«Πριν μιλήσω για την Τρούφα μου, θα σας μιλήσω για το ταξίδι που είχα μέχρι να καταλάβω πως είμαι έτοιμη να την υποδεχτώ στη ζωή μου και να γίνω υπεύθυνη με αυτή την απόφαση ζωής!

Και φυσικά θα σας γνωρίσω και κάποια άλλα ζωάκια που μου έδωσαν ένα μάθημα (έτσι θα το πω)!

Όταν ήμουνα στο δημοτικό, μπήκε στη ζωή μας ο Ζερόμ, ένα μαύρο γατί, που μαγικά με ξυπνούσε να πάω σχολείο ένα λεπτό πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, αλλά ποτέ δεν με ξυπνούσε Σάββατο και Κυριακή. Δεν ξέρω πώς γινόταν αυτό αλλά ήταν μαγικό!

Κάποια στιγμή μαγικά χάθηκε σε μια αλήτικη του βόλτα. Από τότε μάλιστα και πάντα, όλα τα αλήτικα μαύρα γατιά τα φωνάζω Ζερόμ.

Μετά από χρόνια, ενήλικη πια, μπήκε στη ζωή μου ο Νέμο, ως δώρο από έναν φίλο μου που το είχε (δυστυχώς) αγοράσει και του είπανε πως ήταν κανίς.

Ο Νέμο όμως ήταν ένα κοκόνι καφετί τελικά και ωραίος τύπος. Εγώ όμως αν και ενήλικη, δεν ήξερα πως για να υιοθετήσεις ένα ζωάκι σημαίνει ευθύνη καθώς όλα στο μυαλό μου ήταν επιπόλαια.

Ευτυχώς όμως η οικογένειά μου με βοήθησε και ο Νέμο πήγε να κάνει παρέα στη γιαγιά μου στο χωριό και ήταν πολύ πολύ χαρούμενος και αυτός και η γιαγιά μου.

Έγινε η παρέα της!

Δεν ήμουνα έτοιμη να προσέχω όπως πρέπει ένα ζωάκι, δεν ήμουνα έτοιμη να πάρω αυτή την ευθύνη.

Με αυτές τις σκέψεις και αποφάσεις λοιπόν, γνωρίζω την Ήρα, ένα υπέροχο σκυλί (γκέκας) και το Νιο, ένα γατί που δεν με συμπαθούσε και πολύ.

Αυτά ήταν τα ζωάκια ενός αγαπημένου ανθρώπου, που με έμαθε να αγαπάω τα ζώα και να εισπράττω όλη την ενέργεια και την αγάπη που τόσο μοναδικά χαρίζουν απλόχερα αυτά τα πλάσματα!

Μετά μετακόμισαν σε ένα νησί και ήταν δύσκολο να τα βλέπω.

Εκείνη την εποχή δούλευα πολύ, μοιραζόμουνα μεταξύ τηλεοπτικών πλατό και θεάτρου ενώ έκανα και περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.

Είχα πει μυστικά στον εαυτό μου πως εάν κάποια στιγμή βρω ένα μαύρο κοκόνι, θα το υιοθετήσω. Το έλεγα μυστικά στον εαυτό μου γιατί μου είχαν πει πως είναι σπάνιο να βρεις μαύρο κοκόνι.

Οπότε, εγώ θα ήθελα αλλά δεν θα έβρισκα. Έτσι με ξεγελούσα γιατί φοβόμουνα.

Και ήρθε η μέρα που φτάνω πρωί πρωί στη Λάρισα μιας και έπαιζα το βράδυ στο θέατρο. Αφού κάναμε την πρόβα μας γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε.

Ανοίγω το Facebook και βλέπω σε μια φωτογραφία ένα μαύρο μικρό κοκόνι να γράφει από κάτω: “Η Τρούφα ψάχνει κάποιον να την αγαπήσει”.

Ένα ρεύμα με διαπέρασε καθώς συνεχίζω να διαβάζω: “τοποθεσία Λάρισα….”

Παύση στο μυαλό μου! Έκλεισα την εφαρμογή και γύρισα πλευρό να κοιμηθώ. Αφού έκανα δυο τρεις γυροβολιές στο κρεβάτι (δεν μπορούσα να κοιμηθώ), ανοίγω ξανά την εφαρμογή ψάχνω να βρω το ποστ και κοιτάζω τη φωτογραφία.

Αμέσως παίρνω τηλέφωνο.

Γεια σας η κυρία Μαρία; (συγνώμη εάν κάνω λάθος το όνομα)… Είμαι η Σύλβια και θα ήθελα να γνωρίσω την Τρούφα!

Μετά από μια μεγάλη συζήτηση μαζί τους, για το εάν θα έχω χρόνο με τη μικρή Τρούφα και άλλες πολλές διερευνητικές ερωτήσεις – αλλά πολύ σωστά έκαναν οι άνθρωποι που με “παίδευαν” εκείνη την ώρα, αφού ήθελαν να είναι σίγουροι ποιος θα υιοθετήσει το σκυλάκι – δώσαμε ραντεβού να γνωριστούμε το επόμενο πρωί.

Ήρθε το πρωί και εγώ σκεπτόμουνα εάν κάνω σωστά. Έφτασα στο καφέ και με τους συναδέλφους που ήταν εκεί μαζί μου, μιλούσαμε για το εάν κάνω σωστά. Δίπλα μου καθόταν η καλή μου φίλη Άννα Κουρή, η οποία μου έλεγε συνεχώς πως ήταν η σωστή ώρα.

Και με αυτές τις κουβέντες περιμέναμε, ώσπου έφτασε. Την έβλεπα από μακριά με την κουνιστή ουρά και το αυτί το ένα πεσμένο και το στομάχι μου κόντευε να σπάσει. Ήταν το πιο όμορφο σκυλί που έχω δει και ένιωθα πως είναι το σκυλί μου!

Έφθασε με την κυρία που μιλούσαμε την προηγούμενη ημέρα, μας πλησίασε και άρχισε να μυρίζει όλη την παρέα και ξαφνικά τσουπ πηδάει στην αγκαλιά μου!

Ήταν το σκυλί μου!

Την πήρα κάναμε μια βόλτα και της είπα όλες τις σκέψεις μου. Μιλούσα στο σκυλί και αυτή αλήθεια σαν να με άκουγε!

Αυτή ήταν η πορεία μου και οι γνωριμίες μου μέχρι να έρθει η Τρούφα μου στη ζωή μου!

Το τρουφόσκυλό μου, μου έφερε τύχη! Είναι εκεί με την κουνιστή ουρά και το πεσμένο αυτί κάθε μέρα και μας αγαπάει, μας χαρίζει απλόχερα την αγάπη της! Σε όλη την οικογένεια!

Μα είμαστε οικογένεια!

Ο Δημήτρης (ο άντρας μου), εγώ, ο Ορφέας (το παιδάκι μας) και η Τρούφα μας (το σκυλοπαιδάκι μας)!

Είμαστε αγέλη και το χαιρόμαστε. Αν και όταν γεννήθηκε ο Ορφέας, η Τρουφίτσα ένιωσε μια ζήλια και της πήρε καιρό να πλησιάσει το μωρό!

Όταν όμως άρχισε αυτή η σχέση, ήταν ό,τι πιο όμορφο έχω δει. Δυο μωρά μαζί στο πάτωμα να παίζουν! Μεγάλωσαν τα μωρά και άλλαξε η σχέση τους…

Χάδια, βόλτες, μαζί στο σχολικό, μαζί στο ψάρεμα (το χόμπι του γιου μου), παντού μαζί!

Αυτό που δεν αλλάζω με τίποτα είναι η χαρά της όταν μπαίνω σπίτι και κάνει σαν να λείπω ώρες. Ακόμη κι αν έχω κατέβει να αφήσω τα σκουπίδια!

Αυτή η αγάπη είναι διαφορετική! Τα ζωάκια αγαπούν διαφορετικά και είναι εκεί για εσένα στα καλά και στα άσχημα…

Η τρούφα είναι 10 χρόνων και κάτι. Είναι μαζί μου από εφτά μηνών και τρέμω στη σκέψη πως μεγαλώνει, αλλά πάντα θα την ευχαριστώ! Ξέρει αυτή!»

*Η Σύλβια Δεληκούρα είναι ηθοποιός.