Ο Βελισάριος του 550 μ.Χ. ήταν γνωστός στρατηγός του Ιουστινιανού.

Ο Βελισάριος του 2024 μ.Χ. είναι ο γάτος του ηθοποιού Σπύρου Σταμούλη. Ο Σπύρος τον υιοθέτησε στην πρώτη καραντίνα, όταν τα πάντα -παραστάσεις, πρόβες, τηλεοπτικά γυρίσματα- είχαν παγώσει. «Τον ονόμασα Βελισάριο, γιατί τότε διάβαζα το ομώνυμο βιβλίο του Ρόμπερτ Γκρέιβς. Το καλό με τις γάτες είναι μπορείς να τους δώσεις ό,τι όνομα θέλεις όσο μεγαλοπρεπές ή αστείο κι αν είναι».

Λίγους μήνες μετά την υιοθεσία του Βελισάριου, στην οικογένεια μπήκε και η Ρουσλάνα, η θηλυκή γάτα του Σπύρου. «Πήρα την απόφαση να υιοθετήσω και δεύτερη γάτα γιατί είχα την αίσθηση ότι ο Βελισάριος ένιωθε μοναξιά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τον άκουγα να νιαουρίζει πίσω από την πόρτα του διαμερίσματος λίγο πριν μπω. Όταν ήρθε η Ρουσλάνα, μετά βίας δύο μηνών αδεσποτάκι από την Ηλιούπολη, έκανα όλα τα βήματα που είχα διαβάσει για να τα πάνε καλά οι δυο τους: τους είχα σε ξεχωριστά δωμάτια για λίγο, μετά τους έκανα ανταλλαγή δωματίων -ο ένας στο δωμάτιο του άλλου- κ.λπ. Και έδεσαν μεταξύ τους χωρίς κανένα πρόβλημα».

«Παρ’ όλα αυτά είναι αρκετά διαφορετικοί χαρακτήρες. Ο Βελισάριος είναι πιο αγέρωχος, αν μπορώ να το πω έτσι, και λίγο πιο μη μου άπτου. Όταν έρχεται κάποιος στο σπίτι, είναι ο πρώτος που θα πάει να τον εξετάσει, όμως δεν θέλει ιδιαίτερες οικειότητες. Η Ρουσλάνα αντιθέτως, ενώ στην αρχή είναι πιο φοβική, αν στην πορεία σε εμπιστευθεί, θα σου τριφτεί και θα σε αφήσει να τη χαϊδέψεις. Εννοείται ότι παίζουν μεταξύ τους, αλλά και με μικρά πραγματάκια του σπιτιού – μάταια τους πήρα τόσα παιχνίδια. Ο ένας παίζει με τα λαστιχάκια και η άλλη με τις μπατονέτες των αυτιών. Επίσης κανείς τους δεν έχει καταστρέψει καναπέδες ή άλλα έπιπλα του σπιτιού. Έχουν τα ονυχοδρόμιά τους και έχουν μάθει ότι πηγαίνουν εκεί. Μου φαίνεται φοβερό ότι πηγαίνουν στο ονυχοδρόμιο κοιτώντας με για να μου δείξουν ότι το κάνουν σωστά».

«Νομίζω πως άλλαξε κάπως η οπτική μου για τη φιλοζωία από όταν υιοθέτησα αυτούς τους δύο. Καταρχάς πάντα με φανταζόμουν με σκυλιά και τελικά βρέθηκα με γάτες. Οι αδέσποτες γάτες στην πόλη είναι σημαντικό ζήτημα, και άρχισα να παρατηρώ την σοβαρότητα της κατάστασης πρόσφατα. Παλιότερα είχα την αίσθηση ότι οι γάτες στον δρόμο ήταν κάτι σαν νίντζα που επιβιώνουν σχεδόν μόνες τους. Τώρα βλέπω πόση ανάγκη μας έχουν. Και μας έχουν ανάγκη όχι μόνο για το φαγητό και το νερό που είναι αυτονόητα, αλλά και για τη στείρωση και τη γενικότερη φροντίδα στην υγεία τους. Η εικόνα των αδέσποτων είναι δική μας, ανθρώπινη ευθύνη. Σε εμάς οφείλεται ότι δεν ζουν όπως πρέπει, στο ότι δεν έχουμε αποκτήσει ακόμα την παιδεία να ενδιαφερόμαστε για τη στείρωση και την ευζωία τους. Λίγοι άνθρωποι ενδιαφέρονται να λύσουν τα προβλήματα των ζώων. Φαντάζομαι ότι οργανώσεις και Δήμοι μπορεί να παίζουν θετικό ρόλο, αλλά βλέπω ότι η διαφορά έρχεται από μεμονωμένους ανθρώπους, αφανείς ανθρώπους. Και τα τελευταία χρόνια, μάλλον με αφορμή τον Βελισάριο και τη Ρουσλάνα, έχω τα μάτια μου πιο ανοιχτά για το τι συμβαίνει εκεί έξω, είμαι σε μεγαλύτερη εγρήγορση…».

*Ο Σπύρος Σταμούλης είναι ηθοποιός, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Έχει συμμετάσχει σε τηλεοπτικές σειρές όπως οι Άγριες Μέλισσες και οι Πανθέοι, σε κινηματογραφικές ταινίες όπως το ReUniverse και σε παραστάσεις όπως το πρόσφατο Closer.