«Ο Μίλαν Κούντερα στην “Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι” γράφει ότι αγαπάμε τα ζώα γιατί μέσα από αυτά ζούμε για λίγο στον Παράδεισο.

Τα ζώα δεν μισούν, δεν ραδιουργούν, δεν φθονούν, δεν απορρίπτουν.

Δεν διώχτηκαν ποτέ από τον Παράδεισο, όπως οι άνθρωποι που ξεριζώθηκαν μόνοι τους από αυτόν, έρμαια του Εγώ τους.

Τα πλάσματα αυτά σκέφτονται με την καρδιά και την θεϊκή τους διαίσθηση, γι’ αυτό είναι πάντα σοφά. Και η αγάπη που δίνουν είναι η μόνη αληθινή και απόλυτη.

Μια αγάπη που ζεσταίνει, θρέφει, θεραπεύει, ομορφαίνει την ζωή. Εξελίσσει τις ατελείς ψυχές μας, μας κάνει καλύτερους. Μας μαθαίνει να αγαπάμε κι εμείς, κι αγαπώντας αυτά, κάποια στιγμή αγαπάμε και τους ανθρώπους.

Γιατί μια καρδιά που μαθαίνει να ανοίγεται και να δίνεται, το κάνει και για τους ανθρώπους. Τουλάχιστον όσους το αξίζουν.

Εγώ για κάποιο λόγο, από πολύ μικρό παιδί το ήξερα αυτό, το ένοιωθα βαθιά μέσα μου. Γι’ αυτό τα αγαπούσα ξεχωριστά και ζούσα μαζί τους, μιας και είχα την τύχη να είναι και η μητέρα μου πολύ φιλόζωη.

Είχαμε πάντα σκυλιά και γάτες, παπάκια, ακόμα και χελώνες, στο σπίτι και στον κήπο μας.

Κι όταν από 18 χρονών άρχισα να κατοικώ μόνη, τα ζώα δεν μου έλειψαν ποτέ παρά μόνο όταν έφευγαν από την ζωή, πράγμα που με βύθιζε στην θλίψη, αλλά με παρηγορούσε το ότι προσέφερα κάθε φορά την θέση εκείνου που έλειπε σε κάποιο άλλο που την είχε ανάγκη.

Έτσι τα ζωάκια μου, είναι μια μακριά αλυσίδα από πολύτιμα πλάσματα, που αγάπησα όλα το ίδιο. Όχι επειδή ήταν όμορφα ή χαριτωμένα, όχι επειδή μου πρόσφεραν την καλύτερη παρέα και την καλύτερη οικογένεια (και πράγματι μου τα πρόσφεραν) αλλά γιατί με έμαθαν να αγαπώ και να προσφέρω κι εγώ.

Και περνώντας τα χρόνια, μου δόθηκε η ευκαιρία να αγαπήσω και να προσφέρω πιο πολύ, καθώς ασχολήθηκα κι ασχολούμαι με την σωτηρία και την ευζωία και τα δικαιώματα των αδέσποτων.

Εδώ και 25 χρόνια, είχα την τιμή και την τύχη να βάλω ένα κόκκο άμμου στον αγώνα γι’ αυτά. Κι όσα κατάφερα να βοηθήσω, με μαλάκωσαν κι έκαναν την ζωή μου να αξίζει και τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους καλύτερες. Τα αγάπησα και τα αγαπώ το ίδιο με εκείνα που υιοθέτησα, και έζησαν σπίτι μου.

Ίσως και πιο πολύ γιατί είχαν μεγαλύτερη ανάγκη και μια μεγάλη αξιοπρέπεια και καρτερία μέσα σε όσα δύσκολα περνούσαν. Δεν μπορώ φυσικά να αναφερθώ σε όλα γι’ αυτό θα αναφερθώ σ’ αυτά που έζησαν πρόσφατα και ζουν μαζί μου.

Την Γιούκη, το πρώτο μου σκυλί, που μου το χάρισε η μητέρα μου, και εκτελούσε χρέη… νταντάς. Τον Μπρούνο, την Μπέλα, την Μπούμπα με τις οποίες επίσης μεγάλωσα. Την Τίνα, το πρώτο σκυλί που μάζεψα εγώ, χρόνια πριν από τον δρόμο σε κακή κατάσταση και μου έμαθε τι σημαίνει απόλυτη αφοσίωση, την άλλη Γιούκη, που βρήκαμε με τον άντρα μου, μόλις είχαμε παντρευτεί, μωρό αδέσποτο στο Πήλιο και στα 15 χρόνια που έζησε ήταν απόλυτο μέλος της οικογένειάς μας. Την Λίζα, που ήρθε σπίτι μας γριούλα κι άρρωστη και μας έκανε την χάρη να ζήσει κοντά μας τον τελευταίο της χρόνο, δίνοντας μας ότι απόθεμα αγάπης κι ευγνωμοσύνης είχε μέσα της, τον Όσκαρ, έναν υπέροχο σκύλο που φιλοξενήσαμε κάποτε ψάχνοντας για υιοθεσία και τελικά τον κρατήσαμε εμείς, την Τίνα που μου την χάρισε μια φίλη, όταν την βρήκε κακοποιημένη και αιμόφυρτη στο δρόμο και εδώ και μια δεκαετία είμαστε αυτοκόλλητες. Τον Μπεν, την καινούργια Λίζα, την Χιονάτη, που κράτησα για λίγο ώσπου να τους βρω σπίτι.

Και φυσικά τις γάτες μου: Τον Σήφη, την Σάντρα, τον Συλβέστρο, τον Πρίνς, τον Ρόσσο, την Τζίντζερ 1 και την Τζίντζερ 2 μια σοφή ιδιαίτερη γάτα που έφτασε 20 χρονών, επειδή δεν ήθελε να χωριστούμε, την Σέλμα μου, που με ξυπνάει κάθε πρωί με χάδια, την Γκρέης που με περιμένει όταν με ακούσει να έρχομαι.

Και τόσα άλλα… τόσα πάρα πολλά άλλα… Τα ευχαριστώ όλα μέσα από την ψυχή μου γιατί με έκαναν καλύτερο άνθρωπο, πιο συμπονετικό, πιο ανοιχτό, και κυρίως… πιο ευτυχισμένο.»

*H Άννα Αδριανού είναι ηθοποιός, σεναριογράφος, συγγραφέας, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα και την ευζωία των ζώων. Φέτος την βλέπουμε στον Β’ κύκλο της πετυχημένης σειράς “Έρωτας φυγάς” στον νέο σημαντικό ρόλο της Ουρανίας και από μέσα Οκτωβρίου πρωταγωνιστεί στην παράσταση του έργου του Νηλ Σάιμον “Θα σε δω στον Παράδεισο” στο Θέατρο Αλκμήνη.