Η Στέλλα και ο Κορώνας Μιαούλης

«Η Στέλλα είναι 14 χρόνια μαζί μας και γράφω μαζί μας, γιατί την έχω δει να λύνει με τέτοια επιδεξιότητα το λουρί της που μόνο γάτες και παπαγάλοι μπορούν να συγκριθούν μαζί της. Από επιλογή πιστεύω μένει και γιατί πάντα ικανοποιούσα τις γαστριμαργικές της απαιτήσεις με εκλεκτές ποικιλίες!

Πάντοτε ήθελα σκύλο, αλλά η οικογένειά μου και κατόπιν ο τρόπος ζωής μου δεν το επέτρεπαν. Όταν ο Άγγελος, ο μεγάλος μου γιος, ήταν 4 και ξεκινούσε σχολείο, θεώρησα ότι ήρθε η στιγμή. Πέραν του ότι με πίεζε για αδελφάκι, οπότε κούμπωσε.

Πάντοτε ήθελα μεγαλόσωμο σκύλο, να τον αγκαλιάζω, να τον παλεύω, να μη φοβάμαι μην σπάσει. Ώσπου τυχαία περνώντας από μια βιτρίνα – το γράφω και ντρέπομαι, προτιμούσα να υιοθετήσω – βλέπω ένα μούτρο που μοιάζει με μυρμήγκι. Το κεφάλι ήταν κυριολεκτικά μεγαλύτερο από το σώμα και με κοιτούσε μ’ ένα λυπημένο βλέμμα, σα να μην μπορεί να σηκώσει το κεφάλι.

Μπήκα μέσα και ρώτησα και μου είπαν ότι την είχαν παραγγείλει, αλλά δεν τους άρεσε το χρώμα και την παράτησαν. Ήταν ήδη 3 μηνών. Είχε μείνει στα αζήτητα. Την πήρα εκείνη την στιγμή. Την πρώτη νύχτα, την κρατούσα αγκαλιά και τη νανούριζα όλο το βράδυ, διαφορετικά έκλαιγε. Δεν ξαναχρειάστηκε.

Από τότε είμαστε παντού μαζί, διακοπές μαζί, πρόβες μαζί, παραστάσεις μαζί. Ακριβώς επειδή ήθελα να είμαστε μαζί, της αφοσιώθηκα και την εκπαίδευσα σε εξαιρετικό επίπεδο για τη ράτσα της. Όσοι μας ξέρουν, ξέρουν. Η Στέλλα είναι ένας τρομακτικός δυνατός κλόουν και τόσο θηλυκή όσο δεν θα υπάρξω ποτέ στη ζωή μου.

Λατρεύει να σπριντάρει στα μάρμαρα κι έτσι κάποια απογεύματα τα παιδιά στη γειτονιά την περίμεναν στο μπαλκόνι της εκκλησίας με μια ξεφούσκωτη μπάλα. Η Στέλλα τη δάγκωνε και ξεκινούσε να τρέχει και να πηδάει σαν κατσίκι, ενώ 30 παιδάκια την κυνηγούσαν ανεπιτυχώς να της πάρουν τη μπάλα. Δυστυχώς στα 14, το σώμα κρατάει, αλλά το μυαλό την πρόδωσε. Πάσχει από γεροντική άνοια και τη γηροκομούμε με την αξιοπρέπεια που της αξίζει.

Είναι η αρχή της πρώτης καραντίνας, όταν η Στέλλα μας έβγαζε βόλτα και ο Άγγελος, ο γιος μου, επιστρέφοντας μου λέει ότι νιαουρίζει ο κάδος με τα σκουπίδια στη γωνία. Κατεβαίνω και μέσα σε ένα κουτί σηκώνω την κουβέρτα που είχαν ρίξει από πάνω. Βλέπω ένα μαύρο κατσαρό πλασματάκι σαν ποντίκι να νιαουρίζει πάνω από τα άψυχα κορμάκια των δύο αδελφών του. Μόλις πλησίασα το χέρι μου, μου αγρίεψε σα να υπερασπίζεται τα αδελφάκια του.

Αυτός ο μπουνταλάς θέλει να ζήσει, σκέφτηκα και τον μάζεψα. Τον ονομάσαμε Κορώνα Μιαούλη λόγω καραντίνας, αλλά και από το πελοποννησιακό χαϊδευτικό «Κορώνι μου». Το Μιαούλης από τα νιάου που έκανε όταν τον βρήκαμε.

Να μην τα πολυλογώ, ήταν τόσο μωρό κι εγώ τόσο ανίδεη, που πέρασα ένα μήνα μέσα στο μικρό μπάνιο με το ηλεκτρικό σώμα, με τηλεφωνική υποστήριξη από το φίλο κτηνίατρο της Στέλλας και γατόφιλες μαμάδες για να μην τον χάσω. Ευτυχώς, της Στέλλας ξύπνησε το μητρικό φίλτρο. Ποτέ δεν έκανε καμία επιθετική κίνηση όταν δουλεύαμε τη γνωριμία και την ένταξή του στο υπόλοιπο σπίτι.

Εγώ ήξερα ότι οι γάτες είναι ανεξάρτητες, χάδια όποτε θέλουν οι ίδιες, και τελικά απέκτησα ένα γάτο που φέρεται πιο σκύλος κι από τη Στέλλα. Είναι συνέχεια κοντά μου. Όποτε κάθομαι να φάω ακόμα και στην τουαλέτα έρχεται για χάδια γουργουρίζοντας. Τα βράδια, επειδή έχω μια ελαφριά αλλεργία, δεν τον αφήνω να μπει στο δωμάτιο. Ο Κορώνας κοιμάται και παίζει όλη νύχτα έξω από την πόρτα, φροντίζοντας να ξέρω ότι είναι εκεί.

Όταν γεννήθηκε ο Μιχάλης είχαμε μια έννοια, πως θα πάει, μην έχουμε ζήλιες ή παράπονα και παραξενιές, αλλά όλα κύλησαν καλύτερα και από ό,τι περιμέναμε. Ο Μιχάλης στα 2 κρατάει το λουρί της Στέλλας στη βόλτα. Τον Κορώνα ώρες ώρες τον λυπάμαι και επανορθώνω για το bullying που τρώει από τον Μιχάλη αγόγγυστα με λιχουδιές και αγκαλίτσες!»

*Η Μάρα Δαρμουσλή είναι μητέρα, σύζυγος, μοντέλο, ηθοποιός, επιχειρηματίας