«Όταν ανοίγω τα μάτια μου το πρωί, κοιταζόμαστε με έναν τρόπο που μόνο εμείς ξέρουμε, περιμένοντας ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση. Ή αυτός θα σαλτάρει στο κρεβάτι μου να αράξουμε ή εγώ θα κατρακυλήσω μέχρι το στρώμα του, το παχνί του όπως το λέμε, για να βάλω τη μούρη μου ανάμεσα στα αυτιά του, να χαϊδέψω τη ράχη του που μας αρέσει και να μείνουμε εκεί, μέσα στην αγαλλίαση της ημέρας που αρχίζει με μία αγκαλιά.

Ζούμε οι δυο μας σε αυτό το σπίτι και έτσι κανείς δεν διακόπτει αυτή την ιεροτελεστία, μέχρι που βαριέται αυτός και σηκώνεται. 

Έτσι μπαίνουμε στη δεύτερη φάση. Έχει να αντιμετωπίσει δύο περιπτώσεις.

Στη πρώτη, μετά τον καφέ θα πάρω το σακίδιό μου και θα πάω στη δουλειά και ως εκ τούτου θα σκορπίσει τα σκουπίδια και τα μαξιλάρια σε όλο το σπίτι, εάν δεν θυμηθώ να τα σιγουρέψω φεύγοντας, ενώ στη δεύτερη θα φορέσει το λουρί του και θα πάμε βόλτα στου Φιλοπάππου και θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Μεσολαβεί όμως ο τεράστιος για αυτόν χρόνος του καφέ. Έχει πάρει θέση δίπλα στην πολυθρόνα μου και με κοιτάει. Ξέρουμε και οι δύο πώς θα αντέξει μέχρι το δεύτερο τσιγάρο και μετά θα παίξει το τελευταίο του χαρτί.

Θα πάει στην πόρτα και θα με κοιτάει επίμονα και απαιτητικά. Φτάνει η κρίσιμη στιγμή, σηκώνομαι. “Πάμε!” φεύγει η μαγική λέξη από τα χείλη μου μαζί με ένα τεράστιο “Γαβ” από τα δικά του.

Η λέξη του ανθρώπου συγκρούεται με την κραυγή του ζώου και γίνεται το σπίτι λούνα παρκ. Ουρές, τούμπες τρεξίματα και μετά δρόμο για το μπαλκόνι, εκεί που θα γίνει η άλλη μάχη, αυτή που προσπαθώ να του βάλω το λουρί που πιάνει ολόκληρο το σώμα του και αυτός μου κάνει τη ζωή δύσκολη.

Το ‘χει δει παιχνίδι και δεν το καταλαβαίνω ακόμα, αφού θέλει να βγει γιατί με ταλαιπωρεί, γιατί έχει και δεύτερο μέρος όταν θα πάω να βάλω τα παπούτσια και τις κάλτσες και το παντελόνι μου αυτός θα μου επιτίθεται με όλες του τις δυνάμεις.

Μετά από πολλά δαγκώματα, σπρωξίματα, μικρές τρυφερές φαπούλες και μία μεγάλη αγκαλιά για συμφιλίωση, ήρθε η ώρα να βγούμε έξω.

 Αυτό μου λείπει περισσότερο από όλα, το πρωινό μας και οι βόλτες μας και ο τρόπος που κουνάς τα αυτιά σου, όλα μου λείπουν.

“Είστε πολύ τυχεροί που έχετε ο ένας τον άλλον” είπε η φίλη μας η Χριστίνα.
“Ρε συ από μακριά είσαστε σαν τον Τεν Τεν με τον Μιλού” θα πει ο Γιάννης.

Κοίτα τώρα σύμπτωση τον Τεν Τεν στα Ελληνικά εγώ τον παίζω.

Από προχθές θυμάμαι μόνο να οδηγώ το αυτοκίνητο μέσα στη ζέστη και στη σκόνη και να πηγαίνουμε στον γιατρό. Είχα το σώμα σου δίπλα μου και μοιάζαν όλα κανονικά.

Αλλά δεν ήταν.

Μετά κάποιος έσβησε τα φώτα γύρω μου.

Πήρε όλα τα στολίδια από το σπίτι μας τα πολύχρωμα λαμπάκια τα γαβγίσματα τις ουρές τα φοβερά νάνι που κάναμε και τα ‘χω λίγο χαμένα.

Οι δύο δεκαοχτούρες οι φίλες σου που έρχονται το μεσημέρι και τρώνε το φαΐ σου και πίνουνε το νερό σου και εσύ τις κοιτάς, σήμερα κάνανε κάνα-δυο βόλτες σαστισμένες, δεν βρήκαν το πιάτο σου, τσίμπησαν κάτι ψίχουλα και πέταξαν και αυτές μακριά.

Έρχεται και η μαμά σου τώρα στο σπίτι μας. Βλέπουμε τις φωτογραφίες σου και μιλάμε για σένα.

“Δεν φανταζόμουν πως θα μου έλειπε τόσο πολύ” είπε …

Ε καλά στα κορίτσια πάντα με κέρδιζες, όλα τα – τι γλύκας , είσαι κούκλος – για σένα ήταν.

Αγόρι μου. 

“Δεν έχω τρίχωμα μεγάλο
τον χειμώνα για να βγάλω 
Για αυτό πρέπει να με αγαπάς
και στο πάρκο βόλτα να με πας
Να προσέχεις την τροφή μου 
για να έχω το φαΐ μου 
γιατί πρέπει να με αγαπάς
και στο λόφο βόλτα να με πας”

Ποίημα του Πινέλι. Χαρισμένο στον μπαμπά του

Θα σε αγαπάω πάντα τριχωτέ, γλυκομούσουδε και αυταρά μου δάσκαλε. Γιατί μου έμαθες πώς δύο πλάσματα σε ένα σπίτι, χρειάζονται πολύ λίγα πράγματα για να ζούνε αρμονικά. 

Πάντως για πρώτη φορά αισθάνομαι μόνος και λίγο φοβάμαι. Γιατί και εγώ …

δεν έχω τρίχωμα μεγάλο 
τον χειμώνα για να βγάλω…

*Ο Αργύρης Παυλίδης είναι ηθοποιός