι η πανδημία ήταν “ο μεγάλος υποκινητής” που οδήγησε σε μια πρόσφατη έκρηξη φωτογραφιών.

Όπως δήλωσε: “Το 2020, προσθέσαμε 200 φωτογραφίες. Το ‘21 ήταν άλλες 200, και το ‘22 άλλες 200. Τώρα, λοιπόν, έχουμε περισσότερες από 600, και νομίζω ότι μετά από σήμερα μπορεί να έχουμε φτάσει τουλάχιστον τις 750.”

Για δεκαετίες, μέχρι και σήμερα, η τοποθεσία του δέντρου διατηρείται μυστική. Πρέπει κάποιος να το συναντήσει τυχαία, ή να ξέρει πού να ψάξει.

Η Larsen επισκέφτηκε το δέντρο με τον σκύλο της, την Ulla, και εξήγησε ότι μέρος της ευχαρίστησης που έδινε σε κάποιον το δέντρο, ήταν η σταδιακή ανακάλυψή των μυστικών του.

“Θα περάσεις από μπροστά του και θα πεις, “Τι είναι αυτό;”” δήλωσε. “Και αν πάρουν μια στιγμή να το κοιτάξουν καλά, θα δουν ότι είναι ένα δέντρο-μνημείο, επειδή κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ότι είναι απλά ένα εορταστικό Χριστουγεννιάτικο δέντρο, αλλά δεν είναι.”

Η Larsen εξήγησε ότι, ακόμα και άνθρωποι που έχουν φύγει πλέον απ’ την πόλη, επιστρέφουν κατά τη διάρκεια των διακοπών για να επισκεφτούν τα μικρά μνημεία που έχουν φτιάξει για τα ζώα συντροφιάς τους στο Σέντραλ Παρκ.

Το να μοιράζεται κανείς το πένθος του, αλλά και τις ευτυχισμένες του αναμνήσεις μαζί με άλλους ανθρώπους, είναι ένα δώρο γι’ αυτούς, καθώς κατορθώνουν να ρίξουν μια ματιά στη ζωή ενός υπέροχου και μοναδικού ζώου που κάποτε υπήρξε και μοίρασε απλόχερα χαρά. Όσο για το άτομο που πενθεί, σταματά να νιώθει μόνο, καθώς αποκτά την ευκαιρία να μοιραστεί με μια κοινότητα ένα μεγάλο μέρος του ποιος είναι: είναι κάποιος που είχε την ευτυχία να ζήσει μαζί με τον Nando ή τη Sophie, με κάποιον τετραπέρατο παπαγάλο, με κάποιο Yorkie που ήξερε να κάνει παλαμάκια, ή με μια γάτα που γνώριζε καλά την ψυχή του.