Κάναμε ένα μίνι γκάλοπ σε κτηνιάτρους και βρήκαμε αυτά που κάποιοι κάνουμε άθελά μας ως πελάτες και τους φέρνουμε σε δύσκολη θέση.

1. Κάνουμε μόνοι μας τη διάγνωση.

«Γιατρέ, το γατί μου έχει ρινοτραχειίτιδα, το ξέρω. Να του δώσουμε “rinotrahix”*;».

Μην κάνετε μόνοι σας τις διαγνώσεις. Πείτε απλώς στον γιατρό με ακρίβεια τα συμπτώματα και το ιστορικό του ζώου και θα σας βοηθήσει εκείνος να φτάσετε σε συμπέρασμα και θεραπεία.
(σ.σ. δεν υπάρχει το “rinotrahix”. Το βάλαμε μόνο για πλάκα)

2. Του πάμε το ζώο μας, χωρίς κλουβί ή χωρίς λουρί.

Μερικοί κηδεμόνες ζώων θεωρούν ότι το ζώο τους είναι τόσο καλόβολο που μπορεί να μεταφερθεί στο κτηνιατρείο αγκαλιά. Όμως κάτι τέτοιο είναι πολύ επικίνδυνο για το ίδιο το ζώο, για τα υπόλοιπα ζώα που βρίσκονται εκεί, αλλά και για τους ανθρώπους. Είναι πολύ πιθανό το ζώο σας να φοβηθεί, να αγριέψει, να το σκάσει, ή να βρεθεί αντιμέτωπο με άλλο ζώο που εξετάζεται ή που περιμένει στην αίθουσα αναμονής. Κοινή λογική.

3. Χάνουμε τα ραντεβού μας.

«Πριν λίγες μέρες μια κυρία με ρώτησε τι μπορεί να κάνει επειδή έχασε το ετήσιο ραντεβού για εμβόλιο του σκύλου της», μας περιγράφει ένας από τους κτηνιάτρους μας.

«Της είπα να το φέρει κάποια άλλη στιγμή, να το κάνουμε. Αγχωμένη με ρώτησε αν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Δεν ήξερα τι να της πω, η μόνη εναλλακτική ήταν να γυρίσω τον χρόνο πίσω», λέει χαριτολογώντας ο γιατρός.

4. Κάνουμε ερήμην του γιατρού θεραπεία στο ζώο μας.

Αυτό είναι από τα πιο σοβαρά. «Αρκετές φορές έρχονται στο ιατρείο άνθρωποι που από μόνοι τους έχουν δώσει αντιβίωση στα ζώα τους», μας λέει άλλη γιατρός. Το να δίνουμε αυτοβούλως αντιβίωση (όσες γνώσεις κι αν έχουμε περί ζώων) είναι μεγάλο λάθος: το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δημιουργήσουμε ανθεκτικότητα στα αντιβιοτικά, αυξάνοντας έτσι τη νοσηρότητα, και μειώνοντας παράλληλα τις διαθέσιμες επιλογές σε μελλοντική λοίμωξη. Κρίμα δεν είναι;

5. Λέμε ότι είμαστε κατά των στειρώσεων.

«Έχουμε ακόμα και σήμερα περιπτώσεις πελατών που αφήνουν τα ζώα τους αστείρωτα, κυρίως τα αρσενικά», μας μεταφέρει μια βοηθός κτηνιάτρου. «Για τα αρσενικά ακούμε συνήθως το επιχείρημα “δεν θέλω να του στερήσω τον ανδρισμό του”. Όσο κι να εξηγούμε εμείς πόσο απαραίτητη και επιβεβλημένη από τον νόμο πλέον είναι η στείρωση και ότι δεν έχει καμία σχέση με την αίσθηση φύλου του ζώου, κάποιοι δεν ακούνε», συμπληρώνει.

Στη λίστα ακούσαμε πολλά-πολλά ακόμα: πελάτες που φέρνουν στον γιατρό αρωματισμένο τον σκύλο τους με ανθρώπινη κολόνια για να μυρίζει καλύτερα (!), άλλους που έχουν δώσει Depon και άλλα ανθρώπινα φάρμακα που είναι τοξικά για τα ζώα, κάποιους που είναι κατά του τσιπαρίσματος (αλλά όταν χαθεί το ζώο τους, δεν μπορούν να το βρουν), άλλους που θέλουν η γάτα / ο σκύλος τους να κάνουν έστω μια γέννα για να ζήσουν την εμπειρία, κάποιους που δεν ξέρουν να πουν στον γιατρό το ιστορικό του ζώου ή φέρνουν το ζώο άλλου ανθρώπου («α, δεν ξέρω, είναι της κόρης μου»), περιπτώσεις φωτοδιαγνώσεων – δηλαδή στέλνουν φωτογραφία το ζώο και περιμένουν πλήρη διάγνωση, αυτούς που λένε «έχω διπλοπαρκάρει, μπορώ να μπω πρώτος στο ραντεβού;», αυτούς που κάνουν σχόλια για άλλους κτηνιάτρους «μα ο άλλος γιατρός δίνει άλλο φάρμακο, ή ο άλλος γιατρός έχει άλλες τιμές», κ.λπ.

Οι κτηνίατροι απ’ ό,τι καταλάβαμε ακούνε πολλά και βλέπουν ακόμα περισσότερα. Το να τους δείχνουμε την εκτίμησή μας να τους βοηθάμε με τη στάση μας να βοηθήσουν το ζώο μας είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε.