«Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ενώ ο πατέρας μου είχε σκυλιά και γατιά γύρω του όταν  μεγάλωσε και τα αγαπούσε, η μητέρα μου δεν είχε επαφή με ζώα γενικά όταν ήταν μικρή και ήταν αρνητική όταν ζητούσα να πάρουμε ένα σκυλάκι.

Δεν τα ήθελε μέσα στο σπίτι και αργότερα κατάλαβα πως τα φοβόταν κιόλας. Αυτή τη φοβία μου την πέρασε και μένα. Υπήρχαν φορές, όταν ήμουν μικρή, που έβλεπα κάποιο σκύλο από μακριά κι άλλαζα τη διαδρομή μου για να φτάσω στο σπίτι. Άλλες φορές μπορεί να περίμενα ώρα να φύγει κάποιο σκυλί (σε αδέσποτα αναφέρομαι πάντα) που ήταν κοντά στην είσοδο της πολυκατοικίας, για να μπω μέσα.

Όταν, λοιπόν, έφυγα στα δεκαοχτώ μου από το σπίτι απέκτησα το πρώτο μου σκυλί και σύντομα κι ένα δεύτερο που είχε το τότε αγόρι μου. Είχαμε την Ήρα και τη Μυλού. Όταν έφυγα Αθήνα τα κράτησε αυτός και τα δυο καθώς η Ήρα μου ήταν ένα boxer μεγαλόσωμο και ήταν καλύτερο γι’ αυτή να μείνει παρέα με τη Μυλού στο σπίτι της δεύτερης που είχε κήπο.

Μου έλειπε πολύ η παρέα της, τα χάδια μας, τα παιχνίδια μας…

Σε λιγότερο από έξι μήνες που ήμουν στην Αθήνα με πήρε τηλέφωνο μια φίλη για ένα σκυλάκι που δεν ήθελε μια οικογένεια να κρατήσει και θα το άφηναν στο δρόμο. Αυτό το τραγικό που συμβαίνει και στις μέρες μας. Εννοείται δεν θα άφηνα τη Ρόζα στο δρόμο.

Έτσι απέκτησα τη Ρόζα με όλα της τα ψυχολογικά καθώς είχε αλλάξει άλλες δυο οικογένειες πριν να φτάσει σε μένα. Τα σκουπίδια όταν έλειπα ήταν το αγαπημένο της να τα σκορπάει σ’ όλο το σπίτι. Ήταν όμως μια υπέροχη παρέα για μένα και με τον καιρό που αισθάνθηκε ασφάλεια γίναμε αυτοκόλλητες. Όταν έφυγε η Ρόζα στα δώδεκά της, ήρθε στη ζωή μου η Μάγκυ. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς σκυλάκι πια.

Ήταν σαράντα ημερών όταν την πήρα. Έγινε το μωρό μου. Την είχα παντού και πάντα μαζί μου. Ήταν δύο χρονών όταν γεννήθηκαν τα αγόρια μου, οπότε μεγάλωσαν μαζί. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με κατοικίδιο είναι πιο ευτυχισμένα, η αλληλεπίδρασή τους με τα ζώα και ιδίως με τους σκύλους, έχει αποδειχθεί ότι επηρεάζει ορμόνες που σχετίζονται με την ευεξία και την ευτυχία. Σε αντίθεση με μένα, τα παιδιά μου είχαν από μικρά αυτή την υπέροχη σχέση.

Μεγάλωνε η Μάγκυ κι αρχίσαμε να συζητάμε με τους γιούς μου να πάρουμε κι ένα δεύτερο σκυλάκι. Οπότε, όταν γέννησε η σκυλίτσα μιας φίλης μου πήραμε τη Λώρα μας μετά το σαρανταήμερο που χρειάστηκε να μείνει με τη μαμά της. Η Μάγκυ ήταν ήδη δώδεκα ετών.

Η Λώρα, όπως όλα τα σκυλιά ήταν πομπός θετικής ενέργειας, ήθελε συνέχεια να παίζει και μας έδωσε μεγάλη χαρά όταν μπήκε στην οικογένειά μας. Το γεγονός πως είχαμε τη Λώρα όταν έφυγε η Μάγκυ νομίζω ήταν πολύ παρήγορο.

Έτσι όταν έμεινε έγκυος η Λώρα σκεφτόμουν να κρατήσω ένα θηλυκό κουτάβι, να έχω ένα παιδί της Λώρας. Θηλυκό. Όπως ήταν όλα τα σκυλιά που είχα μέχρι τώρα. Μια ατυχία στη γεννά τα φέρνει έτσι τα πράγματα και επιβιώνει μόνο ένα αρσενικό κουτάβι. Κι απέκτησα το πρώτο αρσενικό μου σκυλί, τον Λώρη. Με τον Λώρη έπαθα έρωτα κεραυνοβόλο. Με τη Λώρα ήρθαμε ακόμη πιο κοντά καθώς έγινε κι αυτή μανούλα και έδειξε μεγάλο θάρρος στον τοκετό και υπομονή μεγάλη μετά. Να τον θηλάζει, να την ξενυχτάει, να τον καθαρίζει, να τον νοιάζεται. Προικισμένη απ’ τη φύση να είναι ικανή για όλα μόνη της. Τυχερή που έζησα μαζί της αυτή την εμπειρία. Την αγάπησα ακόμη πιο πολύ. Υπέροχη μανούλα.

Ο Λώρη εννοείται μας έχει ξετρελάνει με το πόσο τρυφερός και παιχνιδιάρης είναι. Τώρα ξέρω πως θα ήμουν ένα πιο χαρούμενο παιδί αν είχα κατοικίδιο και ότι η συμβίωση μ’ αυτά τα πλάσματα, η ανιδιοτελής τους αγάπη με έκανε να αγαπήσω όλα τα ζώα. Στα μάτια της Μάγκυ έβλεπα όλα τα ζωντανά πλάσματα γι’ αυτό και δεκαπέντε χρόνια τώρα δεν τρώω κρέας αλλά ούτε και ψάρι.»

Η Σοφία Παυλίδου είναι ηθοποιός και φέτος την απολαύσαμε από τη συχνότητα του MEGA στο σήριαλ ” FAMAGUSTA “