Λένε ότι τις γάτες δεν τις υιοθετείς, αλλά σε υιοθετούν! Και συμφωνώ. Κάπως έτσι συμβαίνει.

Ο Μήτσος ήρθε στην ζωή μας απρόσμενα, αναπάντεχα και χωρίς πολλά γιατί. Εμφανίστηκε, έκανε φαντασμαγορική είσοδο και από τότε ακούγεται μόνιμα μουσική στο σπίτι. Ήρθε χωρίς καμία ερώτηση, μόνο με απαντήσεις τις οποίες μάλιστα άμα του δώσεις και καμία λιχουδιά, μεθάει και τις δίνει ακόμα πιο εύκολα.

Είναι τίγρης, αυτόνομος, παιχνιδιάρης και αγαθοβιόλης. Παίζει συνέχεια, βυζαίνει τους οικείους του και νιαουρίζει σε κάθε θέα έξω από το παράθυρο δηλώνοντας τον θαυμασμό του προς αυτήν και ρεμβάζοντας την.

Ήταν Αύγουστος, ανήμερα της επετείου που ξεκίνησε ο μπαμπάς μας για την μεγάλη βόλτα του, και ένα νιαούρισμα ακούστηκε κάτω από το σπίτι. Από το μπαλκόνι, ίσα που φαινόταν το μικροσκοπικό αυτό πλασματάκι που δήλωνε παρουσία. Κατεβήκαμε στον δρόμο και ήρθε στα πόδια μας. Δεν έφευγε, ήρθε για να μείνει. Χωρούσε στην χούφτα του ενός χεριού και με λίγο γάλα γινόταν αλοιφή και ένα με την παλάμη. Η απόφαση δεν άργησε να έρθει και έτσι ο Μητσάκος ήρθε σπίτι μας. Τα πρώτα παιχνίδια έσκασαν μύτη και λίγο αργότερα ήρθαν τα ονυχοδρόμια και ένα τρίπατο γατόσπιτο για τις μεσημεριανές σιέστες του και τις βραδινές του ξάπλες.

Από εκείνο τον Αύγουστο, έγινε και ο φύλακας του σπιτιού. Παρατηρεί το σπίτι νύχτα μέρα και έχει βρει τις κατάλληλες κρυψώνες για κάθε ώρα και στιγμή ώστε να ελέγχει τον χώρο του και να διατηρεί το βασίλειο του ανέπαφο.

Η παρουσία του έχει αναζωογονήσει το σπίτι. Είναι παρέα, είναι συντροφιά μα πάνω απ’ όλα είναι αγάπη. Ουσιαστική αγάπη. Το μαγικό με τους τετράποδους φίλους μας και συγκάτοικους μας είναι ο δρόμος που μας δείχνουν για την απενοχοποίηση της αγάπης.

Αγαπούν χωρίς όρια, χωρίς εγωισμούς, με πολλή ουσία και πολύ μεδούλι. Ό,τι συμβαίνει αφορά την στιγμή που συμβαίνει. Το μετέπειτα αφορά την επόμενη στιγμή. Και πάντα η λύση του μυστηρίου βρίσκεται στο παιχνίδι. Με λίγο παιχνίδι όλα γίνονται πιο απλά και χαμογελαστά. Και ο Μήτσος ξέρει καλά αυτό το δρόμο και μας το δείχνει καθημερινά.

Αγαπάει πολύ και παίζει πολύ. Έχει βρει τον απόλυτο συνδυασμό και τον εφαρμόζει κάθε μέρα. Και έτσι ομορφαίνει τις μέρες μας και τις εποχές μας.

Κάνοντας την αναγωγή στην ενήλικη ζωή, καταλαβαίνω και εγώ πως τελικά αυτό ζητάμε όλοι. Αγάπη και παιχνίδι, παιχνίδι και αγάπη! Όλα τ’ άλλα θα έρθουν αλλά ακόμα και αν δεν έρθουν η ώρα θα έχει περάσει ευχάριστα. Και ο Μήτσος, αυτό το κάνει αβίαστα. Κάνει την ώρα να περνά ευχάριστα. Και μόνο γι’ αυτό, του είμαστε ευγνώμονες.

Μητσάκο σε ευχαριστούμε που μας διάλεξες, είσαι ο μικρός τεράστιος ήρωας του σπιτιού μας. Του σπιτιού που πλέον έχει γίνει το γατοβασίλειό σου, με βασιλιά μας, εσένα!

*Ο Χάρης Χιώτης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Στο θέατρο πρωταγωνιστεί στις παραστάσεις : “Η μαριχουάνα της μαμάς είναι η καλύτερη” σε σκηνοθεσία Σμαράγδας Καρύδη, στο θέατρο Ήβη μέχρι τις 17/3 και “Βότκα Μολότοφ”, σε διασκευή Ελένης Ράντου & σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, κάνοντας περιοδεία ανά την Ελλάδα. Από τις 20 έως τις 26 Μαΐου 2024, στο upstage του Γυάλινου μουσικού θεάτρου, διοργανώνει μαζί με την ομάδα του, τους REPENTE ARTS, το Wannabe festival, ένα φεστιβάλ -πρόσκληση σε νέους καλλιτέχνες & θεατρικές ομάδες.