Όταν υιοθετούμε ένα ζωάκι, ξέρουμε ότι η ζωή του είναι σχετικά σύντομη, συγκριτικά με τη δική μας. Τι είναι 10-15 χρόνια; Περνάνε τόσο εύκολα. Οι τετράποδοι φίλοι μας δυστυχώς είναι λίγα χρόνια δίπλα μας και αυτό είναι κάτι που τους περισσότερους, από την πρώτη στιγμή που παίρνουν σπίτι τους ένα τετράποδο πλάσμα, τους αγχώνει και τους στενοχωρεί πολύ. Κάποιοι άλλοι δεν το σκέφτονται. Αυτοί μάλλον είναι οι τυχεροί της υπόθεσης. Ζουν την κάθε στιγμή μαζί του και χαίρονται που το έχουν στη ζωή τους. Όσα χρόνια και αν το έχουν.

Και περνάνε όμως τα χρόνια, το ζωάκι μας γερνάει και έρχεται εκείνη η στιγμή που «φεύγει». Αυτή η στιγμή που δεν θα θέλαμε ποτέ να ζήσουμε. Γιατί όσο χρόνων και αν είναι, εμείς θέλουμε να ζήσει και άλλο, και άλλο. Γιατί είτε αυτό πεθάνει φυσιολογικά σε βαθιά γεράματα είτε αρρωστήσει και χρειαστεί πιθανόν ευθανασία, ο πόνος είναι πόνος. Σε πολλές δε περιπτώσεις η απώλεια ενός τετράποδου συντρόφου είναι από τις πιο μεγάλες και πιο σκληρές απώλειες της ζωής μας. Μια απώλεια που πάντα θα την έχουμε μέσα μας.

Και έρχεται η επίσης σκληρή ώρα. Τι κάνουμε τώρα; Οι άνθρωποι που αγάπησαν και δέθηκαν με ένα ζώο, θεωρώντας το μέλος της οικογένειάς τους, δεν θα επέλεγαν ποτέ να το εγκαταλείψουν στα σκουπίδια. Γιατί εκτός του ότι απαγορεύεται από το νόμο είναι και τεράστια ασέβεια προς αυτό.

Αν έχεις κάνει ευθανασία σε κτηνιατρείο, υπάρχει η λύση, στα περισσότερα τουλάχιστον, να το αφήσεις εκεί και κάποιος άνθρωπος που συνεργάζεται με το κτηνιατρείο να το πάρει και να το θάψει κάπου μακριά, σε ένα κοντινό βουνό, για παράδειγμα. Πολλοί το επιλέγουν. Δεν αντέχουν να πάρουν το νεκρό ζώο σπίτι τους και μετά να αποφασίσουν τι θα γίνει. Αυτό είναι με χρέωση φυσικά. Άλλοι δεν το αφήνουν εκεί και το παίρνουν μαζί τους μέχρι να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Η απόφαση πρέπει να παρθεί άμεσα για ευνόητους λόγους.

Δεύτερη επιλογή είναι η ταφή του σε κάποιο μέρος δικό μας. Όχι σε αυλή ή κήπο σπιτιού γιατί και αυτό απαγορεύεται από τη νομοθεσία. Αν το έχεις χάσει από κάποια αρρώστια, υπάρχει ο κίνδυνος μετάδοσής της σε άλλα κατοικίδια. Μπορείτε όμως κάπου στο χωριό σας, για παράδειγμα, σε μέρος που δεν υπάρχουν σπίτια. Ή σε ένα χωράφι σας, πάλι έξω από το χωριό σας.

Τρίτη επιλογή είναι η ταφή σε νεκροταφείο ζώων. Στην Αττική υπάρχουν κάποια νεκροταφεία, με κανονικούς τάφους, φωτογραφίες των ζώων, αγαλματάκια και επιγραφές. Σε αυτή την περίπτωση πληρώνεις τον τάφο. Μπορείς να επιλέξεις και ομαδική ταφή, που είναι πιο οικονομική. Η ταφή γίνεται μέσα σε φέρετρα που υπάρχουν και άλλα ζώα.

Βέβαια τα νεκροταφεία αυτά είναι έξω από την πόλη που σημαίνει ότι για να πας να «δεις» το ζώο σου κάνεις ένα μικρό ταξίδι. Μπορούν επίσης οι υπάλληλοι του κοιμητηρίου να έρθουν σπίτι σας και να το πάρουν. Το κοιμητήριο έχει ώρες που μπορείς να το επισκεφτείς. Μετά από ένα χρονικό διάστημα 2 ετών περίπου, δίνεται η επιλογή της αποτέφρωσης, της λήψης των οστών ή του χωνευτηρίου. Υπάρχει και η δυνατότητα παραμονής των οστών σε ειδικό χώρο. Τα κοιμητήρια αλλά και τα αποτεφρωτήρια έχουν ειδικές άδειες και ελέγχονται τακτικά για να διαπιστωθεί η τήρηση των κανόνων υγειονομικής προστασίας.

Τέλος υπάρχει μια επιλογή που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής τα τελευταία χρόνια. Είναι η αποτέφρωση. Στην Αττική υπάρχουν αρκετά αποτεφρωτήρια. Όμως δεν είναι όλα νόμιμα. Φροντίστε να πάτε σε ένα νόμιμο και ας δώσετε κάποια χρήματα παραπάνω. Εδώ έχεις δύο επιλογές. Την αποτέφρωση μαζί με άλλα ζώα, ομαδική αποτέφρωση, και την ατομική. Η διαφορά εδώ είναι στις τιμές. Η ομαδική είναι πιο οικονομική αλλά να ξέρετε ότι η τέφρα είναι πολλών ζώων.

Η αποτέφρωση είναι λίγο σκληρό πράγμα. Λίγοι επιλέγουν να είναι παρόντες την ώρα της αποτέφρωσης. Έχεις όμως αυτή την επιλογή. Να είσαι εκείνη την ώρα εκεί. Οι περισσότεροι, για να λέμε την αλήθεια, φεύγουν για καμιά ώρα και επιστρέφουν να πάρουν την τέφρα. Το δοχείο στο οποίο μπαίνει η τέφρα μπορείτε να το φέρετε εσείς. Συνήθως γίνεται επιλογή κάποιου από αυτά που έχει το αποτεφρωτήριο, τα οποία είναι λίγο πολύ για όλα τα γούστα. Και εδώ οι τιμές είναι ανάλογες.

Στη συνέχεια παίρνετε το ζωάκι σας, την τέφρα του δηλαδή. Από εκεί και πέρα κάνετε ό,τι θέλετε. Είτε σκορπίζετε κάπου την τέφρα του ζώου σας είτε την παίρνετε σπίτι σας. Κάποιοι δεν αντέχουν με την ιδέα της τέφρας στο σπίτι. Κάποιοι άλλοι θέλουν να την έχουν σπίτι.

Η απώλεια του αγαπημένου μας ζώου είναι κάτι που θα μας πονέσει πολύ. Και είναι απολύτως φυσιολογικό.

Στην αρχή τώρα ούτε περνάει από το μυαλό μας να πάρουμε άλλο ζώο. Συχνά και πού μας το λένε, νευριάζουμε. Ίσως νιώθουμε ότι προδίδουμε αυτό που «έφυγε». Και όμως. Δεν είναι καθόλου έτσι.

Η συμβουλή μας είναι να πάρετε. Να υιοθετήσετε ένα άλλο ζωάκι που έχει ανάγκη και αυτό από ένα σπίτι. Εκατομμύρια τα αδέσποτα στη χώρα μας, τα οποία είτε ζουν σε άθλιες συνθήκες στα κυνοκομεία και πεθαίνουν μόνα σε ένα κλουβί είτε βασανίζονται και πεθαίνουν στους αφιλόξενους δρόμους. Δεν αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία;

Για αυτό θρηνήστε το ζωάκι σας για όσο καιρό θέλετε αλλά αποφασίστε να αγαπήσετε και ένα άλλο. Δεν μιλάμε για αντικατάσταση. Κανένα πλάσμα δεν μπορεί να αντικατασταθεί καθώς είναι μοναδικό. Μιλάμε για άνοιγμα της αγκαλιάς σας να χωρέσει ένα ακόμα μέσα.