Κάποιοι θεωρούν ότι οι γονείς κατοικιδίων δεν είναι γονείς.

Τους φαίνεται μάλιστα αστείο, γραφικό να λέμε «κηδεμόνες» ή «γονείς» όταν μιλάμε για ανθρώπους που έχουν κατοικίδια. Δεν ανήκω σε αυτούς. Ανήκω σε εκείνους που βλέπουν τον εαυτό τους να προσεγγίζει περισσότερο την έννοια του «γονιού» και λιγότερου του «κατόχου».

Δεν είχα την τύχη να έχω δικά μου παιδιά. Δεν είναι θέμα συζήτησης την παρούσα στιγμή, αλλά δεν υπήρξαν γόνιμες οι συνθήκες για να έχω την ευλογία ανθρώπινων παιδιών. Υπήρξα όμως και συνεχίζω να είμαι αρκετά τυχερός να είμαι γονιός σε τετράποδα παιδιά. 

Μπορεί να μην τα πηγαίνω σχολείο. Να μην τα βλέπω να προκόβουν μόνα τους.

Νιώθω όμως μπαμπάς σε πολλές στιγμές. Νιώθω μπαμπάς όταν είναι άρρωστα και κάθομαι δίπλα τους μέχρι να νιώσουν καλύτερα. Όταν αγχώνομαι για το αν έφαγαν, αν κρυώνουν, αν ζουν καλά.

Νιώθω μπαμπάς όταν είμαι στη δουλειά και τα σκέφτομαι.

Όταν κοιμούνται δίπλα μου και βλέπουν εφιάλτη και τα χαϊδεύω για να ξέρουν ότι κάποιος είναι εδώ και τα αγαπάει.

Είμαι λίγο μπαμπάς όταν χαμηλώνω την τηλεόραση για να μην ξυπνήσουν από τους πυροβολισμούς στην ταινία. Όταν θέλω να τους δώσω γλυκό αλλά δεν το κάνω για να μην τους κάνει κακό. Όταν θέλω να έχω ένα καλό εισόδημα για να τα φροντίζω.

Νιώθω μπαμπάς όσο μπορώ. Όσο τα ζώα είναι εξαρτώμενα από εμάς τους ανθρώπους, όσο δεν μπορούν μόνα τους να βγουν, να τραφούν, να ξεδιψάσουν. Όσο έχουν ανάγκη, τόσο νιώθω μπαμπάς.

Όταν τους μιλάω μωρουδίστικα. Όχι επειδή είμαι γελοίος. Αλλά επειδή είναι μικρά. Και επειδή ανταποκρίνονται καλύτερα σε πιο γλυκούς τόνους φωνής. Όταν τους εξηγώ τους κανόνες του σπιτιού αυστηρά, και αμέσως μετά γελάω με τον εαυτό μου που βάζει «κανόνες».

Όταν τα βλέπω να παίζουν και μου φτάνει. 

Όταν ακυρώνω μια έξοδο για να μείνω μαζί τους.

Όταν είμαστε στον γιατρό και χτυπάει η καρδιά μου πιο δυνατά από τη δική τους. Νιώθω μπαμπάς όταν τους δίνω χάπι, όταν σκουπίζω μια μύτη με συνάχι. Ναι, δεν μπορεί να είμαι «ιδιοκτήτης» εκεί. Οι ιδιοκτήτες δεν νομίζω ότι σκουπίζουν μύτες. Τα προϊόντα ιδιοκτησίας δεν συναχώνονται.

Νιώθω μπαμπάς όταν εκνευρίζομαι. Όταν δεν με αφήνουν να κοιμηθώ γιατί έχουν υπερένταση. Νιώθω σαν τον μπαμπά μου: όταν ήμουν μικρός, εκείνος προσπαθούσε να ξεκουραστεί και εγώ δοκίμαζα τα όριά του. Νιώθω μπαμπάς όταν γκρινιάζουν, όταν προσπαθούν να μου εξηγήσουν τι θέλουν κι εγώ δεν καταλαβαίνω. Οι γονείς δεν καταλαβαίνουν. Τα παιδιά μιλάνε άλλη γλώσσα. Αυτό το γλυκό χάσμα το νιώθω. Όπως νιώθω και την προσπάθεια που κάνουμε και οι δύο πλευρές να το γεφυρώσουμε. 

4 αφορμές να βελτιώσετε την υγεία σας παρέα με το κατοικίδιό σας

Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι τα κατοικίδια βοηθούν στη βελτίωση της υγείας μας, τόσο της σωματικής, όσο και της ψυχικής, σε πολλά επίπεδα.

Νιώθω μπαμπάς γιατί μαθαίνω τις ιδιοτροπίες τους. Τα φαγητά που δεν τους αρέσουν ή τα φαγητά που τους πειράζουν στο στομάχι. Οι μπαμπάδες πρέπει να τα ξέρουν αυτά.

Νιώθω μπαμπάς: είμαι το χέρι που θα τα σηκώσει όταν κάπου δεν φτάνουν, το χέρι που καθαρίζει, το χέρι που μαζεύει μικρούς και μεγάλους χαμούς, το χέρι που παρηγορεί.

Είμαι μπαμπάς γιατί θα τα βλέπω σαν «παιδιά» είτε είναι νεογέννητα είτε είναι στα γεράματα. Έτσι δεν κάνουν όλοι οι γονείς; Ίσως είμαι λειψός γονέας. Γιατί δεν θα ζήσω μεγάλες στιγμές, εμβληματικές. Δεν θα ζήσω να μπαίνουν τα παιδιά μου στο Πανεπιστήμιο ή να παίρνουν προαγωγή. Είμαι μικρού ποσοστού μπαμπάς. Ένα 10% για τους πιο αφοριστικούς. Χαριστικά. Ένα 20%, ή 30 ή 50 ανάλογα με τo ποσοστό που αναλογεί στο ταξίδι αγάπης που διανύουν μαζί άνθρωποι και ζώα. Κάποιοι λένε ότι η γονεϊκότητα δεν είναι βιολογία. Συμφωνώ. Και έστω κι αν είμαι 10% «μπαμπάς», με εισαγωγικά ή χωρίς, για μένα λίγο δεν είναι.