«Είναι οι άνθρωποί μου.

Έχουν βέβαια δυο πόδια παραπάνω. Αλλά είναι οι άνθρωποί μου.

“Θρώσκουν”, βλέπετε, “άνω” και κάνουν κι εμένα να το κάνω. Σε δύσκολη εποχή. Και την καραντίνα μαζί την περάσαμε. Με κοιτούσαν με μάτια διαπορούντα. Όπως δεν κοιτούν πια οι άνθρωποι. Την εκτιμώ την απορία. Μου χαϊδεύει την ανασφάλεια. Είναι σαν το γουργουρητό του γάτου μου και τα σάλια του σκύλου μου.

Του Όσκαρ και του Ζορντί ή Πρινσερούλη.

Iσότιμη σχέση. Ισότιμη αγάπη. Μ’ αγαπούν όσο τ’ αγαπώ κι εγώ.  Αναπνέουν, περπατάνε και ξαπλώνουν στο σώμα μου. Τρέχουν και κυνηγούν το ένα το άλλο. Όταν είμαι μαζί τους μου φεύγει η στεναχώρια και το άγχος. Αναζητώ την παρέα τους σαν εξαρτησιογόνα ουσία και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου στιγμή χωρίς αυτά.

Έχουν δισύλλαβα ονόματα, με ρ και λ μέσα τους για να με ακούνε.

Τον Όσκαρ μου τον χάρισε ένας φίλος. Πριν 12 χρόνια περίπου. Είναι από σπίτι. Γεννήθηκε τη μέρα που πέθανε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Του Αγίου Ανδρέα. 30 Νοεμβρίου… Μεταξύ Αντρέα και Όσκαρ νίκησε ο δεύτερος… Όχι, δεν είναι από τον καημό μου για το χρυσό αγαλματίδιο τ’ όνομά του…

Τον Ζορντί τον βρήκα στα σκουπίδια. Ακίνητο. Με κλειστά  μάτια. Ήμουν η πρώτη εικόνα που είδε. Εγώ και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες στο Εργαστήρι του Ιδρύματος Βουδούρη. Μ’ ένα ματάκι μισάνοιχτο ανάμεσα σε θεατρικά παιχνίδια… Ήθελα για εκείνον ένα όνομα που να έχει Γιώργο μέσα. Λόγω  του πατέρα μου… στου οποίου το παλιό γραφείο μένω πια μετά το θάνατό του. Κι ο μισότυφλος, προσωρινά, γατούλης ήταν το πρώτο ζωάκι στα σαράντα και πλέον αδέσποτα που έχω μαζέψει συνολικά από το δρόμο από τότε που θυμάμαι τον ενήλικο εαυτό μου που θα έφερνα στο καινούργιο μου σπίτι. Έτσι, μου προέκυψε αυτό το ονοματάκι, που εδώ που τα λέμε θυμίζει το μικρό ξανθό γαλλάκι που τραγουδούσε στα κυριακάτικα show της Ρούλας Κορομηλά. 

Dur Dur D’etre Bebe…

Το Πρινερούλης είναι από το έργο που έφτιαξα για την Κατοχική Αθήνα στο θέατρο Σταθμός. Έτσι λεγόταν η γατούλα που κρατούσε η κυρία Μαριέττα Σγουρδαίου στην παράσταση. Μαζί μ’αυτήν διασχίζει αγκαλιά όλο το βομβαρδισμένο Πειραιά για να φτάσει στη «μαρτυρική» Αθήνα…Σαν εκείνη τη φωτογραφία με το Σύριο πρόσφυγα που ταξίδεψε τη μισή γη με το γάτο στα χέρια του…

Δε λένε πως εμείς οι ηθοποιοί όλα τα συνδέουμε με το θέατρο;

Για να είμαι ειλικρινής στην αρχή η συμβίωσή τους δεν ήταν εύκολη. Τώρα πια δεν κάνουν χώρια… Κοιμούνται μαζί και μετά κυνηγιούνται. Σαν τον σκύλο με τη γάτα… Κάπου κάπου τρώνε ακόμα κι ο ένας από το φαγητό του άλλου.

Ο Ζορντί δεν έχει ταξιδέψει. «Μένει σπίτι» φυλώντας τις Θερμοπύλες της Μαυρομματαίων όπου διαμένουμε. Ό Όσκαρ είναι πιο «Μένουμε Ελλάδα». Δεν έχει αφήσει ρούγα για ρούγα. Μόνο στην Ακρόπολη δεν έχει πάει, όπως ο συνονόματος του Ιρλανδός συγγραφέας φορώντας την εθνική μας ενδυμασία. Κι αυτό γιατί δεν επιτρέπονται «οι κύνες στους κύονες» που θα ‘λεγε κι ο Μποστ.

Μόνο που μιλάω για εκείνους ευθυμώ.

Κι αγαπάνε και το θέατρο. Αυτό είναι προϋπόθεση συμβίωσης… πάντα.  Έχουν δει πρόβες υπομονετικά…και μεταξύ μας χωρίς να είναι ακόμα το αποτέλεσμα το δέον!  

Μόνο υποβολείο που δεν έχουν κρατήσει… Γι’ αυτό και τους αγαπούν και οι συνάδελφοι ακόμα.

Ο Κουν, δε λένε, πως «δοκίμαζε» τη θεατρική αμεσότητά του μιλώντας με το σκύλο του: τον Ξανθία;

Μα κυρίως αγαπούν τα ίδια το διαφορετικό: ο ένας δηλαδή τον άλλο.  Έχει κι αυτό στις μέρες μας τη σημασία του. Ειδικά στις μέρες μας… Αποκωδικοποιούν, όσο δύσκολο κι αν τους είναι, τι νιώθει το ένα για το άλλο.  Και στο τέλος τα καταφέρνουν. Καλύτερα κι από ανθρώπους. Για εκείνους μπορώ να μιλάω πιο εύκολα απ’ ότι για μένα. Μια αγάπη ανιδιοτελής που λύνει τα στόματα και κάνει το χέρι να τρέχει όταν γράφει για αυτά που αγαπάς. Και μέσα από αυτά ζεις και μαθαίνεις.  Πολεμάς για όλα όσα, άλλα, αγαπάς… Μαζί τους.»

Όσκαρ + Μάνος + Ζορντί = λοβ φορ έβερ.

*Ο Μάνος Καρατζογιάννης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Σταθμός. Από τις 11 Απριλίου σκηνοθετεί για το Θέατρο Σταθμός την παράσταση “Η Κασέτα” της Λούλας Αναγνωστάκη ενώ παράλληλα συμμετέχει και στη διανομή.