Είχα παλιότερα κατοικίδια, αλλά σκυλιά. Ποτέ γάτες. Όταν πέθανε το σκυλί μου, έμεινα για λίγο χωρίς κατοικίδιο.

Έναν χειμώνα η φίλη μου η Μαργαρίτα βρήκε, ενώ έμπαινε στο αυτοκίνητό της, ένα σημείωμα στο παρμπρίζ: «Μην βάλετε μπροστά τη μηχανή σας γιατί ακούγεται νιαούρισμα». Όντως, είχε μπει ένα γατάκι στη μηχανή. Το πήρε κι επειδή ήξερε ότι ήμουν χωρίς κατοικίδιο μου πρότεινε να το υιοθετήσω. Εγώ είχα τις αμφιβολίες μου γιατί δεν ήξερα τις συνήθειες των γατιών και δεν σου κρύβω ότι είχα ακούσει και διάφορα για τις γάτες, ότι είναι δύστροπες, κάνουν ζημιές, σκίζουν έπιπλα κ.λ.π., αλλά συμφώνησα να το πάρω μερικές μέρες για να γνωριστούμε και να δούμε αν με συμπαθεί κι εκείνο… Ε, μετά από τρεις μέρες, τηλεφώνησα στη φίλη μου και της είπα ότι θα κρατήσω τη γατούλα.

Την έβγαλα Νταίζη από τη φίλη μου τη Μαργαρίτα, που τη βρήκε και την έσωσε. Κατευθείαν φάνηκε ότι βρέθηκα με ένα υπέροχο γατάκι με πολύ καλό χαρακτήρα, φρόνιμη, τρυφερή. Με αγάπησε και την αγάπησα αμέσως. Είμαστε τώρα πέντε χρόνια μαζί. Η Νταίζη είναι ο λόγος που άλλαξε η κοσμοθεωρία μου για τις γάτες. Πλέον είναι ορατές για μένα. Πριν δεν τις παρατηρούσα στο δρόμο, δεν τις έβλεπα καν μπροστά μου. Τώρα έχουν υπόσταση, τις νοιάζομαι. Στην Αίγινα ταΐζω πέντε-έξι αδέσποτες. Η Νταίζη είναι ένα πολύ καλό πλάσμα που συμπεριφέρεται συχνά σαν σκύλος, με ακούει, κάνει ό,τι της λέω, μου δείχνει αγάπη με κάθε τρόπο και την ευγνωμονώ γι’ αυτό.

Δεν φαντάζεσαι για τι γατί μιλάμε. Είναι τόσο ήρεμη που κάθεται και της κόβω τα νύχια. Μπαίνει με χαρά μέσα στο ειδικό backpack και ανεβαίνει μαζί μου στη μηχανή, έρχεται μαζί μου με λουράκι στο πλοίο. Την παίρνω παντού, είτε μέσα στο backpack είτε με το λουράκι της. Είναι πολύ κοινωνική. Και στο σπίτι δεν κρύβεται ποτέ, θα έρθει να χαιρετήσει όποιον περάσει το κατώφλι μας. Μιλάει πάρα πολύ, κανονικότατα, ασταμάτητα.

Η Νταίζη έχει αυτό που έχουν όλες οι γάτες: όταν θέλει κάτι, το διεκδικεί. Έρχεται για παράδειγμα και σου λέει, χάιδεψέ με. Θέλει να σου κάνει μασάζ, τα λεγόμενα ζυμαροπατουσάκια; Θα σου κάνει ζυμαροπατουσάκια. Δεν θέλει πολλά πολλά; Σου γυρίζει την πλάτη και φεύγει. Θέλει να της ανοίξω την πόρτα να βγει στη βεράντα; Κάθεται πλάι στην πόρτα και νιαουρίζει. Κι είναι ωραίο αυτό, να διεκδικούμε, να ζητάμε αυτό που θέλουμε. Αυτό είναι κάτι που μου το έμαθε κι εμένα.

Σίγουρα τα ζώα καταλαβαίνουν την απουσία μας. Η Νταίζη με περιμένει πάντα στην πόρτα. Επίσης όταν λείπω τρώει λιγότερο, ενώ μόλις με βλέπει το τρώει το φαΐ της ήσυχη. Αλλά είναι και ανεξάρτητη, της αρέσει και η μοναξιά της. Η Νταίζη είναι μεγάλη υπναρού και το πρωί ξυπνάει συχνά μετά από μένα. Τις σπάνιες φορές που με προλαβαίνει ή αργώ να της ανοίξω για να βγει στη βεράντα το πρωί νιαουρίζει με παράπονο κι εγώ νομίζω ότι το κάνει γιατί χρειάζεται να πάει στην άμμο της. Όμως η Νταίζη θέλει απλώς να κάνει βαρελάκια στον ήλιο, αυτή είναι η πρωινή της ρουτίνα: να κυλιέται στο πάτωμα της βεράντας. Γελάω πολύ με το πόσο καλά περνάει μόνη της.