Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι οι “Άθλιοι” του 2012: Tο μιούζικαλ που βασίστηκε στο αριστούργημα του Βίκτωρος Ουγκώ, σε σκηνοθεσία του Τομ Χούπερ.

Θα μου πείτε, τι μας νοιάζει αυτό, εμείς για γάτες θέλουμε να μάθουμε – και θα έχετε δίκιο. Η ταινία έχει μια μακάβρια πλην χιουμοριστική σκηνή με μια γάτα, η οποία όμως συνοδεύεται από το χαρακτηριστικό ουρλιαχτό που ακούμε σε πολλές ταινίες, και το οποίο κάνει το αίμα μας να παγώνει.

Πιθανότατα πρόκειται για την ίδια ηχογράφηση που έχετε ακούσει σε ταινίες όπως είναι το “Toy Story”, το “Babe το Γουρουνάκι”, το “Grinch” και το “Μόνος στο σπίτι 3”. Από τη στιγμή που αναγνωρίζετε το έργο αυτού του ταλαντούχου αλλά άσημου γατο-ηθοποιού, αρχίζετε να ακούτε το ανατριχιαστικό ουρλιαχτό του παντού, κυρίως σε σκηνές όπου μια γάτα φουντώνει την ουρά της και πετάγεται ενοχλημένη ή τρομαγμένη από το κέντρο της δράσης.

Η αλήθεια είναι ότι οι ταινίες του Χόλιγουντ είναι γεμάτες από ήχους “stock”, δηλαδή προ-ηχογραφημένους ήχους που χρησιμοποιούνται ξανά και ξανά, όπως είναι το κελάηδημα των πουλιών, τα μπουμπουνητά που μας κάνουν να τιναζόμαστε από την πολυθρόνα μας, και διάφορα ringtones από κινητά. Σε αυτά τα πλαίσια χρησιμοποιείται διαχρονικά και ο ήχος του ουρλιαχτού μιας γάτας σε οίστρο που, αν τον παρατηρήσετε, θα δείτε ότι στις περισσότερες ταινίες μοιάζει ίδιος.

Ποια ήταν η γάτα που ακούμε να ουρλιάζει στις περισσότερες ταινίες;

Σύμφωνα με τη σελίδα TVTropes.org, ο πιο συχνά χρησιμοποιημένος ήχος ουρλιαχτού γάτας που ακούμε στο σινεμά προέρχεται από μια βιβλιοθήκη ηχητικών εφέ που αποτελείται από 20 CD και κυκλοφόρησε το 1990, με τίτλο “The Premiere Edition”, από την εταιρεία Hollywood Edge. Το συγκεκριμένο ηχητικό κλιπ διαρκεί 23 δευτερόλεπτα και λέγεται “CatsTwoAngryYowlsD PE022601”.

Ποιος είναι, άραγε, ο γατοηθοποιός που βρίσκεται πίσω από το κλιπ και στον οποίο ανήκει η χαρακτηριστική φωνή;

“Αυτό το νιάου ηχογραφήθηκε στο σαλόνι μου”, δήλωσε ο Wylie Stateman, ένας 66χρονος σχεδιαστής ήχου με βάση στο Λος Άντζελες, ο οποίος δημιούργησε τη βιβλιοθήκη ηχητικών εφέ Hollywood Edge το 1988. “Ήταν η πρώτη μου απόπειρα να έχω γάτες, και μια απ’ αυτές, ένα θηλυκό γατάκι, είχε αρχίσει να μπαίνει σε οίστρο”. Περιέγραψε τη γάτα του ως “μια εντυπωσιακή, μικρή θηλυκιά, με αυτοπεποίθηση στη φωνή της και χτυπητή εμφάνιση”.

Επρόκειτο για μια κατάμαυρη, μισή Σιαμέζα γάτα με το όνομα Cheeta. Στο δωμάτιο υπήρχε κι ένας αρσενικός με το όνομα Sylvester. “Αυτό συμβαίνει όταν βάλεις δυο γάτες μαζί και αποφασίζουν να εκθέσουν στον αέρα τα παράπονά τους. Είναι ο απόλυτος τσαμπουκάς. Η Cheeta έκανε το δικό της performance”.

“Ο Wylie ήταν ένας από τους μεγάλους ηχογραφητές της εποχής. Είχε ηχογραφήσει περισσότερα [κλιπ] από οποιονδήποτε”, δήλωσε ο συνάδελφος του Stateman, Lon Bender, ο οποίος έχει δημιουργήσει το χαρακτηριστικό “τα-νταμ” που ακούμε στην εισαγωγή κάθε ταινίας ή σειράς του Netflix. Ο Stateman είπε ότι για 20 χρόνια έπαιρνε μαζί του όπου πήγαινε ένα κασετοφωνάκι για να μπορεί να ηχογραφεί διάφορους ήχους.

Ήταν, όμως, πράγματι η Cheeta που ακούγεται σε όλες τις ταινίες, μεταξύ των οποίων είναι “Τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας” του 1996 και το “Venom” του 2021; Οι χρήστες του Wiki υποστήριξαν ότι μία από τις πρώτες χρήσεις του νιαουρίσματος της Cheeta ήταν στην ταινία-ανιμέισον του Tim Burton του 1982, “Vincent”. Παρόλα αυτά, ο ίδιος ο Stateman εξηγεί ότι δεν ήταν η Cheeta, καθώς το νιαούρισμά της ηχογραφήθηκε χρόνια μετά.

Τι θέλει να μας πει το απόκοσμο, νυχτερινό ουρλιαχτό της γάτας

Αυτά τα σπαραχτικά ουρλιαχτά που φαίνεται να βγαίνουν από τα τρίσβαθα της κολάσεως.

Οι ήχοι αναλύθηκαν επιστημονικά από τον Tim Brookes, λέκτορα για ζητήματα ήχου στο Ινστιτούτο Ηχογράφησης του Πανεπιστημίου του Surrey, και φάνηκε ότι τα κλιπ δεν ανήκαν στην ίδια γάτα, παρότι έμοιαζαν αρκετά μεταξύ τους. Ο Brookes συνέκρινε τον original ήχο με ταινίες όπως το “Toy Story”, και δυσκολεύτηκε να πει με σιγουριά αν επρόκειτο για το ίδιο κλιπ. Όπως εξήγησε, είναι πολύ δύσκολο να συγκριθούν τέτοια ηχητικά κλιπ, καθώς αναμειγνύονται με πολλούς άλλους ήχους στις ταινίες, και συχνά υφίστανται επεξεργασία, όπως αλλαγή στην ταχύτητα ή στη συχνότητα αναπαραγωγής.

Το ουρλιαχτό σίγουρα άνηκε στην Cheeta στην ταινία “Νεκροταφείο Ζώων” που βασίστηκε στο βιβλίο του Stephen King. Σε κάθε περίπτωση, η Cheeta σίγουρα έγραψε ιστορία στον χώρο του κινηματογράφου με το διαπεραστικό ουρλιαχτό της. Πιθανότατα υπήρξαν κι άλλες γάτες που δάνεισαν τη φωνή τους σε διάφορα ηχητικά εφέ, αλλά παραμένουν άσημες. Όπως εξήγησε ο Stateman: “Ο ήχος διαχωρίζεται από την πηγή,” και τη δεκαετία του 1980 “δεν υπήρχε πραγματικός τρόπος να συνδεθούν τα μεταδεδομένα της πηγής με την ηχογράφηση”.

Ο κηδεμόνας της Cheeta, Wylie Stateman, δεν είναι περήφανος μόνο για το δικό της ηχητικό κλιπ, αλλά για τη συνολική επίδραση της βιβλιοθήκης “The Hollywood Edge” στην ιστορία του κινηματογράφου. “Δημοσιεύσαμε δεκάδες χιλιάδες ηχητικά εφέ, και αυτό πραγματικά ξεκίνησε μια παγκόσμια δίψα για δημιουργική ηχητική ηχογράφηση,” δήλωσε. Θεωρεί, ακόμα, ότι οι ήχοι γίνονται εμβληματικοί όχι για το πώς δημιουργούνται, αλλά κυρίως για το πώς χρησιμοποιούνται στις ταινίες.

Η Cheeta έζησε 10 χρόνια, και υπάρχει περίπτωση να έχει πρωταγωνιστήσει σε περισσότερες ταινίες από πολλούς ηθοποιούς-σύμβολα της μεγάλης οθόνης.

Με πληροφορίες από The Guardian