«Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ζούσα μία τέτοια υπέροχη εμπειρία, έχοντας στο σπίτι μια γάτα.

Στα νεανικά μου χρόνια είχα σκυλιά. Στα παιδικά μου χρόνια μαζεύαμε όλες τις γάτες της γειτονιάς, στο παλιό σπίτι, ερχόντουσαν λοιπόν στην αυλή και τους πετάγαμε πνευμόνια και συκωτάκια από κοτόπουλο. Η θεία μου είχε πάντα γάτα στο σπίτι της και έτσι έμαθα να τις αγαπώ, όπως και όλα άλλωστε τα ζώα.

Δεν είχα ποτέ όμως μεγαλώσει μια γάτα, ούτε έτυχε να την έχω στο δικό μου σπίτι. Η Γουίνι προέκυψε, αφού την έσωσα την ώρα που διέσχιζε την λεωφόρο Κηφισίας ένα πρωί. Ήταν τριών μηνών, πριν από 12 χρόνια. Παίρνοντας την λοιπόν στο σπίτι μου, ανακάλυψα τον θαυμαστό κόσμο της. Οι γάτες είναι ανώτερα πλάσματα. Σίγουρα είναι ανώτερα από μας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι οι παλαιοί πολιτισμοί της δώσανε μία εξέχουσα θέση στην πυραμίδα των ζώων.

Η διαίσθηση της, η ευφυία της, η ελευθερία της, η επίβλεψη και ο έλεγχος που έχει στο περιβάλλον της, την κάνουν ξεχωριστή. Μπορώ να πω, ότι αυτή με φιλοξενεί και όχι εγώ! Επιβάλλει δηλαδή τους όρους της. Ένας σκύλος ότι και να κάνεις θα σε αγαπά, θα σου δείχνει διαρκώς την άδολη αγάπη του και αυτό άλλωστε είναι και το μεγαλείο του. Η γάτα όμως θα ζητήσει από σένα το καλύτερο που εσύ διαθέτεις, θα ζητήσει από σένα την εκτίμηση και το θαυμασμό.

Όταν ξυπνάω το πρωί ή όταν έρχομαι από μια δουλειά πίσω στο σπίτι, κάθε φορά, αλλά κάθε φορά, εκπλήσσομαι μ’ αυτή την ομορφιά, μ’ αυτή τη λάμψη που κατοικεί σπίτι μου! Ή μάλλον, θα έπρεπε να πω, ότι είναι συγκάτοικος μου. Δεν είναι δικό μου το σπίτι, είναι δικό μας! Θαυμάζω την χάρη της, την κίνηση της, την ευελιξία της, την ικανότητα της να διαλέγει έναν στόχο και να εκσφενδονίζεται προς αυτόν με την μέγιστη ακρίβεια.

Το πως πηδάει ξαφνικά σε μία επιφάνεια που είναι γεμάτη πράγματα, μη ρίχνοντας τίποτα κάτω. Το ένστικτο της, που θα την κάνει να έρθει για χάδια όταν είμαι στεναχωρημένη. Το πώς μου μιλάει, το πως μου ζητάει κάτι, η φωνή της, που είναι διαφορετική όταν ζητάει αυτό ή όταν ζητάει κάτι άλλο!

Η αγκαλιά της, που είναι βάλσαμο στην ψυχή μου και στο σώμα μου. Η φοβερή αίσθηση που νιώθω όταν την χαϊδεύω. Η ταχύτητα με την οποία σκέφτεται, παίζει και ενεργεί. Η ικανότητα της να διαχειρίζεται τον χρόνο, να μένει μόνη της για ώρες χωρίς να παραπονιέται, χωρίς να κλαίει. Η αυτονομία της και η πληρότητα της. Λένε ότι αυτός που διαβιώνει με μια γάτα, αγαπάει τα ζώα. Ενώ αυτός που διαβιώνει με έναν σκύλο, αγαπάει τα σκυλιά! Ίσως είναι αλήθεια. Εγώ πάντως αν μπορούσα, θα είχα και τα δύο στο σπίτι μου!»