«Η Choco μπήκε πολύ απρόβλεπτα στη ζωή μας.

Πριν από 14 χρόνια, πήραμε την απόφαση να προσθέσουμε ένα ακόμη μέλος στην οικογένειά μας. Θυμάμαι την πόρτα του σπιτιού να ανοίγει και ένα μικρό κουτάβι, με τα σγουρά αυτάκια του να πηγαίνουν πάνω κάτω και με χοροπηδήματα να έρχεται προς το μέρος μου.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένας μεγάλος έρωτας. Περάσαμε τα στάδια που τα δάχτυλα των ποδιών μας ήταν το ιδανικό σημείο για δάγκωμα, οι κάλτσες μας, το τέλειο θύμα για ξεχείλωμα, οι παντόφλες μας, το καλύτερο αντικείμενο για φάγωμα. Ένα πλάσμα τόσο μικρό που χωρούσε να ξαπλώνει και να κοιμάται πάνω στην παιδική κοιλιά μου.

Τα χάδια ήταν ευπρόσδεκτα και τα φιλιά στη μουσούδα απαραίτητα. Ξεκίνησαν τότε φυσικά και οι σκανταλιές που έφερναν απόγνωση. Που όμως με ένα βλέμμα της ξεχνιόνταν όλα. Δεν μπορώ να θυμηθώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν. Εκδρομές και ταξίδια που κάναμε, πόλεις που είδαμε μαζί. Πήγαμε πολλές φορές σε δάση, κάναμε μαζί πολλά πικνίκ, βουτήξαμε σε λίμνες και γελάσαμε βλέποντάς την να τρώει χιόνι στο βουνό και να χάνεται μέσα στο λευκό τοπίο.

Και σιγά σιγά ο καθένας μέσα στο σπίτι πήρε τον δικό του ρόλο που μας έδωσε η ίδια. Η μαμά είναι πάντα η μαμά, που παίρνει την περισσότερη αγάπη από αυτήν, ο μπαμπάς είναι το λεγόμενο για εμάς «λουκάνικο», που τον χρειάζεται μόνο όταν θέλει λιχουδιές, ο αδερφός μου είναι υπεύθυνος για τις βόλτες και τις «ανάγκες» της και είμαι και εγώ για όποτε με θυμάται μιας και λείπω συνέχεια από το σπίτι.

Και βέβαια έδωσα και εγώ ρόλο στην «αδερφούλα μου». Της έδωσα τον ρόλο της σκυλίτσας που μου έφτιαχνε τη διάθεση σε δύσκολες μέρες, που με έκανε να ξεκαρδίζομαι με τα νάζια της, που άκουγα τα πατουσάκια της να χτυπάνε στα πλακάκια όποτε με άκουγε να είμαι στην κουζίνα. Είναι το χνουδωτό πλασματάκι που δεν κουνούσα τα πόδια μου όταν την έβλεπα να κοιμάται πάνω μου, ακόμα και αν πια δεν τα ένιωθα από το μούδιασμα. Και όποιος δεν πιστεύει ότι τα σκυλιά μας είναι μέλη της οικογένειάς μας, ότι είναι τα μωρά μας, είναι γελασμένος.

Γιατί δεν είναι μόνο οι φορές που έκλαιγα για έρωτες και δουλειές που δεν λειτούργησαν και νιώθοντας τον πόνο μου ήρθε μόνη της να μου δώσει φιλιά. Είναι και οι φορές που έκλαψα εγώ για την ίδια.

Γιατί την πρώτη φορά που την είδαμε πεσμένη, που χρειάστηκε ιατρική βοήθεια, ο πόνος που νιώσαμε δεν περιγράφεται.

Τώρα πια, μετράμε 14 χρόνια και η σκυλίτσα μου είναι λίγο πιο αδύναμη από πριν. Δεν έχει πολλή όρεξη για παιχνίδια αλλά όταν την πάμε στη φύση, χαίρεται και την φωνάζουμε ξανά «κουτάβι».

Κοιμάται πιο συχνά και της θυμίζουμε κάθε μέρα ποσό την αγαπάμε. Οι σκύλοι δεν είναι εκεί για σένα μόνο αυτοί, δεν δίνονται μόνο αυτοί ψυχή τε και σώματι. Δίνονται και οι κηδεμόνες τους σε αυτούς. Και σίγουρα πρόκειται να κρατήσω στην καρδιά μου αυτή την ψυχούλα για πάντα».

*Η Αναστασία Τσιλιμπίου είναι ηθοποιός. Στην φετινή σεζόν παίρνει μέρος στην παράσταση «Μαθήματα κωμωδίας», του Θοδωρή Αθερίδη, στο Μικρό Παλλάς.