«Από πολύ μικρό παιδί αγαπούσα τα ζώα σε υπερβολικό βαθμό. Θυμάμαι να βλέπω στον δρόμο ζωάκια και να τρέχω να τα φιλήσω.

Ως παιδί είχα ένα μεγάλο ενυδρείο με πάρα πολλά ψάρια. Κάθε μήνα πήγαινα με τον μπαμπά μου και αγοράζαμε νέα ψάρια. Θυμάμαι που λυπόμουν που ζούσαν στα ενυδρεία των pet shops και ήθελα να τα πάρω όλα για να τα έχω σπίτι.

Πάντα και εγώ και η αδελφή μου θέλαμε να πάρουμε σκύλο ή γάτες μέχρι που μία μέρα μπήκαν στη ζωή μας όχι μία αλλά δύο γάτες, η Μαργαρίτα και η Ζωή, 7 και 6 ετών περίπου. Από τα μαθητικά μας χρόνια στο σπίτι με τους γονείς μας, μας συντροφεύουν έως σήμερα.

Κάθε μία έχει τη δική της ιστορία. Είναι δύο γατούλες που από τη μία μέρα στην άλλη έγιναν από αδέσποτες, βασίλισσες. Από τους κινδύνους του δρόμου πλέον απολαμβάνουν μόνο χάδια και απεριόριστη αγάπη.

Πρώτη ήρθε στη ζωή μου η Μαργαρίτα (η μαυρόγατα). Γεννήθηκε στη γατοαποικία της γειτονιάς μου. Κάθε συνοικία νομίζω έχει μία γατοαποικία. Όμως από πολύ μωρό δεν μπορούσε να διεκδικήσει την τροφή της στο δρόμο. Οι άλλες γάτες δεν την ήθελαν στην αποικία και την έδιωχναν κάθε φορά που πήγαινε να φάει από το φαγητό που βάζουμε στον δρόμο για τα αδέσποτα.

Έτσι άρχισε σιγά σιγά να με περιμένει στην είσοδο του σπιτιού. Με το που με άκουγε από τον βηματισμό μου να μπαίνω στην πυλωτή της πολυκατοικίας χοροπηδώντας έφτανε μέχρι τα πόδια μου και άρχιζε το νιαούρισμα. Κάπως έτσι καθιερώθηκε ένα ραντεβού σε καθημερινή βάση. Δεν ήταν λίγες μάλιστα οι φορές που με ακολουθούσε και στον δρόμο.

Μία μέρα την έχασα. Την έψαχνα όλη μέρα και ήταν άφαντη. Μέχρι που με βρήκε μία κυρία που αγαπά τα ζώα και μου είπε «την αγαπημένη σου την πήγα για στείρωση, θα γυρίσει αύριο το απόγευμα». Όταν γύρισε ήταν ξυρισμένη στην κοιλιά της από το χειρουργείο, ζαλισμένη και με ράμματα. Το πρώτο βράδυ δεν την άφησα μόνη. Ούτε το δεύτερο. Κοιμηθήκαμε μαζί μέσα στο αυτοκίνητο μου αφού ακόμα η μητέρα μου δεν ήθελε κατοικίδια στο σπίτι. Την τρίτη μέρα… είπα ότι δε θα την ξαναφήσω ποτέ μόνη. Έτσι και έγινε.

Δεύτερη ήρθε στο σπίτι η Ζωή. Την ονομάσαμε έτσι καθώς η περιπέτεια που πέρασε παραλίγο να της στερήσει τη ζωή, όμως τα κατάφερε. Την γνώριζα από τον δρόμο αυτή τη γάτα. Ήταν από εκείνες που είχαμε στειρώσει και τις φροντίζαμε. Ήταν ίσως το πιο κοινωνικό γατί της γειτονιάς. Πλησίαζε και ζητούσε χάδια από όλους.

Αυτό ήταν που «πλήρωσε». Ένα βράδυ με περίμενε υπομονετικά στην πόρτα του σπιτιού. Πρώτη φορά την έβλεπα τόσο καταβεβλημένη. Είχε δεχθεί δυνατή κλοτσιά στο πίσω μέρος του σώματος, τόσο δυνατή που της είχε σπάσει τη σπονδυλική στήλη στην άκρη. Κρεμόταν παράλυτη η ουρά της και το γατί δεν μπορούσε να συγκρατήσει με τίποτα τα ούρα του.

Περίμενε υπομονετικά για να τη βοηθήσω. Την πήγαμε στο κτηνιατρείο, χειρουργήθηκε και έμεινε μέσα στην κλινική για 10 ημέρες. Οι γιατροί ακρωτηρίασαν το παράλυτο τμήμα της (την ουρά) και προσπάθησαν να σώσουν την ουροδόχο που είχε επίσης βλάβη από το χτύπημα. Τα κατάφερε και έζησε παρά την εσωτερική αιμορραγία της. Από τότε ζει μαζί μας στο σπίτι και δίνει ζωή στην κάθε μέρα μας.

Η Ζωή είναι η πιο κοινωνική. Όπως ήταν και στον δρόμο. Αγαπάει πολύ την Μαργαρίτα η οποία όμως δεν θέλει ούτε να την βλέπει. Τη γλείφει κάθε φορά που τη συναντά και η Μαργαρίτα της απαντά με μία σφαλιάρα και μία νυχιά. Όμως η Ζωούλα δε το βάζει κάτω. Συνεχίζει να την κάνει παρέα.

Η Μαργαρίτα έχει σε εμένα αδυναμία. Θέλει πάντα να είναι κοντά μου. Σε όποιο σημείο βρίσκομαι πρέπει να είναι δίπλα μου. Ακόμα και τώρα που γράφω κάθεται σχεδόν πάνω στο πληκτρολόγιο. Κοιμάται σχεδόν πάνω στο κεφάλι μου ενώ κάθε πρωί με ξυπνάει με τα μουστάκια της που μου γαργαλούν τη μύτη.

Η Ζωή με ξυπνάει πιο άσχημα, χοροπηδώντας πάνω στην κοιλιά μου.

Τα καλοκαίρια που ζεσταίνονται δεν σταματούν να νιαουρίζουν αν δεν τις κάνω μούσκεμα με νερό. Όταν θα είναι σαν «βρεγμένες γάτες»’ τότε ηρεμούν. Η Ζωή μάλιστα επειδή δεν έχει ουρά όταν την βρέχουμε μοιάζει με φώκια.

Λόγω της δουλειάς μου, η αλήθεια είναι πώς συμβαίνει πολύ συχνά να μένουν πολλές ώρες σπίτι μόνες. Νομίζω πως δεν έχουν πρόβλημα. Το ρίχνουν στον ύπνο και όταν γυρίζω μου κάνουν χαρές. Δεν ξεκολλάνε από πάνω μου. Ευτυχώς οι γάτες είναι πιο ανεξάρτητα ζώα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου κρατούν και μούτρα όταν με βλέπουν να ετοιμάζομαι για να φύγω από το σπίτι.

Ως γατογονιός, έχω μάθει πως είναι πλάσματα που αισθάνονται ακριβώς τα ίδια με εμάς. Ξέρουν να αγαπούν, ξέρουν να φοβούνται, ξέρουν να υπακούν, καταλαβαίνουν ακόμα και όταν κάνουν μια ζημιά ότι τα μαλώνεις ή νευριάζεις, και έρχονται για να τα ξαναβρούν μαζί σου.

Είναι πλάσματα που πρέπει να ζουν αρμονικά μαζί μας. Αυτά ήταν και η αιτία που είμαι εδώ και 8 χρόνια χορτοφάγος. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πώς θα συνέχιζα να τρώω ζώα γνωρίζοντας πως νιώθουν ακριβώς όπως και εμείς.

Προσωπικά στο κανάλι στο οποίο εργάζομαι έχω πάρει πάνω μου όλα τα θέματα που αφορούν στα ζώα, είτε καλά είτε κακά. Ευτυχώς έχω την τύχη να εργάζομαι σε ένα Μέσο Ενημέρωσης με ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα των ζώων και της ευζωίας τους.

Πάντοτε με το ρεπορτάζ μου αναδεικνύω τις περιπτώσεις κακοποιήσεων όλων των ζώων καθώς επίσης και τις θετικές ειδήσεις γύρω από τα ζώα.

Δυστυχώς στην Ελλάδα μένουν πολλά που πρέπει να αλλάξουν στο θέμα με τα αδέσποτα. Αδέσποτο ζώο στην Ελλάδα σημαίνει απροστάτευτο ζώο. Ζώο που μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο με την ακραία κακοποίηση, την ακραία βία. Είναι πολλά που έχουν αλλάξει προς το καλύτερο και έχουμε ένα σαφές νομικό πλαίσιο για τα ζώα συντροφιάς όμως πολύ συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με φρικιαστικές ειδήσεις κακοποίησης. Το φιλοζωικό κίνημα στη χώρα και η πολιτεία πρέπει να συμπορευτούν έως ότου κανένα ζώο να μην είναι άρρωστο, πεινασμένο ή κακοποιημένο στους δρόμους της χώρας μας».

Ο Αντώνης Κρητικός είναι δημοσιογράφος. Εργάζεται στον ΣΚΑΪ και ασχολείται μεταξύ άλλων με τα θέματα των ζώων. Έχει παρουσιάσει τις ενημερωτικές εκπομπές “Newsroom”, “Τα νέα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων” κ.ά.