Η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή με έναν σκύλο είναι αυτή που πρέπει να του πούμε “αντίο”. Άλλοτε ξαφνικά, άλλοτε ως φυσική συνέπεια ενός προβλήματος υγείας ή γήρατος, πάντα λυγίζουμε στον θάνατο του τετράποδου φίλου μας.

Αυτό το άρθρο θα μπορούσα να το κάνω εντελώς βιωματικό μιας και πριν λίγες μέρες έχασα τον Άλφι μου. Είναι ο σκύλος που υιοθέτησα στα 10 του, αφού τον απέρριψε σε αυτή την ηλικία η οικογένειά του και στη συνέχεια άλλοι υποψήφιοι κηδεμόνες. Πραγματικά δεν βρήκα τίποτα λάθος στη συμπεριφορά του Άλφι, καθώς μόλις κατάλαβε ότι είμαι ο άνθρωπός του και θα ζούμε μαζί στο σπίτι μας, άρχισε να ξεδιπλώνει την υπέροχη προσωπικότητά του. Ό,τι πρόβλημα έβλεπαν οι άλλοι και το χρέωναν στον εξάκιλο ηλικιωμένο σκύλο ήταν πρόβλημα των ανθρώπων που δεν ασχολήθηκαν μαζί του. Η σύντομη κοινή ζωή μας είχε χαρά, πλάκα και μαθήματα. Εγώ προσπαθούσα να τον μάθω τουαλέτα και να τον κοινωνικοποιήσω και εκείνος με δίδασκε ευγνωμοσύνη και εμπιστοσύνη.

Παράλληλα, ήταν η σταθερή επιλογή μου για το Σάββατο βράδυ, για να μοιραστούμε τη μεγάλη φλις κουβέρτα και να δούμε σειρές. Η υγεία του είχε άλλα σχέδια και ήρθε να διακόψει την κοινή μας ζωή απότομα. Σίγουρα δεν πίστευα ότι θα ζούσε για πάντα, αφού ήταν ήδη 12,5 ετών. Όμως η χαρά του, η όρεξή του, η ταχύτητα που έτρεχε να πιάσει το μπαλάκι του, η άρνηση να επιστρέψουμε νωρίς από τη βόλτα, δεν με προειδοποίησαν για τα οδυνηρά γεγονότα που ακολούθησαν.

Το δώρο που μου έκανε, ανάμεσα σε άλλα, είναι να φύγει Σάββατο ξημέρωμα, στο σπίτι, στην κουβερτούλα μας. Όταν η υγεία του επιδεινώθηκε την Παρασκευή, ένα από τα πράγματα που σκεφτόμουν ήταν πώς θα τον αφήσω από Δευτέρα για να λείψω για 10 ώρες στη δουλειά; Δεν ήθελα να είναι μόνος του, αφού άπλωνε το ποδαράκι του, με έγλειφε, με έψαξε τη μοναδική στιγμή που σηκώθηκα από κοντά του για να φορτίσω το κινητό, μέχρι τις τελευταίες στιγμές του. Μόλις έφυγε, έφυγα για τον τόπο ταφής του, όπου και τον έβαλα μέσα στην κουβέρτα του, μαζί με ένα από τα αγαπημένα του παιχνίδια. Κυριακή βράδυ επέστρεψα σπίτι και συνέχισα το θρήνο μου. Η Δευτέρα ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες που έπρεπε να λειτουργήσω σαν επαγγελματίας και παράλληλα να διαχειριστώ το πένθος μου. Όπως και όλες τις μέρες πριν που γνώριζα την κατάστασή του.

Οι σκέψεις που κάνει κάποιος όταν νιώθει ότι ο σκύλος του θα φύγει

Σε κάποιες περιπτώσεις γνωρίζουμε πως το τέλος του σκύλου μας είναι κοντά. Εκτός από την ιατρική γνωμάτευση, υπάρχει και ο ίδιος ο τετράποδος φίλος μας που δείχνει ότι πλησιάζει προς τον θάνατο. Μερικές ενδείξεις είναι:

– Δεν έχει όρεξη για φαγητό

– Δεν πίνει αρκετό νερό

– Κοιμάται συνεχώς

– Δεν θέλει να βγει βόλτα

– Δεν ενθουσιάζεται με τα παιχνίδια του

– Δείχνει να μην έχει τις αισθήσεις του

– Απομακρύνεται από κοντά μας

Όλα αυτά βέβαια δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμβούν, καθώς κάθε σκύλος και κάθε περίπτωση είναι διαφορετικά. Μπορείτε να ρωτήσετε τον κτηνίατρο για να σας πει τι να περιμένετε ανά περίσταση.

Βιώνοντας την προετοιμασία του αγαπημένου σας φίλου για το τελευταίο του ταξίδι, είναι λογικό να περνάνε πολλά πράγματα από το μυαλό σας. Μερικά από αυτά, και με βάση όσα σκεφτόμουν κι εγώ, αυτές τις μέρες, είναι:

– Πώς θα εξελιχθεί η υγεία του σκύλου. Είναι λογικό να ανησυχείτε για το τι πρόκειται να συμβεί στο κατοικίδιό σας, αλλά και τι πρέπει να κάνετε για το βοηθήσετε.

– Αν νιώθει πόνο και τι άλλο μπορεί να αισθάνεται αυτές τις στιγμές. Κάθε κηδεμόνας προσπαθεί να μπει στο μυαλό του ζώου του, για να δει τι χρειάζεται και πώς μπορεί να το βοηθήσει.

– Τι θα κάνετε τον σκύλο σας όταν “φύγει”. Η καύση ή η ταφή είναι οι επιλογές σας και θα πρέπει να γνωρίζετε πού μπορείτε να απευθυνθείτε σε αυτή την περίπτωση. O κτηνίατρος μπορεί να σας ενημερώσει για τις επιλογές που έχετε μετά το θάνατο του τετράποδου φίλου σας.

Πώς να διαχειριστείτε το πένθος σας

Για πολλούς, ο σκύλος είναι μέλος της οικογένειας ή ο καλύτερός τους φίλος, άρα η στεναχώρια είναι ίδια με αυτήν που θα είχατε αν χάνατε ένα κοντινό σας πρόσωπο. Ακόμα και να είχατε στο παρελθόν σκύλο ή άλλο κατοικίδιο, κάθε απώλεια είναι ξεχωριστή και δημιουργεί μοναδικά συναισθήματα. Κατανοώντας πως είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή και οι συμβουλές ίσως είναι περιττές, ωστόσο ίσως διαβάζοντας πώς νιώθουν και άλλοι κηδεμόνες, να σας ανακουφίσει κάπως. Δείτε πώς μπορείτε να διαχειριστείτε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής σας:

Πάρτε όσο χρόνο χρειάζεστε για να θρηνήσετε: Μην περιορίσετε ή πιέσετε αυτό το συναίσθημα χρονικά. Ο κάθε άνθρωπος το εκφράζει διαφορετικά και δεν υπάρχουν κανόνες και συγκρίσεις. σε αυτό. Όσο περνάει ο καιρός και συνειδητοποιείτε την έλλειψη του σκύλου στην καθημερινότητά σας, ίσως ο πόνος να σας βαραίνει περισσότερο.

Μην είστε αυστηροί με τον εαυτό σας: Για παράδειγμα, αν είστε εκτός σπιτιού και θέλετε να κλάψετε, μην συγκρατήσετε τα δάκρυά σας. Φάτε όσο και ό,τι θέλετε και αφήστε τη ζωή να κυλήσει χωρίς να νιώσετε ενοχές αν γελάσετε ή αν πάτε να διασκεδάσετε. Η εξωστρέφεια ή η εσωστρέφεια δεν είναι μετάφραση του τι νιώθετε και πόσο πονάτε για τον θάνατο του σκύλου σας.

Μιλήστε για την απώλειά σας: Θα συναντήσετε κάποιους ανθρώπους που δεν θα καταλάβουν πολύ το τι σας συμβαίνει. Ίσως σας πουν υπερβολικούς, ίσως βάλουν χρονικό όριο στο πένθος σας ή σας κοιτάξουν περίεργα. Αυτοί αποτελούν τη μειοψηφία. Θα βρεθούν αρκετοί άλλοι για να σας κάνουν μια αγκαλιά, να κλάψουν μαζί σας και να σας ακούσουν να λέτε ιστορίες για τον αγαπημένο σας φίλο.

Γράψτε τι νιώθετε: Αν το έχετε με το γράψιμο, εκφραστείτε με αυτόν τον τρόπο, σαν ένα ημερολόγιο. Έτσι θα μπορείτε αφιλτράριστα να πείτε όσα θέλετε, όπως επιθυμείτε, χωρίς να σας νοιάζει η γνώμη των άλλων. Εγώ προσωπικά έχω πιάσει τον εαυτό μου να μπαίνω σε σελίδες για σκύλους και να διαβάζω post ανθρώπων που έχουν χάσει τον δικό τους και μοιράζονται τα συναισθήματά τους, αλλά και ιστορίες.

Προσπαθήστε να δημιουργήσετε νέα ρουτίνα: Ακόμα και σήμερα ξυπνάω 6 παρά, συνηθισμένη από το ωράριο που είχα με τον Άλφι. Νιώθω ένα τσίμπημα όταν συνειδητοποιώ ότι δεν θα πάμε βόλτα, όπως και όταν κοιμάμαι στο κρεβάτι και απλώνομαι, χωρίς την έγνοια μην τον κλωτσήσω, μιας και κοιμόταν δίπλα μου. Πήγα μια βόλτα στα μέρη που βγαίναμε βόλτα, χαιρέτισα τους άλλους κηδεμόνες και τους σκύλους τους. Αν συνδυάζατε την άσκηση με τον περίπατο του τετράποδου, δοκιμάστε -όταν θα είστε έτοιμοι- να ξεκινήσετε αυτή τη συνήθεια ξανά. Μπορεί να σας είναι δυσάρεστη ή να σας φέρει μια γλυκόπικρη νοσταλγία.

Επισκεφθείτε ένα καταφύγιο σκύλων: Χαρίστε τις τροφές και τα φάρμακα που είχατε, γνωρίστε νέους σκύλους και αν έχετε διάθεση, βοηθήστε εθελοντικά. Άλλοι άνθρωποι επιλέγουν τις επαφές με άλλους σκύλους και άλλοι όχι.

Μην βιαστείτε να αποχωριστείτε τα πράγματά του: Εκτός από εκείνα που λήγουν, όπως οι τροφές και οι αμπούλες, μην πιέσετε τον εαυτό σας να τακτοποιήσετε τα αντικείμενα του σκύλου σας, όπως τα μπολ και τα παιχνίδια. Αφήστε το για τη στιγμή που θα νιώσετε έτοιμοι.

Μιλήστε σε ειδικό: Αν δείτε ότι νιώθετε πολλή μοναξιά ή αδυναμία να διαχειριστείτε τον θάνατο του σκύλου σας, ζητήστε βοήθεια από έναν ψυχολόγο για να σας δώσει συμβουλές.

Κάθε άνθρωπος που καλείται να διαχειριστεί τον θάνατο του σκύλου του είναι μπροστά σε μια τραυματική και επώδυνη διαδικασία. Θα πρέπει να έχει τον χρόνο και την ελευθερία να το κάνει με τον τρόπο του.

ΥΓ: Άλφι, σου αφιερώνω το κείμενο αυτό. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!