«Ζω με γάτες 25 χρόνια.

Από μικρό με γοήτευαν, αλλά μόλις λίγο πριν τα τριάντα μου, κατάφερα να συζήσω μαζί τους και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ. Όλα μου τα γατιά ήταν -και είναι- αδέσποτα. Τα μάζεψα από ρόδες αυτοκινήτων, σκουπίδια, από το κατώφλι μου, από γνωστούς που τα βρήκαν.

Πριν λίγο καιρό μας άφησε ο αγαπημένος μου Νταβίντσι, μετά από 17 χρόνια αγάπης. Βγήκε στην αυλίτσα μας, ξάπλωσε στο σκαλάκι και κοιμήθηκε για πάντα. Μείναμε με το Φώντα, που έφτασε αισίως τα 12 και την Όπρα, που είναι 10. Και… τον Ευτύχη!

Ο Ευτύχης είναι ο νέος μας γάτος. Τον αποκτήσαμε αρχές Μαΐου, τον βρήκε αδέσποτο η συνάδελφος Ευτυχία Μέλη και αναζητούσε σπίτι. Άδραξα την ευκαιρία, τον φέραμε σπίτι και αμέσως μας αγκάλιασε. Δυσανασχέτησαν λίγοι οι μεγαλύτεροι, κυρίως γιατί ο Ευτυχάκος τους τρελαίνει στο παιχνίδι, τους κυνηγάει τις ουρές, τους παραμονεύει σε γωνιές, τους τρώει το φαγητό, αλλά όλα καλά, τον αποδέχτηκαν ως νέο μέλος και τώρα τα πράγματα είναι ήρεμα και γατοαδελφωμένα.

Ο Ευτύχης, είναι ένας τιγρούλης, με κοντό τρίχωμα, χαδιάρης και αγαπησιάρης. Έγινε αμέσως μια αγκαλιά. Κοιτάζει τα πάντα και τους πάντες με την παροιμιώδη απαθή γατοπεριέργεια και είναι απίστευτα προσαρμόσιμος. Φανταστείτε ότι στις διακοπές του καλοκαιριού τον πήραμε μαζί μας στο αυτοκίνητο, τέσσερις ώρες δρόμο και εκείνος δεν παραπονέθηκε στιγμή.

Κάποια στιγμή στη διαδρομή, του ανοίξαμε το καλαθάκι του, με όλα τα παράθυρα κατεβασμένα εννοείται και αυτός, αφού ξεμούδιασε λίγο, στάθηκε στη μέση, δίπλα μου και χάζευε τη διαδρομή. Στη δε επιστροφή, κοιμήθηκε κουλουριασμένος στο μπράτσο του οδηγού.

Στις διακοπές, στο σπιτάκι που μέναμε στη μέση ενός ελαιώνα, κυνηγούσε σαύρες, σκαρφάλωνε στα δέντρα προσπαθώντας να πιάσει τζιτζίκια, μέχρι ένα ποντικάκι ξετρύπωσε, έζησε κάπως τις διακοπές του Τομ Σώγιερ.

Όλα αυτά τα χρόνια, οι γάτες με έμαθαν και με μαθαίνουν πολλά. Κάθε μέρα θα κάνουμε την αγκαλιά μας να προσδιορίσουμε ότι αγαπιόμαστε και σήμερα. Ό,τι συνέβη χθες, σήμερα δεν έχει σημασία. Μόνο η αγάπη και το χαδάκι του τώρα μετράει.

Τα περισσότερα γεγονότα στη ζωή είναι ανάξια λόγου, για αυτό και δεν αντιδρούν, παρά μόνο σε κρότους και δυνατούς θορύβους. Η παροιμιώδης γατίσια απάθεια με την οποία παρατηρούν κάθε αξιοπερίεργο, από ένα αντικείμενο, μέχρι την ανθρώπινη συμπεριφορά, είναι η επιτομή της Γατικής Υποκριτικής σχολής της Κωμωδίας. Θυμηθείτε ενδεικτικά, πως αντιδρούσε ο Πίτερ Σέλερς στην ταινία “Το Πάρτυ” και θα καταλάβετε τι εννοώ. Στην υποκριτική μου έχω υιοθετήσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την κωμική υποκριτική λιτότητα.

Κάθε βράδυ κοιμόμαστε με τουλάχιστον δύο γάτες στο κρεβάτι μας. Μία στο κεφάλι και μία στα πόδια μας, ή δύο στο κεφάλι μας, ή μία στο κεφάλι μας και μία ανάμεσά μας. Όπως και να έχει, η γάτα σου επιβάλλεται με την αγαπησιάρικη διεκδικητικότητά της.

Είναι ένα ζώο που θα έρθει κοντά σου όταν θέλει, θα σε αφήσει να την αγκαλιάσεις αν θέλει, αλλά οπωσδήποτε θα έρθει να σε ζεστάνει και να σου δείξει ότι σε νοιάζεται όταν είσαι στενοχωρημένος. Σε κοιτάζει πάντα στα μάτια και θα ζήσει μαζί σου όπου πας, είναι φτιαγμένη να προσαρμόζεται στον τρόπο ζωής σου.

Όταν κοιμάμαι σε ξενοδοχεία, λόγω περιοδειών, ταξιδιών κλπ., και δεν αισθάνομαι μια πατούσα να μου πιέζει την κοιλιά ή τη μούρη, νιώθω μοναξιά.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου τα ονειρεύομαι σε ένα βουνό, με μια αυλή γεμάτη ζώα. Με εμπνέουν, τα θαυμάζω και αισθάνομαι ευτυχία που διαλέγουν να ζήσουν μαζί μου και με αφήνουν να θαυμάζω καθημερινά την ομορφιά, τη σοφία και το μεγαλείο της φύσης.»

*O Νίκος Ορφανός είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Δη.Πε.Θε. Ρούμελης