Στο χωριό Ballinrobe της Ιρλανδικής κομητείας Mayo, όπου πέρασα τις διακοπές μου, υπάρχει ένας κήπος γεμάτος φυτά και ζώα.

Στο Morley Garden Center, όπως ονομάζεται, είχα την ευκαιρία να δω λευκά παγώνια και εκφραστικά γαϊδουράκια, με τα τεράστια μάτια τους και τα εξερευνητικά τους ρουθούνια. Η Ιρλανδή φίλη μου, μου εξήγησε ότι τα γαϊδουράκια και τα άλογα χαιρετούν το ένα το άλλο φέρνοντας κοντά τα ρουθούνια τους και ανταλλάσσοντας ανάσες. Έτσι, χαμήλωσα κι εγώ το κεφάλι μου, και φύσηξα ελαφρά μέσα στα ρουθούνια του ευγενικού αυτού πλάσματος. Θυμήθηκα ότι αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, ότι χαιρόμαστε και πονάμε από κοινού, ότι το βασικό πράγμα για το οποίο παλεύουμε καθημερινά είναι το να επιβιώσουμε, μέσα σε αυτόν τον αφιλόξενο κόσμο γεμάτο παράδοξα και βία.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα προέρχονται από την επαρχία και διατηρούν στενές σχέσεις μαζί της. Ως παιδί που μεγάλωσε στην πρωτεύουσα, δεν είχα την ευκαιρία όπως άλλοι συνάνθρωποί μου να μεγαλώσω χαϊδεύοντας κότες, αρμέγοντας αγελάδες, και βλέποντας αρνάκια να γεννιούνται. Η απουσία των εμπειριών αυτών με κάνουν να νιώθω, συχνά, μισός άνθρωπος. Στα 30 μου είχα την εμπειρία να δω από κοντά ζώα τα οποία δεν έχω πλησιάσει και παρατηρήσει ποτέ. Τα καλωσόρισα με τον ενθουσιασμό ενός νηπίου που ανακαλύπτει τον κόσμο βυθίζοντας τα μικροσκοπικά χεράκια του μέσα σε απαλό τρίχωμα, και νιώθει τη ζωή να πάλλεται κάτω από το δέρμα ενός μη ανθρώπινου ζώου.

Είδα, λοιπόν, μωρά κατσικάκια να χοροπηδούν και να σκοντάφτουν, τα σώματά τους πολύ μικρά για τα μακριά τους πόδια. Είδα τράγους να κουτουλάνε ο ένας τον άλλον, άκουσα το “γκαπ-γκαπ” από τα κέρατά τους, κοίταξα για πρώτη φορά μέσα στις οριζόντιες κόρες των ματιών μιας εγκύου γίδας. Είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου, τα περίεργα πουλιά εμού που μοιάζουν με στρουθοκάμηλοι, με σπινθηροβόλα μάτια και βλεφαρίδες που αποδείκνυαν το αισθητικό μεγαλείο της φύσης.

Τα λάμα και τα αλπάκα φτύνουν: Μύθος ή αλήθεια; 

Τα λάμα και τα αλπάκα είναι αξιαγάπητα θηλαστικά από τη Νότια Αμερική, ξαδέλφια της καμήλας.

Τέλος, είδα αλπάκα. Κι όχι απλά είδα αλπάκα, αλλά θαύμασα από μακριά ένα κατάμαυρο μωρό, να κάθεται και να παρατηρεί τον κόσμο δίπλα στη μαμά του. Μεγάλα όσο περίπου ένας γάιδαρος, και καλυμμένα με φουντωτό, πολύτιμο τρίχωμα, τα αλπάκα μου φάνηκαν περήφανα και έξυπνα ζώα. Όταν ρωτήσαμε πώς λεγόταν το μωρό, που πήγαινε πίσω τα αυτάκια του σαν γάτα όταν τρόμαζε, μας είπαν ότι δεν έχει όνομα ακόμα, καθώς είναι μόλις τριών ωρών!

Δεν μπορώ να βρω λόγια για να περιγράψω την τιμή και το προνόμιο που ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Αν είχαμε επισκεφτεί τον κήπο λίγο νωρίτερα, κάτι που ήταν εξαιρετικά πιθανό εκείνη τη μέρα, δεν θα είχαμε προλάβει να δούμε το – όχι και τόσο μικρό – νεογέννητο πλασματάκι που, όπως συνειδητοποίησα, είχε βγει από την κοιλιά της μαμάς του αρκετά “έτοιμο”, καθώς μπορούσε να στηρίζει όρθιο τον ψηλό λαιμό του και να κοιτά γύρω του με περιέργεια.

Σκέφτηκα πόσο κουρασμένο πρέπει να ήταν το μικρό, καθώς και η μαμά, ή Heather, αφού είχαν μόλις καταφέρει μαζί να ολοκληρώσουν το ταξίδι με προορισμό την ύπαρξη. Παρόλα αυτά, όσο η φίλη μου τραγουδούσε χιουμοριστικά τον “Κύκλο της Ζωής” από τον Βασιλιά των Λιονταριών, δεν ήταν το λεγόμενο θαύμα της ζωής που σκεφτόμουν, αλλά το θαύμα του νοιαξίματος.

Όπως έγραψε, άλλωστε, η Μάγκι Νέλσον στους “Αργοναύτες”, γι’ αυτόν τον περίεργο κόσμο στον οποίο ερχόμαστε τρομαγμένοι, αλλά όχι μόνοι: “Υπάρχει όμως στ’ αλήθεια αυτό το πουθενά, αυτό το τίποτα; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως είμαστε ακόμα εδώ, άγνωστο για πόσο ακόμα, φλεγόμενοι από φροντίδα, από το τραγούδι της που ποτέ δεν τελειώνει” (εκδόσεις Αντίποδες, μτφ. Μαρία Φακίνου).