«Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα σπίτι που πάντα υπήρχαν σκυλιά. Είχαμε την Τετάρτη, ξέρω ότι θα πείτε πως πρόκειται για εμπνευσμένο όνομα, μετά είχαμε τη Lady και τελευταίος ήρθε στη ζωή μας  ο Bono.

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ατελείωτες και για τα δυο κοριτσάκια της παρέας αλλά για ευνόητους λόγους θα μελαγχολούσα. Γι’ αυτό στην προκειμένη περίπτωση θα μας απασχολήσει ο πολυαγαπημένος μου, αγαθός μου γίγαντας. 

Μέσα στις πανελλήνιες -εκεί που έπεφτε πάρα πολύ διάβασμα- ένα απ’ τα αγαπημένα μου διαλείμματα ήταν να χαζεύω σκύλους στο internet. Όταν λοιπόν η ματιά μου έπεσε στα cane corso (η ράτσα του), για κάποιο λόγο κλείδωσε στο μυαλό μου η επιθυμία να αποκτήσω οπωσδήποτε ένα μπουνταλά σαν και του λόγου του. Δυο χρόνια πέρασαν από τότε, μέχρι που γέννησε η σκυλίτσα ενός φίλου μου και έτσι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να γίνει η επιθυμία μου πραγματικότητα κι έτσι εμείς υιοθετήσαμε τον Bono.

Αυτό που είχε πλάκα ήταν, ότι ενώ αρχικά φανταζόμουν τη σχέση μας ως αδερφική, αυτή τελικά αποδείχτηκε πως είναι απολύτως πατρική.

Είναι ακόμη μωρό, είναι κουτάβι, είναι ένας υπέροχος μπέμπης κι ας έχει φτάσει σχεδόν 8 χρονών. Όταν πρωτοήρθε στο σπίτι ήταν μόλις δύο μηνών και κοιμόταν πάνω σε μία τσάντα μου, μασουλώντας τα φερμουάρ της. Από τότε ήμουν διαρκώς παρών στην όλη εξέλιξή του και στην διαδρομή του από τα τρία στα πενήντα τρία κιλά. Με τους γονείς μου μάλιστα σε όλη αυτή την πορεία δεν προλαβαίναμε να αλλάζουμε το μέγεθος των κρεβατιών-μαξιλαριών του.

Αυτό που θέλω να σας εξομολογηθώ είναι το πως νιώθω πραγματικά σαν να έχω παιδί.

Είναι σαλιάρης, είναι παιχνιδιάρης για τα περίπου πέντε λεπτά που διαρκούν συνήθως τα παιχνίδια μας γιατί είναι βαρύς και κουράζεται γρήγορα. Και βέβαια κατά την προσωπική μου γνώμη, είναι ίσως ο πιο εκφραστικός σκύλος που έχω δει. Μιλάει με τα μάτια, με έναν μοναδικό τρόπο και νιώθω ότι έχουμε και έρωτα βαθύ και τρομερή επικοινωνία. Είναι ο πρώτος που νιώθω πως μου λείπει, όταν φεύγω από το σπίτι. 

Γυρίζοντας στο παρελθόν, θυμάμαι πολύ έντονα, πως ξεκίνησα αμέσως με το που τον φέραμε να τον εκπαιδεύω, με υπομονή και αφοσίωση πάντα, κι ας υποτίθεται ότι στην ηλικία των δύο μηνών δεν καταλαβαίνουν και πολλά πράγματα από μαθήματα και εκπαίδευση. Αυτός σας διαβεβαιώνω καταλάβαινε μια χαρά. Και πλέον, εκτός των άλλων, ξέρει να δίνει χέρι, να κάθεται, να ξαπλώνει, να μένει, να κάνει σβούρες, να περνάει κάτω απ’ τα πόδια μου και το πιο αγαπημένο μου…να μιλάει. 

Εντάξει…εννοώ του λέω «μίλα» και γαβγίζει. Σκύλος είναι.

Είμαι και το παραδέχομαι ένας κλασικός χαζομπαμπάς, αυστηρός και υπερπροστατευτικός, παρόλο που δεν έχει –το αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι και από τις φωτογραφίες- καμία απολύτως ανάγκη για προστασία.

Εννοείται φυσικά πως τον έχω ταπετσαρία στο κινητό μου.

Οι στιγμές μαζί του είναι μοναδικές και τόσο ξεχωριστές. Όπως όταν τον παίρνω στη θάλασσα και πίνει το νερό σα να μην έχει αλάτι, όταν τρώει με τόση όρεξη καρότα και βέβαια όταν του τρέχουν τα σάλια και ροχαλίζει όπως δεν έχω ξανακούσει ποτέ στη ζωή μου.

Τον αγαπώ.»

*Ο Νίκος Κοσώνας είναι ηθοποιός. Αυτή τη σεζόν πρωταγωνιστεί στο σήριαλ του MEGA “Η γη της ελιάς”.