Οι πληθυσμοί της Ανταρκτικής υποφέρουν από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής – αυτό είναι γνωστό.

Το νέο στην υπόθεση είναι ότι οι συνέπειες αυτές οδηγούν κάποιους πιγκουίνους να απομακρύνονται σημαντικά από τα φυσικά ενδιαιτήματά τους. Η κατανόηση των λόγων που συμβαίνει αυτό μπορεί να συμβάλλει στις μελλοντικές προσπάθειες προστασίας του είδους, όπως γράφει το National Geographic.

Ο πρώτος πιγκουίνος που έφτασε ποτέ στην Αυστραλία

Οι πιγκουίνοι έχουν γενικά την τάση να περιπλανώνται μακριά από την περιοχή τους – αν και όχι για πολύ. Παρόλα αυτά, οι επιστήμονες έπαθαν σοκ όταν έμαθαν ότι ένας αυτοκρατορικός πιγκουίνος, μόνος και υποσιτισμένος, βρέθηκε πρόσφατα σε μια παραλία της Αυστραλίας, περισσότερο από 3.218 χιλιόμετρα μακριά από την Ανταρκτική.

Την 1η Νοεμβρίου, ο ενήλικος αρσενικός πιγκουίνος βρέθηκε να κολυμπάει στην παραλία Ocean στη Δανία της Δυτικής Αυστραλίας, απ’ όπου και διασώθηκε από ειδικούς στην άγρια ζωή. Η άφιξη του αυτοκρατορικού πιγκουίνου που του δόθηκε το όνομα Gus αποτελεί την πρώτη περίπτωση πιγκουίνου που καταφέρνει να φτάσει μόνος του στη συγκεκριμένη ήπειρο.

Στον κόσμο των πουλιών, αυτές οι μετακινήσεις ονομάζονται “επαιτείες”, όπως λέει ο Casey Youngflesh, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Clemson, ο οποίος χρησιμοποιεί την επιστήμη των δεδομένων για τη μελέτη της οικολογίας και τη βαθύτερη κατανόηση της βιοποικιλότητας.

“Αν ένα είδος εμφανιζόταν συνέχεια, θα θεωρούσαμε ότι [η περιοχή] είναι τμήμα του εύρους του. Στην πραγματικότητα, ακόμα δεν καταλαβαίνουμε πολλά για το θαλάσσιο περιβάλλον και δεν έχουμε μια καλή ιδέα για το πού περνούν τον χρόνο τους πολλά ζώα”.

Ποιοι είναι οι αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι;

Οι αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι ζουν στην Ανταρκτική, που είναι το πιο κρύο μέρος στη γη. Μπορούν να φτάσουν σε ύψος το 1 μέτρο και ζουν για 15-20 χρόνια. Κανονικά ζουν σε αποικίες πληθυσμών που μπορεί να διαθέτουν από μερικές εκατοντάδες μέχρι μερικές χιλιάδες μέλη.

Πρόκειται για εξαιρετικά ανθεκτικά ζώα, με αξιοθαύμαστες ικανότητες που τους επιτρέπουν να επιβιώνουν σε υπερβολικά αφιλόξενα οικοσυστήματα. Το πολύ πυκνό φτέρωμά τους τούς προστατεύει από τις παγωμένες θερμοκρασίες και τους άγριους ανέμους της Ανταρκτικής, και τα αποθέματα λίπους τους τούς επιτρέπουν να μένουν χωρίς φαγητό για μεγάλες χρονικές περιόδους. Ακόμα, τα συγκεκριμένα ζώα είναι απίθανοι κολυμβητές, και μπορούν να βουτούν μέχρι και τα 450 μέτρα βάθος.

Μπορεί αυτές οι ικανότητες να μην τους φαίνονται πολύ χρήσιμες σε πιο ζεστά κλίματα, αλλά σίγουρα πρόκειται για χαρακτηριστικά που βοήθησαν τον αρσενικό πιγκουίνο να φτάσει τόσο μακριά, όπως εξηγεί ο Youngflesh.

Ο Gus βρέθηκε ζωντανός, να κινείται, αλλά σοβαρά υποσιτισμένος, τόσο που η ραχοκοκαλιά του φαινόταν από συγκεκριμένη γωνία, σύμφωνα με έναν εργαζόμενο του Τμήματος Βιοποικιλότητας και Διατήρησης της Αυστραλίας. Ο Gus θα χρειαστεί να αναρρώσει για κάποιες εβδομάδες πριν κριθεί αρκετά υγιής ώστε να απελευθερωθεί σε οικεία νερά.

Γιατί κολύμπησε ο Gus μέχρι την Αυστραλία;

Οι αιτίες του συγκεκριμένου γεγονότος δεν είναι ξεκάθαρες, καθώς κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι μπορεί να βγήκε από τον δρόμο του από κάποια καταιγίδα και να χάθηκε, ή ότι κάποιες από τις υπόλοιπες αισθήσεις που χρησιμοποιεί στην πλοήγηση διαταράχθηκαν με κάποιον τρόπο.

Δεν είναι καν η πρώτη φορά που ένας αυτοκρατορικός πιγκουίνος εντοπίζεται μακριά από τη γενέτειρά του. Το 2011, ένας κάτοικος ανέφερε ότι είχε δει ένα μέλος του είδους σε αντίστοιχες συνθήκες, σε μια παραλία της Νέας Ζηλανδίας. Το 2002, ένας πιγκουίνος Humboldt ο οποίος κανονικά ζει στη Νότια Αμερική βρέθηκε στην Αλάσκα, ταξιδεύοντας ως λαθρεπιβάτης σε ένα αλιευτικό σκάφος. Δεν χρειάστηκε να παρέμβουν άνθρωποι σε καμία από τις δύο περιπτώσεις, και εικάζεται ότι τα δύο ζώα επέστρεψαν στον τόπο προέλευσής τους.

Παρά το γεγονός ότι τα θαλάσσια πτηνά φτάνουν πολύ σπάνια σε τόσο μακρινή ξηρά, η περίπτωση του Gus μπορεί να είναι ενδεικτική της ταχύτητας με την οποία μεταβάλλεται το περιβάλλον της Ανταρκτικής και του τρόπου με τον οποίο επηρεάζονται τα γηγενή είδη.

Για παράδειγμα, οι αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι βασίζονται στον σταθερό πάγο της θάλασσας για να αναπαραχθούν, αλλά καθώς οι πάγοι λιώνουν σιγά-σιγά λόγω κλιματικής αλλαγής, ο πληθυσμός του είδους αναμένεται να μειωθεί σοβαρά τις επόμενες δεκαετίες.

Αυτές οι έντονες περιβαλλοντικές αλλαγές σε συνδυασμό με τη μείωση της τροφής οδηγούν κάποια ζώα να αναζητήσουν τροφή και καταφύγιο πολύ πιο μακριά απ’ ότι θα έφταναν υπό κανονικές συνθήκες. Παρότι το συγκεκριμένο ασυνήθιστο γεγονός δεν είναι αντιπροσωπευτικό ενός μεγαλύτερου μοτίβου (για την ώρα), οι ειδικοί πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη καθώς οι “επαιτείες” των ζώων μπορεί, σε κάποιες περιπτώσεις, να προβλέψουν μελλοντικές επεκτάσεις του εύρους των ενδιαιτημάτων τους.

Με πληροφορίες από National Geographic