«Το πατρικό μου όταν γεννήθηκα και μέχρι τα επτά μου χρόνια, ήταν ακόμα μονοκατοικία με έναν μικρό κήπο που είχε σκυλάκια, γατάκια, χελώνες, κοτοπουλάκια, ακόμα και σκαντζόχοιρο.

Τον θυμάμαι αυτόν τον κηπάκο όπως θυμάμαι και τον πρώτο μου σκύλο, τον Τζακ. Ένα έξυπνο κυνηγόσκυλο που αυτό που κυνηγούσε ήταν η… πιπίλα μου. Όταν άρχισα να περπατάω –λέει η μητέρα μου– ο Τζακ έκανε βόλτες γύρω μου στον κήπο και όταν η πιπίλα έπεφτε από το στόμα μου στο χώμα, την έπιανε με προσοχή από την κοκάλινη λαβή της και της την πήγαινε να την πλύνει για να μην τη βάλω βρώμικη στο στόμα μου! Αυτός ήταν ο Τζακ. Ο φύλακάς μου. Ένας σκύλος με… φτερά!

Όπως καταλαβαίνετε δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς ζωάκια. Είναι μέλη της οικογένειάς μου. Γιατί οικογένειά μου είναι όλοι αυτοί που με αγαπούν και αγαπώ. Που μοιράζομαι μαζί τους τη ζωή μου και τη ζωή τους.

Εκτός από τον σύζυγό μου τον Νίκο, την κόρη μου την Αγγελική, τη μαμά, τα αδέλφια και τους φίλους μου. Στην οικογένειά μου αυτή τη στιγμή ανήκουν και δύο γούνινες μουσούδες. Ο Πέππερ και η Λούνα.

Τη Λούνα τη υιοθετήσαμε πριν από 8 χρόνια περίπου. Αύγουστο. Στην Επίδαυρο μια σκυλίτσα είχε γεννήσει στον δρόμο. Ο Μιχάλης Ρέππας και ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος έψαχναν να βρουν σπίτι για τα κουτάβια της. Είπαμε ότι θα πάρουμε όποιο δεν υιοθετηθεί.

Λίγα χρόνια αργότερα, βάλαμε στην οικογένειά μας και τον Πέππερ. Ήταν ένα γούνινο μπαλάκι που έκλαιγε γιατί ήταν γεμάτο τσουκνίδες. Η Υρώ Λούπη τον βρήκε με ερλιχίωση σε κακά χάλια στην Εύβοια. Μόλις τρεις μέρες πριν τις πυρκαγιές του 2021. Στην αρχή τον πήραμε να τον φιλοξενήσουμε μέχρι να του βρούμε ένα ζεστό σπίτι. Εμείς είχαμε ήδη τότε τη Λούνα και τη Φρίντα.

Η Φριντούλα δεν είναι πια μαζί μας. Ήταν ένα πλάσμα πάντα χαρούμενο. Την πήραμε περίπου 2 χρόνων. Την εγκατέλειψε η δήθεν οικογένειά της στον κήπο του σπιτιού μόλις μετακόμισε σε καινούργιο σπίτι. Εμείς την είχαμε κοντά μας 18 χρόνια.

Και πιο πριν, τον Σεβάχ, τη Μαριλού, και ας μην πάμε πιο πίσω.

Αυτό είναι το δύσκολο με τις τετράποδες αγάπες. Η ζωή τους είναι πιο σύντομη από του ανθρώπου. Και ο πόνος της απώλειας δεν συνηθίζεται…

Ο Πέππερ μπήκε στην οικογένειά μας λίγο πριν κοιμίσουμε τη Φρίντα, γιαγιούλα 20 χρόνων. Τόσο η Φρίντα όσο και η Λούνα την αγάπησαν πολύ αυτή τη μικρή, τριχωτή μαύρη μπαλίτσα που λεγόταν Πέππερ.

Τελικά αυτό το τοσοδάκι έγινε ένας σκύλαρος, ένας βαρέων βαρών χιουμορίστας που προσφέρει πολλή χαρά και πολύ γέλιο.

Με τη Λούνα παίζουν συνεχώς. Το αγαπημένο τους είναι να σκάβουν τρύπες στον κήπο και να ξεριζώνουν κυκλάμινα. Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να παραμείνω για αρκετή ώρα θυμωμένη μαζί τους.

Φυσικά και δεν γελάω πάντα. Εννοείται ότι όταν τους βλέπω με τα κυκλάμινα στο στόμα, μου τη “βιδώνει”.

Η Λούνα μετά από τη ζαβολιά κάθεται πάντα στα πίσω πόδια με σκυμμένο το κεφάλι και κάνει το καλό παιδί. “Τι έκανες εκεί;” της λέω. Σηκώνει το κεφάλι και με κοιτάει με ένα κυκλάμινο στο στόμα! Αν δεν της πω “μπες μέσα” ή “βγες έξω”, δεν κουνιέται, για να μου αποδείξει πόσο καλή είναι. Φυσικά έχει εκπαιδεύσει και τον Πέππερ να κυνηγάει κυκλάμινα.

Αυτός κάθεται διπλά της στη σκανταλιά αλλά κουνάει την ουρά του και έρχεται να τριφτεί επάνω μου για να γελάσω επειδή ξέρει ότι εκεί τελειώνουν όλα. Είναι παλιάτσος.

Επίσης, ο Πέππερ, από μικρός όταν χτυπάει το κινητό μου, αλυχτάει και επειδή είδε ότι σκάω στα γέλια με τη συνήθειά του αυτή, άρχισε να το κάνει κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο.

Αλλά το ξεκίνησε και η Λούνα και συναγωνίζονται ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά! Ευτυχώς τώρα, με το πρώτο χτύπημα αν τους πω “παιδιά εντάξει, φτάνει, δεν θέλω να γελάσω”, σταματάνε. Αν όμως δεν το πω αμέσως; Η απόλυτη τρέλα.

Οι δυο τους μπορεί να κάνουν αρκετά πράγματα μαζί, αλλά έχουν και τις ξεχωριστές συνήθειές τους.

Για παράδειγμα στον ύπνο, η Λούνα κοιμάται με την κόρη μου. Θέλει και ο Πέππερ να κοιμηθεί στο δικό μας υπνοδωμάτιο. Αλλά απαγορεύεται. Οπότε εκείνος ανοίγει την πόρτα και σούρνοντας, προσπαθεί να χωθεί κάτω από το κρεβάτι, αλλά χωράει μόνο το κεφάλι του! “Επ, ποιος είναι εκεί;” λέω αυστηρά, βλέποντας μια κουνιστή ουρά.

Αυτή η άνευ όρων αγάπη που σου δείχνουν τα μουσουδάκια με τρελαίνει. Και ο άνθρωπος δεν έχει μάθει τίποτα από αυτά! Επιμένει να ασκεί εξουσία στον πιο αδύναμο. Να είναι ανελέητος με τη φύση λες και δεν είμαστε κομμάτι της.

Δεν γίνεται να μην πιστεύουμε στην υπέρτατη αξία της ζωής, της κάθε ζωής. Δεν γίνεται να απαιτούμε από τη φύση να μας σεβαστεί, όταν δεν τη σεβόμαστε εμείς πρώτοι.

Ευτυχώς υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων που δεν είναι έτσι! Γι’ αυτό λέω ότι υπάρχει ελπίδα. Γιατί δεν υπάρχει μόνο αυτός που αφήνει τα σκουπίδια του στην παραλία. Υπάρχει και αυτός που μαζεύει και τα σκουπίδια των άλλων.

Δεν γίνεται όμως να τα περιμένουμε όλα από τους εθελοντές, και να τους “γονατίζουμε”, να τους “εξαντλούμε”.

Λες και ο σεβασμός στη ζωή είναι υποχρέωση κάποιων. Όχι, είναι υποχρέωση όλων μας, να παίζουμε τον ενεργό ρόλο που μας αναλογεί.

Για τα κακά που συμβαίνουν δεν φταίνε μόνο και πάντα οι άλλοι: οι γείτονες οι κυβερνήσεις, οι μετανάστες, οι πολίτες, οι εξωγήινοι. Υπάρχει και η Ατομική Ευθύνη. Από τον καναπέ η αντίσταση του πληκτρολογίου μέσω Twitter, Facebook κ.λπ. είναι υποκρισία».

*Η Μαίρη Σταυρακέλλη είναι ηθοποιός και σεναριογράφος. Δηλώνει ότι η μεγάλη της αγάπη είναι το θέατρο, ενώ ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι πιο εφήμεροι έρωτες.

Σε αυτή τη συνέντευξη για πρώτη φορά μίλησε για άλλες αγάπες, παντοτινές και αδιαπραγμάτευτες, για την οικογένειά της, που όπως λέει δεν δημιουργείται απαραίτητα από δεσμούς αίματος αλλά ψυχής.