Πώς ένας μπαρόβιος γάτος έγινε γάτος καναπέ.

Έχουν αναπτύξει μια πολύ ωραία σχέση, άλλωστε είναι δέκα χρόνια συγκάτοικοι. Όση ώρα μάς μιλάει ο σκηνοθέτης Τάσος Πυργιέρης, ο Σταύρος, ένας γάταρος εξίμισι κιλών, αράζει δίπλα του ή σουλατσάρει στο σπίτι.

«Τον βρήκα περίπου ενός έτους λέει ο Τάσος, όταν δούλευα στο “Έλα να σου πω”, ένα μπαρ στον Κολωνό.» Τον γάτο τότε, πότε τον έβρισκαν να κοιμάται πάνω στη βέσπα του Τάσου, πότε να κρύβεται στην κάβα του μαγαζιού στο πατάρι. Ήταν ο γάτος τους, χωρίς να το ξέρουν.

«Ήθελα πολύ να έχω έναν γάτο ή μια γάτα, όμως δεν τον πήρα μόνος μου. Γυρίζαμε με τη φίλη και συνάδελφό μου Δήμητρα Τάμπαση μια ταινία μικρού μήκους στο σπίτι, χτυπάει κάποια στιγμή το κουδούνι, ανοίγω, και μου είχαν φέρει τον γάτο μαζί με όλη του την προίκα, αμμοδόχο, μπολάκια, φαγητό».

Τον ρωτάμε αν αιφνιδιάστηκε ή αν χάρηκε. «Είπα: αυτό ήταν, θα μείνεις». Τον ονόμασε Σταύρο από το όνομα της μαμάς του, Σταυρούλας, που είχε φύγει από τη ζωή πριν λίγα χρόνια. «Ήθελα κάπως να μείνει το όνομα. Άλλωστε όλα πιστεύω ότι είναι κύκλος, ότι όλα κινούνται και επιστρέφουν. Δεν μπορεί όσα μάς συμβαίνουν να είναι τυχαία».

Στα δέκα χρόνια που έχουν περάσει, ο Τάσος έχει μεταμορφωθεί σε ένα ασύλληπτο γατο-υποστηρικτή.

«Έπαθα έρωτα, όχι μόνο με τον Σταύρο, αλλά συνακόλουθα και με όλα τα αδέσποτα πλάσματα εκεί έξω. Βγαίνω και ταΐζω, τα φροντίζω, μιλάω με τους γείτονες, γνωρίζω τα δικά τους κατοικίδια…Έχουμε μια πολύ φιλόζωη πολυκατοικία, σε κάθε όροφο υπάρχουν τουλάχιστον ένα-δύο κατοικίδια. Ο Σταύρος είναι όλη μου η ζωή. Περνάμε χρόνο μαζί, όταν φεύγω για μεγάλα διαστήματα τον παίρνω μαζί μου, τον έχω πάρει να μείνουμε και σε σπίτια φίλων, είναι ο συγκάτοικός μου.

Μάλιστα κάνει και κάτι που σπάνια καταφέρνουν οι γάτες: έχει μάθει να κάνει την ανάγκη του στον νιπτήρα. Δεν τον εκπαίδευσα εγώ! Μόνος του ξεκίνησε να το κάνει: πάει στο σιφόνι και τελειώνει η υπόθεση. Μετά πηγαίνω εγώ, ρίχνω νερό και χλωρίνη και είναι καθαρά. Δεν χρειάζεται ούτε να φτυαρίσω αμμοδόχο, ούτε να μαζεύω κόκκους άμμου από το σπίτι. Η μόνη παραξενιά του είναι ότι δεν τα πάει καλά με άλλα ζώα: μια φορά δοκίμασα να υιοθετήσω δεύτερο γάτο, και δεν άρεσε πολύ στον Σταύρο αυτή η ιδέα».

«Όσοι έρχονται σπίτι, ακόμα και ο μπαμπάς και η γιαγιά μου, τον αγαπούν πολύ. Η γιαγιά μου -σκεφτείτε- στην αρχή δεν ήξερε ότι έχω γάτα. Μια μέρα μου έκανε επίσκεψη, κάθισε στην πολυθρόνα να τα πούμε, και ο γάτος πήδηξε στην αγκαλιά της. Η γυναίκα κόντεψε να πάθει συγκοπή!».

«Δεν ξέρω τι συμβαίνει τελευταία αλλά η ζωή και η δουλειά μου περιστοιχίζονται από ζώα. Τον Οκτώβριο του 21 σκηνοθέτησα την “Κολεξιόν” του Χάρολντ Πίντερ στην οποία εμφανιζόταν μία γάτα. Το 2022 σκηνοθέτησα τον “Γκάρη” στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ένα musical, από το ομώνυμο παραμύθι της Τασούλας Επτακοίλη, με πάρα πολλά ζώα και πρωταγωνιστή έναν γάιδαρο. Την ίδια χρονιά σκηνοθέτησα στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας τον “Γορίλα και την Ορτανσία” του Ιάκωβου Καμπανέλλη όπου ένας από τους βασικούς ρόλους ήταν γορίλας. Φέτος η συζήτησή μας με βρίσκει να κάνω πρόβες για τα “Παγώνια” της Στέλλας Ζαφειροπούλου, ένα κείμενο που ο δραματουργικός άξονάς του βασίζεται στην ιδιοσυγκρασία των πανέμορφων αυτών πτηνών. Δεν μου φαίνεται ότι είναι τυχαίο».

Κλείνουμε την κουβέντα μας, μιλώντας λίγο για τα αδέσποτα, μιας και η γειτονιά του Τάσου στον Κολωνό έχει αρκετά. «Πρέπει ο κόσμος να αξιοποιήσει τις υπηρεσίες φροντίδας αδέσποτων του εκάστοτε Δήμου, και να τις διεκδικεί. Εγώ έχω στειρώσει δύο γάτες μέσω Δήμου. Υπάρχουν καλές προθέσεις αλλά θα ήθελα να βλέπω περισσότερες πράξεις. Τώρα με τη νέα Δημοτική Αρχή της Αθήνας δεν έχω εικόνα, απλώς ελπίζω και εύχομαι να μην εγκαταλείψουν οι υπεύθυνοι τα ζώα».

*Ο Τάσος Πυργιέρης είναι σκηνοθέτης και ηθοποιός, απόφοιτος της δραματικής σχολής Καρόλου Κουν. Έχει συνεργαστεί ως σκηνοθέτης με το Εθνικό Θέατρο, με το Θέατρο Τέχνης, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Κ.Θ.Β.Ε), με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, κ.ά. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει την παράσταση «Παγώνια» στο BIOS.