Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει στις ειδήσεις για κάποια επίθεση σκύλου, με τα ανάλογα τρομολαγνικά σχόλια; Δυστυχώς τα πιο πολλά μέσα διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και δημιουργούν παρανοήσεις σχετικά με το γιατί συμβαίνουν τέτοιες επιθέσεις.

Οι φυλές δε σκύλων που μονίμως στοχοποιούνται και οι σκύλοι αυτών παρουσιάζονται σαν τέρατα, έτοιμοι να σου κάνουν κακό, είναι γνωστές –Pitbull, Rottweiler κτλ.

”Βάζω στοίχημα ότι 9 στις 10 φορές, ο σκύλος στην ιστορία είναι ένας μεγάλος αρσενικός σκύλος συγκεκριμένης φυλής. Αν και δεν αμφιβάλλω ότι αυτές οι ιστορίες είναι αληθινές, τα μέσα ενημέρωσης φαίνεται να έχουν έναν τρόπο να προβάλλουν έτσι τις ιστορίες αυτές, με αποτέλεσμα να στιγματίζουν διάφορες φυλές σκύλων, συγκεκριμένα μεγέθη αλλά και το φύλο τους, κάτι άδικο, το οποίο και δεν ισχύει,” σημειώνει ο Βρετανός εκπαιδευτής σκύλων και συγγραφέας Dan Abdelnοορ, γνωστός ως Doggy Dan, ο οποίος ζει στη Νέα Ζηλανδία. Ο Dan είναι ιδρυτής του The Online Dog Trainer, ενός online προγράμματος εκπαίδευσης σκύλων, το οποίο έχει βοηθήσει χιλιάδες σκύλους σε όλον τον κόσμο.

Ο Dan αναφέρει -όπως και οι περισσότεροι εκπαιδευτές άλλωστε- ότι υπάρχουν άλλοι παράγοντες που σχετίζονται με την επιθετικότητα των σκύλων από αυτούς που συνέχεια λέγονται.

Οι 3 λοιπόν μεγαλύτερες παρανοήσεις σχετικά με το τι κάνει ένα ζώο να εμφανίζει κάποια επιθετική συμπεριφορά- που δυστυχώς πιστεύει μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων- είναι:

1. Τα επιθετικά σκυλιά είναι ως επί το πλείστον αρσενικά

Η αλήθεια είναι ότι τείνουμε να θεωρούμε τα θηλυκά ζώα ως πιο τρυφερά και πιο περιποιητικά. Από την άλλη, τα αρσενικά συνήθως χαρακτηρίζονται ως πιο κυρίαρχα, πιο διεκδικητικά, πιθανόν και πιο έτοιμα για φασαρία.

Όπως αναφέρει ο εκπαιδευτής μια μελέτη από το Psychology Today εξέτασε την επιθετική συμπεριφορά αρσενικών και θηλυκών σκύλων και κατέληξε ότι η ιδέα ότι τα αρσενικά σκυλιά μπορεί να είναι πιο επιθετικά (παρά τα επίπεδα τεστοστερόνης τους) δεν είναι καθόλου ακριβής.

Εδώ πρέπει να πούμε κάτι σημαντικό: Η επιθετικότητα μπορεί να είναι μια φυσιολογική μορφή επικοινωνίας στα σκυλιά.

Οι αρσενικοί σκύλοι, σύμφωνα με τον Dan, ”προκαλούν” ο ένας τον άλλον περισσότερο από τους θηλυκούς από ανταγωνισμό. Αυτό γνωρίζουμε ότι είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί όταν ο σκύλος είναι κουτάβι. Τα θηλυκά σκυλιά από την άλλη τείνουν να απειλούν λιγότερο, αλλά συνολικά είναι πιο ανεξάρτητα, πιο πεισματάρικα και πιο εδαφικά από τα αρσενικά. Είναι επίσης πολύ πιο πρόθυμα να ασκήσουν την κυριαρχία τους. Τα αρσενικά όμως μπορούν να συγχωρήσουν πιο εύκολα μια ”περιστασιακή παραβίαση του πρωτοκόλλου” των σκύλων. Αυτό εξηγεί γιατί οι πραγματικές μάχες είναι πιο πιθανό να ξεσπάσουν μεταξύ δύο θηλυκών που συχνά συμβαίνουν χωρίς προειδοποίηση.

Οπότε δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στα δύο φύλα. Η τάση για επιθετικότητα ενός σκύλου έχει να κάνει με κάποια άλλα πράγματα και σε καμία περίπτωση δεν έχει σχέση με το φύλο του ζώου και άλλα που θα πούμε στη συνέχεια.

2. Τα μεγάλα σκυλιά είναι τα πιο επιθετικά σκυλιά

Η δεύτερη μεγάλη παρανόηση. Ότι τα μεγάλα σκυλιά είναι πιο επιθετικά από τα μικρά. Αυτός είναι μάλιστα και ο λόγος που πολλοί άνθρωποι φοβούνται να έρθουν σε επαφή με έναν μεγαλόσωμο σκύλο. Ένας άλλος επίσης λόγος είναι ότι ένα μεγάλο σκυλί, αν επιτεθεί, κάνει μεγαλύτερη ζημιά (δάγκωμα, γρατσουνιές, κλπ) από ένα μικρό σκυλί. Απολύτως λογικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι πιο επιθετικό.

”Βλέπετε πόσο εύκολο είναι να διαστρεβλωθεί κάτι; Εδώ θα σας αναφέρουμε μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο Κτηνιατρικής της Βιέννης που εξέτασε 1.276 κηδεμόνες μικρόσωμων σκύλων όπου αναφέρει 3 πράγματα:

-Τα μικρόσωμα σκυλιά ήταν λιγότερο υπάκουα (για παράδειγμα, δεν έδειχναν να ανταποκρίνονται εύκολα σε κοινές εντολές, όπως ”Κάθισε”, ”Κάτω” και ”Έλα”.)

-Ήταν πιο ευέξαπτα και ζωηρά (πιο πιθανό λοιπόν να γαβγίσουν περισσότερο, ειδικά σε αγνώστους, επισκέπτες ή άλλα σκυλιά).

-Ήταν πιο ανήσυχα και φοβιτσιάρικα σε περίεργες καταστάσεις ή σε δυνατούς θορύβους, όπως βροντές και πυροτεχνήματα, και αρκετά νευρικά μπροστά σε αγνώστους.

”Φυσικά δεν πρέπει να αγνοούμε ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν σχέση με την εκπαίδευσή τους. Ωστόσο, είναι επίσης αλήθεια ότι και οι τρεις αυτοί παράγοντες μπορούν εύκολα να προκαλέσουν κάποια επιθετικότητα”, θα πει χαρακτηριστικά ο Dan, συμπληρώνοντας: ”Με την κατάλληλη εκπαίδευση, αυτά τα προβλήματα συμπεριφοράς μπορούν να αντιμετωπιστούν και το ζωάκι σας, ανεξάρτητα από μέγεθος, φύλο κτλ, να γίνει ένα ήρεμο και χαλαρό πλάσμα.”

3. Η φυλή καθορίζει πόσο επιθετικός μπορεί να είναι ένας σκύλος

Τελευταία αλλά όχι λιγότερο σημαντική παρανόηση είναι το γνωστό σε όλους μας: ”Η φυλή του σκύλου καθορίζει πόσο επιθετικός θα είναι”.

”Για άλλη μια φορά, η έλλειψη πληροφοριών δημιουργεί επικίνδυνες παρανοήσεις. Αυτή είναι μια γενίκευση που μόνο κακό κάνει σε συγκεκριμένους σκύλους καθώς απέχει πολύ από την αλήθεια. Ο κάθε άνθρωπος, σε όποια εθνικότητα και αν ανήκει, μπορεί να γίνει επιθετικός για διάφορους λόγους. Το ίδιο και οι σκύλοι. Μπορούμε να πούμε ότι οι Κινέζοι, για παράδειγμα, είναι πιο φιλικοί ενώ οι Ιταλοί πιο επιθετικοί; Αυτά όμως δεν σας λένε τα ΜΜΕ;

Πολλές από αυτές τις επιθέσεις συμβαίνουν επειδή κάποια συγκεκριμένη φυλή συχνά αντιμετωπίζεται σκόπιμα άσχημα και εκπαιδεύεται για να γίνει επιθετική. Η συμπεριφορά του σκύλου έχει ελάχιστη σχέση με την ίδια τη φυλή καθώς αυτό που έχει βασική σημασία είναι ο τρόπος που ο κηδεμόνας εκπαιδεύει και αντιμετωπίζει τον σκύλο του. Δείτε έναν σκύλο που εκπαιδεύτηκε με πολύ άσχημες μεθόδους και έναν σκύλο της ίδιας φυλής που θα ζήσει σε διαφορετικό περιβάλλον, με πολλή αγάπη και φροντίδα από μικρός. Θα είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζώο. Και για όλα αυτά υπάρχουν έρευνες που μπορείτε να τις αναζητήσετε ”, λέει ο Dan.

Πόσο πραγματικά δίκιο έχει. Η τιμωρία, το ξύλο, η αρνητική ενίσχυση και όχι η θετική εκπαίδευση δεν θα κάνουν ένα ζώο επιθετικό; Είτε αυτό είναι Pitbull είτε κάποιο άλλης -φιλικής, όπως λέμε- φυλής; Συχνά όσοι θέλουν κάτι τέτοιο έχουν τον σκύλο τους περιορισμένο, σε υπόγεια, σε κλουβιά ή δεμένο. Τον βασανίζουν, τον αγριεύουν, δεν του δείχνουν καμία αγάπη, φροντίδα και τρυφερότητα. Αγνοούν παντελώς την ευζωία του. Για αυτούς είναι ”εργαλείο”. Και πολλά άλλα που αδυνατούμε να τα σκεφτούμε.

”Θα ήταν ανάρμοστο να κάνουμε υποθέσεις σχετικά με τον κίνδυνο επιθετικότητας ενός συγκεκριμένου ζώου με βάση χαρακτηριστικά του, όπως η φυλή», αναφέρουν οι ειδικοί.

Τι μπορεί να προκαλέσει την επιθετικότητα του σκύλου

Ας δούμε αναλυτικά τα 3 βασικά που μπορεί να προκαλέσουν επιθετικότητα σε ένα σκύλο, σύμφωνα με τον Dan:

Έλλειψη σωστής καθοδήγησης

Ο κάθε σκύλος χρειάζεται καθοδήγηση για να μάθει ποια συμπεριφορά είναι αποδεκτή και ποια δεν είναι. Αυτό σημαίνει θετική -και μόνο θετική- εκπαίδευση που θα πρέπει να συνεχιστεί καθόλη τη διάρκεια της ζωής του. Αυτά που αναφέραμε πιο πάνω-τιμωρίες, περιορισμοί και τα σχετικά- είναι απάνθρωπα και εντελώς απαγορευτικά.

Ωστόσο, ακόμα και αν αυτό δεν το κάνετε έγκαιρα, μπορείτε να το κάνετε και όταν ο σκύλος είναι μεγαλύτερος. Εσείς θα του δείξετε το δρόμο.

Έλλειψη ορίων

Τα σκυλιά χρειάζονται όρια- όπως και τα μικρά παιδιά άλλωστε. Χωρίς αυτά τα όρια, είναι εύκολο να γίνουν ανήσυχα και να θέλουν να κάνουν τα δικά τους, κάτι που μπορεί να τα οδηγήσει σε επιθετικά ξεσπάσματα. Επιπλέον ο σκύλος πρέπει να μάθει ότι εσείς είστε ο αρχηγός.

Έλλειψη άσκησης, παιχνιδιού και πνευματικής διέγερσης

Τέλος, η έλλειψη άσκησης, παιχνιδιού και πνευματικής διέγερσης μπορούν εύκολα να οδηγήσουν ένα σκυλί στο να έχει επιθετικές τάσεις. Ζωντανός οργανισμός είναι, έχει συσσωρευμένη ενέργεια και χρειάζεται να εκτονωθεί. Αν ζει συνέχεια σε ένα κλουβί ή σε έναν χώρο χωρίς να μπορεί να κάνει ποτέ τίποτα, πώς θα εκτονώνεται; Πώς η συμπεριφορά του θα είναι φυσιολογική;

Τα σκυλιά, όπως όλα τα ζώα, θέλουν καλή εκπαίδευση, φροντίδα, πολλή αγάπη και ένα σπίτι που θα είναι ευτυχισμένα σε όλη τους τη ζωή.

Και για το τέλος, θα θέλαμε να πούμε αυτό που είναι η απόλυτη αλήθεια: Δεν υπάρχει κακό σκυλί. Κακοί και ανεύθυνοι κηδεμόνες υπάρχουν.