Η Τζούλη Αγοράκη επισκέπτεται τον εικαστικό και ηθοποιό Άγγελο Παπαδημητρίου και εντυπωσιάζεται με τη γάτα του που συμβιώνει με τριάντα καναρίνια.

Θα ήθελα να ‘μαι η γάτα του Άγγελου Παπαδημητρίου.
Ναι, όπως το διαβάζετε. Θα ‘θελα να ‘μαι η μαυροάσπρη χνουδωτή, πρασινομάτα “Μίκρα”, η φουντωτή “πλανεύτρα”!

Πράγματι, ζηλεύω το μικρό του το γατί που λέει και το τραγούδι. Ζηλεύω που κοιμάται μαζί της αγκαλιά, που παίρνει τα πιο γλυκά του χαμόγελα και όλο το νέκταρ της μοναδικής του ύπαρξης. Ζηλεύω που για εκείνη ο Άγγελος “πάτησε” τον όρκο του και έβαλε τελικά “ζώο” στο σπίτι.

Πλέον δεν είναι το σπίτι του Άγγελου, αλλά της Μίκρας που φιλοξενεί τον Άγγελο.

Ο ίδιος μου εξηγεί ότι μεγάλωσε με δυο εξαιρετικούς γονείς που ενώ αγαπούσαν τα ζώα, δεν τα ήθελαν μέσα στο σπίτι, άλλες εποχές, άλλες νοοτροπίες, έτσι και εκείνος με τη σειρά του τα αγαπούσε “εξ αποστάσεως”.

Θυμάται μάλιστα να κοροϊδεύει τους φίλους του που είχαν κατοικίδια μέσα στο διαμέρισμα.

“Μα έχετε ζώα στο σπίτι; Μαγειρεύετε με τις γάτες αναβρασμένες στο πάγκο της κουζίνας και τρώτε τρίχες; Πώς κοιμάστε μαζί τους στο ίδιο κρεβάτι;” Τέτοια έλεγε.

Τι έγινε λοιπόν μετά από εξήντα δεκαετίες; Πώς μπήκε η Μίκρα στη ζωή και στο διαμέρισμα του;

Η μοιραία βραδιά ήταν ένα κρύο βράδυ δέκα χρόνια πριν, καλεσμένος στο σπίτι του Σαββόπουλου και εκεί έξω απ’ την πόρτα είδε τρία “ταλαίπωρα” νεογέννητα γατιά σε άθλια κατάσταση.

Τα λυπήθηκε αλλά τι μπορούσε να κάνει;

Στην επιστροφή και μετά από μια αριστουργηματική βραδιά, η Μίκρα και τα αδέρφια της είχαν τρυπώσει στη μηχανή του αυτοκινήτου μάρκας “Micra” και άρχισαν να νιαουρίζουν απελπισμένα.
Δεν είχε άλλη επιλογή, ενώ δεν ήξερε πώς να τα φροντίσει, τα πήρε και τρία στο διαμέρισμά του και ξεκίνησε η περιπέτεια.

Τα τάισε, τα έπλυνε, φώναξε και τον κτηνίατρο που του έδωσε ελάχιστες πιθανότητες να ζήσουν. Ο Άγγελος όμως δεν το βάλε κάτω, τους έκανε ό,τι γιατροσόφι μπορούσε να σκεφτεί, τα φρόντιζε εντατικά και έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του να ζήσουν και έτσι επιβιώσαν.

Τα ονόματα τους Μίκρα, Nissan, και Φιλοθέη.

Έτσι, κατέληξε εκεί που δεν ήθελε ζώα, να έχει τρία.

Όταν έφτασαν εφτά μηνών και άρχισαν να “ερωτοτροπούν” μεταξύ τους αποφάσισε να τα δώσει σε μια καλή του φίλη που είχε ένα μεγάλο κτήμα και φρόντιζε και άλλα ζώα και να ζήσουν ελεύθερα έτσι όπως ορίζει η φύση τους.

Μέρες μετά πήγε να δει πως είχαν προσαρμοστεί και ενώ τα δυο ήταν χαρούμενα και ζωηρά,
το μικρό, η Μίκρα του είπαν ότι είχε εξαφανιστεί και δεν καταφέραν να τη βρουν.

Αργότερα όμως την ίδια μέρα ήταν σαν να άκουσε τη φωνή του, σα να τον μυρίστηκε και εμφανίστηκε πίσω από ένα φράχτη σε τραγική κατάσταση. Ήταν αδυνατισμένη, είχε χάσει την ωραία γούνα της και έδειχνε ταλαιπωρημένη.

Και τότε συνέβη το απίστευτο: Άρχισε να τον γάτο-κατσαδιάζει σαν να του έκανε φρικτά παράπονα για όλη αυτή την εγκατάλειψη που είχε βιώσει. Ο Άγγελος ισχυρίζεται ότι ήταν σαν να τον επέπληττε κανονικά σε άπταιστα γατίσια.

Αυτό ήταν, την πήρε μαζί του εκείνη τη μέρα και η σχέση τους σφράγισε για πάντα.

Εκ τότε η Μίκρα είναι το αφεντικό της καρδιάς και του σπιτιού του.

“Τι έμαθες απ’ τις γάτες;” τον ρωτάω.

“Ότι σίγουρα είναι ανώτερα όντα, εμείς είμαστε ασήμαντοι μπροστά τους. Μεγάλοι δάσκαλοι με ντοκτορά.”

Για χάρη της κάνει τα στραβά μάτια σε ένα σωρό πράγματα που πριν δεν θα τα συζητούσε.

“Καταρχάς αν παλιά μου χάλαγες κάτι, θα σε σκότωνα, θα σου έκανα μήνυση, τώρα ό,τι χαλάει που ξύνει τα νυχάκια της χαίρομαι που τα καταστρέφει. Το πιστεύεις; Τα σεντόνια, τα υφάσματα, όλα. Χαλάλι της! Και έπειτα μόνο εμένα εμπιστεύεται και αυτό με κολακεύει απίστευτα. Κανείς δεν την έχει πιάσει ποτέ στα χέρια του, κανένας άλλος πέρα από εμένα. Και ακόμα και μένα έκανε πολλά χρόνια να με εμπιστευτεί.”

Τον ρωτάω ποια είναι η “ένοχη” απόλαυση της Μίκρας και μου απαντάει ο κιμάς και οι γαρίδες που φροντίζει να της έχει μια φορά την εβδομάδα ένα μικρό κομμάτι ωμό κιμά. Με του που της λέει “έλα να φάμε κιμά” πετάγεται από όπου και αν βρίσκεται.

“Γαρίδες της φέρνω αν πάω σε κανένα κάλεσμα που έχουν γαρίδες, και ξετρελαίνεται”.

Ο Άγγελος κάνει μια επίδειξη μπροστά μου, με το που λέει “κιμά” η Μίκρα που πριν ήταν κλεισμένη στο δωμάτιο ήρθε τρέχοντας στο μέρος του νιαουρίζοντας.

Το άκρως εντυπωσιακό είναι ότι στο ίδιο διαμέρισμα μαζί με τη Μίκρα συνυπάρχουν και 30 καναρίνια. 30, σωστά διαβάσατε, δεν έχει μπει κατά λάθος στο 3 ένα μηδενικό!

Ο Άγγελος πάντα αγαπούσε τα πουλιά. Είναι το μόνο ζώο που επιτρεπόταν να έχει από μικρό παιδί. Τα καναρίνια τα λέει “τα ζωντανά λουλούδια”.

“Και αναγνωρίζουν τα καναρίνια αφεντικό;” τον ρωτάω.

“Φυσικά με αναγνωρίζουν, με περιμένουν να τα ταΐσω και κελαηδούν όλα χαρά και κάνουν το μπάνιο τους και είναι χάρμα οφθαλμών να τα βλέπεις”.

Τα καναρίνια ήρθαν και αυτά στη ζωή του Άγγελου μετά τη Μίκρα. Εκεί στην καραντίνα. Ξεκίνησε αρχικά με ένα ζευγάρι καναρινιών, εκείνα ζευγάρωσαν, έκαναν μωρά, και σιγά σιγά τα καναρίνια πλήθαιναν και έχει γίνει τώρα σωστό εκτροφείο.

“Δεν θέλουν εντατική φροντίδα;” αναρωτιέμαι.

“Ακολουθείς μια ρουτίνα και αυτό είναι όλο. Τίποτα χρονοβόρο. Τίποτα πολύπλοκο.”

Βγαίνω στο μπαλκόνι του Άγγελου και είναι σαν να βρίσκομαι σε μελωδικό παράδεισο. Θα αναρωτηθείτε αυτό που σκέφτηκα και εγώ: πώς κάνουν “χωριό” η γάτα με το καναρίνι.

Αλλά εδώ μιλάμε για τον Άγγελο Παπαδημητρίου. Είμαι σίγουρη ότι αυτή η ανεξάντλητη θετική του ενέργεια έχει επηρεάσει και τη γάτα. Με ένα απαλό “μη” εκείνη καταλαβαίνει ότι όσο και αν τα λαχταρά ότι δεν πρόκειται να τα πλησιάσει, έτσι δεν βγαίνει ποτέ στο μπαλκόνι, φτάνει μέχρι την μπαλκονόπορτα και γυρίζει πίσω.

Μα υπάκουη η γάτα; Πώς γίνεται; Η δική μου με περιφρονεί και ούτε στο όνομά της δεν ανταποκρίνεται. Όμως η Μίκρα είναι σαν να ακολουθεί έναν άγραφο κανόνα με τον Άγγελο και αυτός με τη σειρά του να σέβεται τον δικό της.

Μια όμορφη χορογραφία μεταξύ ενός μαγικού και σπάνιου ανθρώπου και φυσικά της σπάνιας και μαγικής γάτας που του αξίζει.

Για τα καναρίνια τι να πω; Τα είπε όλα ο Άγγελος. “Ζωντανά λουλούδια!”