Εσείς έχετε δει ποτέ κάποιο ζώο αλμπίνο, σε φωτογραφίες ή σε ντοκιμαντέρ;

Τα ζώα με αλφισμό είναι πολύ σπάνια, αλλά υπάρχουν παντού: από τους αιθέρες μέχρι τα βάθη της θάλασσας. Αυτά τα ιδιαίτερα ζώα δεν έχουν απλά άσπρο τρίχωμα – έχουν μερική ή ολική απώλεια του χρωματισμού του λόγω έλλειψης της χρωστικής μελανίνης από τον οργανισμό, με αποτέλεσμα το δέρμα τους να είναι εξαιρετικά ωχρό σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη που ανήκουν στο εκάστοτε είδος.

Στα πλαίσια διάφορων πολιτισμών, η γέννηση ενός ζώου αλμπίνο αποτελεί γεγονός με μεγάλη θρησκευτική σημασία. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με έρευνες, τα ζώα με αλφισμό δυσκολεύονται να επιβιώσουν στην άγρια φύση.

Τι είναι ο αλφισμός;

Στα θηλαστικά (μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι άνθρωποι), ο αλφισμός ή αλμπινισμός προκύπτει όταν ένα άτομο κληρονομεί ένα ή παραπάνο μεταλλαγμένα γονίδια και από τους δύο γονείς. Τα γονίδια αυτά εμποδίζουν την παραγωγή μελανίνης, της χρωστικής, δηλαδή, που καθορίζει το χρώμα του δέρματος, του τριχώματος, και των ματιών. Η παραγωγή της μελανίνης λαμβάνει χώρα στα μελανοκύτταρα, εξειδικευμένα κύτταρα που υπάρχουν στους οργανισμούς των ατόμων με αλφισμό αλλά δεν είναι πλήρως λειτουργικά.

Μη θηλαστικά ζώα μπορούν επίσης να γεννηθούν με αλφισμό, αλλά επειδή μπορούν να παράξουν άλλες χρωστικές εκτός από τη μελανίνη, μπορεί να μην βγουν απόλυτα λευκά. Ακόμα και τα θηλαστικά με αλφισμό μπορεί να έχουν κάποιο χρωματισμό αν τα γονίδια που ευθύνονται για την παραγωγή της μελανίνης δεν έχουν καταστραφεί ολοκληρωτικά.

Εδώ είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι δεν πάσχουν από αλφισμό όλα τα λευκά ζώα. Κάποια ζώα έχουν απλά ανοιχτόχρωμο δέρμα, ή μπορεί να πάσουν από άλλες ασθένειες, όπως είναι ο λευκισμός. Για να καταλάβει κανείς τη διαφορά μεταξύ ενός ζώου με αλφισμό κι ενός ζώου χωρίς, αρκεί να κοιτάξει τα μάτια του. Τα αιμοφόρα αγγεία που κανονικά καλύπτονται από χρώση, είναι ορατά στα άτομα με αλφισμό, δίνοντάς τους το χαρακτηριστικό τους ροζ χρώμα.

Επιβιώνοντας στη φύση με αλφισμό

Τα άγρια ζώα με αλφισμό μπορεί να αντιμετωπίσουν διάφορα προβλήματα στη φύση. Συχνά έχουν κακή όραση, κάτι που αποτελεί μειονέκτημα όταν κυνηγούν για τροφή ή όταν προσπαθούν να αποφύγουν τον κίνδυνο. Σε κάποιες περιπτώσεις δυσκολεύονται να βρουν σύντροφο για να ζευγαρώσουν, και η αδυναμία που έχουν στο καμουφλάζ τα καθιστά επιρρεπή σε κινδύνους. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελούν οι αλιγάτορες με αλφισμό, οι οποίοι αποτελούν τόσο εμφανή στόχο για τους θηρευτές, που συχνά τους τρώνε πριν ενηλικιωθούν.

Τα ζώα με αλφισμό ή με κάποια άλλη πάθηση που τα καθιστά ωχρά, αποτελούν επίσης στόχο για τους λαθροκυνηγούς που επιδιώκουν το κέρδος μέσω του παράνομου εμπορίου εξωτικών ζώων ή προϊόντων τους. Η απειλή είναι τόσο μεγάλη και υπαρκτή, που μια μη κυβερνητική οργάνωση αγόρασε ένα νησί στην Ινδονησία για να καταφέρει να χτίσει ένα καταφύγιο για έναν αλμπίνο ουραγκοτάγκο, την Άλμπα, η οποία επρόκειτο να φυλάσσεται συνεχώς. Τελικά αποφασίστηκε η Άλμπα να αφεθεί ελεύθερη στη φύση, λόγω της άγριας προσωπικότητάς της και της σωματικής της δύναμης. Πολλά άλλα ζώα με αλφισμό στέλνονται σε ζωολογικούς κήπους για να προστατευτούν.

Πώς θα καταλάβετε αν η γάτα σας έχει αλμπινισμό ή αν είναι απλά λευκή

Οι γάτες αλμπίνο γεννιούνται με μια γενετική διαφοροποίηση που ονομάζεται αλμπινισμός.

Τα ελάφια με αλφισμό είναι, μάλιστα, τόσο ελκυστικά για τους κυνηγούς, που αρκετές πολιτείες της Αμερικής έχουν απαγορεύσει το κυνήγι τους.

Ευτυχώς, κάποια ζώα με αλφισμό τα καταφέρνουν μια χαρά στην άγρια φύση. Για παράδειγμα, στο Olney του Illinois, υπάρχει μεγάλος πληθυσμός σκίουρων με αλφισμό, οι οποίοι προστατεύονται κι αποτελούν αξιοθέατο και καμάρι της περιοχής.

Με πληροφορίες από National Geographic.