Αν υπήρχε ένα πράγμα που πάντα ζήλευα σε ορισμένους κηδεμόνες, αυτό ήταν η ευκολία με την οποία συνεννοούνταν με τους σκύλους τους σε ένα επίπεδο που εμένα μου φαινόταν ουτοπικό.

Με τον κύριο Πέρι, κάθε μεγάλη μας βόλτα στο πάρκο εξελίσσεται σε μια κωμωδία που ναι μεν κάνει τους υπόλοιπους να γελάνε αλλά εμάς μάς αφήνει με ένα τεράστιο ερωτηματικό για το ποιος τελικά κάνει κουμάντο σε αυτή τη σχέση.

Ενώ με τους άλλους κηδεμόνες η επικοινωνία με τους σκύλους τους είναι ένα χάρμα οφθαλμών, τύπου «Μπεν εδώ» και ο Μπεν «εκεί», «Μπεν άστο» και ο Μπεν το φτύνει στο δευτερόλεπτο, η δικιά μας συνεννόηση είναι «Πέρι, έλα εδώ, μη, άστο κάτω παιδί μου, μα τι κάνεις εκεί, σου μιλάω. Πέριιιιι γύρνα πίσω!»

Βόλτες με λουρί βγαίνουμε μόνο βράδυ και πάντα ινκόγκνιτο μπας και μας δει κανένας γνωστός να κρατιόμαστε από δέντρα και κολώνες ενώ ο κύριος Πέρι έχει βάλει στο μάτι μια γάτα ή έχει πιάσει μια ακατανίκητη μυρωδιά στον αέρα και πρέπει πάση θυσία να τη φτάσει χωρίς καν να υπολογίσει ότι στην άλλη άκρη του λουριού υπάρχει ένας άνθρωπος με πιθανή εξάρθρωση ώμου.

Το αδιανόητο όλης της ιστορίας είναι ότι όποιος, στην κυριολεξία ο οποιοσδήποτε, βγάλει τον Πέρι βόλτα, στην επιστροφή θα πάρουμε συγχαρητήρια για το πόσο καλά εκπαιδευμένος είναι, πόσο κύριος και υπάκουος. Και η απορία μας είναι αν έχουμε πετύχει τον πρώτο σκύλο με διπλή προσωπικότητα παγκοσμίως.

Για όσους ετοιμάζονται να μου υπενθυμίσουν πόσο σημαντική είναι η εκπαίδευση για έναν σκύλο ειδικά τους πρώτους μήνες θα σας απαντήσω ότι το γνωρίζω πολύ καλά και ότι ο κύριος Πέρι είχε την καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσε να έχει ένας σκύλος και από εμένα και από την αδελφή μου τους πρώτους μήνες της ζωής του, αλλά και από καταπληκτικούς εκπαιδευτές που με υπομονή και αγάπη τον έφεραν στον «ίσιο δρόμο» της υπακοής και της καλής συμπεριφοράς. Με μια τόσο δα μικρή διαφορά. Μόνο όταν επέβλεπαν οι ίδιοι.

Πολύ απλά, έβγαιναν βόλτα όλοι μαζί με την αδελφή μου να κρατάει το λουρί και τον κύριο Πέρι να περπατάει δίπλα της ως ένας σκύλος που σέβεται τον εαυτό του, και μόλις ο εκπαιδευτής αποχαιρετούσε και εξαφανιζόταν από το οπτικό του πεδίο έβγαινε από μέσα του η «άλλη» προσωπικότητα» που σας έλεγα πιο πάνω, και τους έβλεπα από το μπαλκόνι να τρέχουν για το χρυσό στα 100 μέτρα.

Στο σπίτι τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Ο κύριος Πέρι είναι εκ γενετής ομιλητικός αλλά και συγχρόνως τόσο γκρινιάρης σε σημείο που κάποιες μέρες είμαστε σίγουρες ότι είναι η μετενσάρκωση της Μάρθας Βούρτση. Κάνει ό,τι θέλει, ό,τι έχει όρεξη, ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, και φυσικά ό,τι είναι απαγορευμένο. Θέλει βόλτα; Κάθεται μπροστά μας βγάζοντας άναρθρους ήχους, λυγμούς και βογγητά μέχρι κάποια από τις δύο να ενδώσει και να σηκωθεί. Πεινάει; Η ίδια παράσταση με διαφορετικό ρεπερτόριο. Η επιμονή του και η υπομονή του απαράμιλλες.

Θα μπορούσα να γράψω σεντόνι ολόκληρο με τις απαιτήσεις του κύριου Πέρι αλλά δεν θα σας κουράσω άλλο γιατί είμαι σίγουρη ότι οι μισοί από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο κουνάτε το κεφάλι σας με κατανόηση έχοντας μια αντίστοιχη σχέση με τον σκύλο σας.

Οπότε έρχεται το επόμενο μεγάλο ερώτημα. Και τώρα τι κάνω;

Πολλοί θα απαντήσουν «πάρε το πάνω χέρι» ή «δείξε του ποιος είναι το αφεντικό». Ευτυχώς για τους σκύλους αυτή η θεωρία περί κυριαρχίας στη σχέση ανθρώπου-σκύλου έχει καταρριφθεί εδώ και χρόνια. Σε όλες τις περιπτώσεις σκύλων που δεν συμπεριφέρονται σωστά, το τεράστιο λάθος που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τα συμπτώματα και όχι την αιτία που τα προκαλεί. Οι αιτίες μπορεί να είναι από υψηλά επίπεδα ενέργειας ενός σκύλου μέχρι ανασφάλειες και φοβίες ότι θα εγκαταλειφθεί πάλι, και ένα σωρό άλλες ενδιάμεσα. Μόλις προσδιορίσουμε την αιτία μετά είναι λίγο πιο εύκολο να αναπτύξουμε μια στρατηγική βάση της οποίας θα μπορέσουμε να διορθώσουμε κάποια ή όλα τα λάθη που κάνουμε και οι δύο μας σε αυτή τη σχέση.

Ο κάθε σκύλος είναι διαφορετικός, όπως και ο κάθε κηδεμόνας. Δεν υπάρχει μια συνταγή για όλα. Το windex, για όποιον έχει δει την ταινία «My Greek Fat Wedding», δεν είναι πανάκεια. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, είναι απορίας άξιο πως ο κύριος Πέρι συμμορφώνεται μόλις πάρουμε στα χέρια μας το spray για τα κουνούπια.

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Στην περίπτωση λοιπόν του κύριου Πέρι, το φταίξιμο κατά το ήμισυ το ρίξαμε στα γονίδια, copy paste η μαμά του. Το υπόλοιπο φταίξιμο το έριξα στην αδελφή μου, η οποία μόλις ο κύριος Πέρι κάνει κάτι που δεν είναι σωστό, τον καθίζει δίπλα της στον καναπέ και με πολύ σοβαρό ύφος ξεκινάει έναν μονόλογο τύπου «Αγόρι μου αυτό που έκανες ήταν λάθος, δεν σε μεγάλωσε η μανούλα για να συμπεριφέρεσαι έτσι. Πόσες φορές σε έχω παρακαλέσει να μην ανεβαίνεις στον πάγκο της κουζίνας, εξάλλου δεν κάνει καλό και στα πίσω σου ποδαράκια». Σε αυτό το σημείο, όπως λένε και οι Αμερικάνοι εγώ «ρίχνω το μικρόφωνο». Το παράδοξο είναι ότι αν τύχει να λείψει η αδελφή μου από το σπίτι, ο κύριος Πέρι είναι αγγελούδι. Τόσο που σκέφτομαι να δώσω την αδελφή μου για υιοθεσία.

Η μαγική λέξη σε τέτοιες καταστάσεις είναι «όρια». Όρια βάζουμε και στις σχέσεις μας με τον σύντροφό μας, το παιδί μας, τους συναδέλφους μας, τους φίλους μας. Γιατί να μη βάλουμε και στον σκύλο μας; Και οι τρείς λέξεις κλειδιά σε αυτή τη διαδικασία είναι υπομονή, επιμονή και πάνω από όλα συνέπεια.

Υπομονή γιατί η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Επιμονή γιατί αν τα παρατήσουμε επάνω στη μια εβδομάδα ο σκύλος μας θα επανέλθει στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις στο δευτερόλεπτο. Και συνέπεια γιατί αν τη μια του λέμε έτσι και την άλλη γιουβέτσι θα τον μπερδέψουμε και φυσικά θα αποφασίσει να ακολουθήσει αυτό που τον συμφέρει καλύτερα.

Ξεκινάω με την ελπίδα αυτή η τακτική να αποδώσει αν και κάθε φορά που ο κύριος Πέρι κάνει τη ζημιά, η αδελφή μου τον αγκαλιάζει και του λέει, «σε σώζει το γεγονός ότι είσαι πανέμορφος». Οκ.