«Όταν έμεινα μαζί με τον σύζυγό μου τον Νίκο, πριν παντρευτούμε, είχαμε μία κουβέντα για το πώς θα γίνει να αποκτήσουμε κάποιο κατοικίδιο αλλά κι εκείνος φοβόταν την ευθύνη.

Αργότερα παντρευτήκαμε και έμεινα έγκυος όμως η πρώτη μου κύηση ήταν παλίνδρομη και ήμασταν πολύ στενoχωρημένοι. Κάποια στιγμή είχα δει στον δρόμο ένα poodle κουταβάκι και είχα τρελαθεί. Την περίοδο λοιπόν που προσπαθούσαμε να αποκτήσουμε το πρώτο μας παιδάκι, ο Νίκος είχε κινήσει διαδικασίες για να βρούμε ένα σκυλάκι σαν εκείνο που είχα δει και μου ‘χε κλέψει την καρδιά. 7 Ιουνίου του 2016, ημέρα Τρίτη, είχα καθυστέρηση και το πρωί κάνω ένα τεστ εγκυμοσύνης και βγαίνει θετικό. Μετά από δύο ώρες χτυπάει το τηλέφωνό μου και μου ανακοινώνουν ότι βρέθηκε ένα θηλυκό κουταβάκι poodle. Κι έτσι εκείνη την ημέρα έμαθα ότι θα γίνω μαμά και έγινα και σκυλομαμά.
Τη σκυλίτσα μας την ονομάσαμε Μελλού. Είναι μελένια, εξού και το όνομα. Το γράφουμε όμως με δύο λάμδα γιατί το επίθετο του άντρα μου είναι Μέλλος.

Είναι λαίμαργη, απίστευτα χαδιάρα αλλά και συγκλονιστικός συναγερμός-φύλακας. Αντιπαθεί όποιον περνάει έξω από το σπίτι μας και “απειλεί” την ιδιοκτησία μας. Επίσης δεν της αρέσουν οι έντονες συμπεριφορές και είναι υπέροχη με τα παιδιά και πολύ προστατευτική, σαν μαμά τους. Δηλαδή αν κάνει κάποιος μια έντονη κίνηση απέναντι στα παιδιά ενεργοποιείται αυτόματα.

Η Μελλού με βοήθησε σε ένα πολύ μεταβατικό στάδιο. Ξαφνικά απέκτησα την ευθύνη ενός “μωρού” το οποίο με εκπαίδευσε τέλεια γιατί σε λίγους μήνες θα ερχόταν κι ένα άλλο μωρό στο σπίτι. Παράλληλα απέκτησα περισσότερη ενσυναίσθηση, ευαισθησία αλλά και κατανόηση απέναντι στα ζώα και τα δικαιώματά τους. Το σπίτι με τη Μελλού απέκτησε ζωή, χαρά, χάδια, παιχνίδια, γλύκα, ομορφιά και φυσικά φασαρία.

Σε μαμάδες που θέλουν να υιοθετήσουν κατοικίδιο αλλά και αντιστρόφως σε σκυλο-μαμάδες που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά, θα έλεγα να μη διστάζουν. Τα σκυλιά είναι εκπαιδευμένα από τη φύση τους να αγαπούν όπως και τα παιδιά. Δεν υπάρχει καλύτερη κίνηση προς τα παιδιά από το να υιοθετήσει κάποιος ένα κατοικίδιο και δη σκύλο. Αλληλεπιδρούν, μαθαίνουν να σέβονται ο ένας τον χώρο του άλλου, αποκτούν την αίσθηση της ευθύνης και της φροντίδας. Η Μελλού καθ’ όλη τη διάρκεια και των δύο εγκυμοσυνών μου ξάπλωνε στην κοιλιά μου και άκουγε τα μωρά. Όταν ήρθαν στο σπίτι την αφήσαμε να τα ανακαλύψει και να τα επεξεργαστεί μόνη της, και κοιμόταν δίπλα τους. Και παρεμπιπτόντως τα παιδιά μου δεν αρρώσταιναν ποτέ – μπορεί να ‘ναι τυχαίο γεγονός, μπορεί λόγω μικροβιώματος, ποιος ξέρει.

Παίζουμε πολύ μαζί. Της αρέσει να της πετάω το μπαλάκι και να μου το επιστρέφει! Δεν γίνεται να παίξουμε με τα παιδιά, να τρέξουμε μέσα στο σπίτι και να μην τη συμπεριλάβουμε στο παιχνίδι.
Αν ήταν άνθρωπος μάλλον θα ήταν απαιτητικούλα, λαίμαργη, προστατευτική, διεκδικητική, φιλόξενη υπό προϋποθέσεις και δεν θα μοιραζόταν το φαγητό της.»

*Η Σίσσυ Καλλίνη είναι δημοσιογράφος και μητέρα τριών παιδιών (δύο δίποδων και ενός τετράποδου).