«Μέχρι το 2014 η εμπειρία μου με τα ζώα ήταν μηδαμινή, δεν είχαμε ποτέ σκύλο ή γάτα, όσο και να το ήθελα, όσο και να το ζητούσα από μικρός.

Την χρονιά εκείνη η επιθυμία μου για ένα σκυλάκι ήταν στο αποκορύφωμα της. Είχα πάντα στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου μου ξηρά τροφή και κονσέρβες για να ταΐζω αδέσποτα σκυλάκια που έβρισκα στην Θεσσαλονίκη, αλλά και στις εκδρομές μου. Περνούσα ώρες μαζί τους, τα χάιδευα, τους μιλούσα και όταν έφευγα έπνιγα τον λυγμό μου, την επιθυμία μου να τα πάρω μαζί μου, ένα μεγάλο γιατί, ΓΙΑΤΙ αυτά τα ζώα είναι εδώ έξω μόνα, άρρωστα και πεινασμένα. Δεν τους αξίζει! Κάτι με έτρωγε, κάτι μου συνέβαινε και δεν με άφηνε να ησυχάσω. Ώσπου ήρθε η μέρα που βρήκα επιτέλους την ηρεμία που αναζητούσα.

Ήταν μια βροχερή και κρύα Κυριακή στις 9 Νοεμβρίου το 2014, μια μέρα μετά την γιορτή μου και είχαμε αποφασίσει με την κοπέλα μου (την σύζυγό μου πλέον) να καλέσουμε το βράδυ εκείνο στο σπίτι μας στην Θεσσαλονίκη, όλους τους φίλους μας για να γιορτάσουμε. Το μεσημέρι εκείνης της μέρας, είχα πάει να πάρω με το αυτοκίνητο κάποια πράγματα που μας έλειπαν και στον γυρισμό για το σπίτι, έκανα ότι συνήθιζα να κάνω εκείνο τον καιρό… Κοιτούσα στα πεζοδρόμια αν υπάρχει κάποιος αδέσποτος σκύλος.

Με την σκέψη αυτή, ενώ κόντευα στο σπίτι μου, παρατήρησα ένα περίεργο σκύλο ο οποίος περπατούσε, με φανταστικά αστείο στυλ, πίσω από μια κυρία η οποία είχε ένα μωρό σε καρότσι. Μου τράβηξε τόσο την προσοχή, που ενώ κατάλαβα ότι δεν ήταν αδέσποτος, συνέχισα να τον κοιτώ χαμογελώντας.

Ξαφνικά όμως η κυρία συνέχισε τον δρόμο της, και ο σκυλάκος με το αστεία αγέρωχο περπάτημα σταμάτησε να φάει από τα σκουπίδια… Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά. Σταμάτησα το αυτοκίνητο μηχανικά, σχεδόν υπνωτισμένος. Είχα μόνο μια κονσέρβα μαζί μου και τίποτα άλλο. Την πήρα και γρήγορα τον πλησίασα. Του μιλούσα για ώρα, τον χάιδευα και είχα μαγευτεί. Ήταν πανέμορφος. Στα μαύρα του τα χάλια φυσικά, αλλά ήταν πανέμορφος! Το τρίχωμα του ήταν μακρύ μέσα στους κόμπους και το χρώμα του γκρι μέσα στην βρομιά και τις λάσπες.

Η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να φύγω, τον χαιρέτησα με βαριά καρδιά και του έδειξα την κονσέρβα για να φάει (για την ιστορία δεν την έφαγε ποτέ!). Εκείνος με πήρε από πίσω… Έφτασα στο αμάξι και προσπάθησα να συγκρατηθώ, να μην κάνω αυτό που ήδη είχα αποφασίσει χωρίς να ξέρω ότι το είχα αποφασίσει. Εκείνος βρεγμένος κουνούσε την ουρά του και με κοιτούσε με τα θλιμμένα και καλά κρυμμένα από μαλλιά ματάκια του. Άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού και του είπα μπες. Με ένα σάλτο, λες και το είχε ξανακάνει μπήκε μέσα και κούρνιασε στο πατάκι του συνοδηγού.

Μέχρι να φτάσω στο σπίτι δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχα κάνει…Όταν τον βάλαμε μέσα στο σπίτι, η κοπέλα μου γύρισε στον σκύλο και του είπε “μπες μέσα Κυριάκο…”

Λες και τον ήξερε από παλιά…

Ο Κυριάκος το βράδυ εκείνο ήταν η μασκότ του πάρτι, κρυμμένος σε ένα δωμάτιο είχε συχνές επισκέψεις από τους καλεσμένους. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ περισσότερη ώρα πέρασα μαζί του, παρά με τους φίλους μου. Καθόμουν και τον κοιτούσα χωρίς να μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι έχω κάτι ζωντανό απέναντι μου. Χωρίς να ξέρω πως να φερθώ. Τον ήθελα πολύ. Θυμάμαι πως τον έβγαλα βόλτα με μια τριχιά περασμένη στον λαιμό του, καθώς δεν είχαμε λουρί, δεν θα το ξεχάσω… Ήταν τόσο περίεργο. Από εκείνο το βράδυ ο Κυριάκος ήρθε στην ζωή μας και έμεινε!

Την επόμενη μέρα τον πήγαμε στον γιατρό τον κούρεψε και εκεί κατάλαβα ότι δεν ήταν χοντρός όπως έδειχνε από το τρίχωμα, αλλά αποστεωμένος, έφυγαν κιλά μαλλιού και βρομιάς. Ο σκύλος ζύγιζε 5.900, ενώ τώρα που μιλάμε είναι 16 κιλά! Είχε όοοοολες τις αρρώστιες… Όλες και για καιρό κάναμε θεραπείες. Αυτή η αίσθηση, ότι έσωσα αυτό το αθώο σκυλάκι από βέβαιο θάνατο, είναι από τα καλύτερα συναισθήματα που έχω νιώσει στην ζωή μου.

Ο Κυριάκος είναι μεγάλη μορφή, είναι δημοφιλής όπου και αν πάει, αρχικά λόγω ονόματος, καθώς όλοι το βρίσκουν αστείο αλλά και λόγω φυσιογνωμίας. Είναι ένας βαριεστημένος αστείος σκύλος, που τον ενδιαφέρει μόνο το φαγητό. Είναι υπερβολικά ήσυχος, δεν έκανε ποτέ καμία ζημιά στο σπίτι μας και σχεδόν δεν ακούγεται ποτέ.

Πέρασαν από εκείνη την μέρα 9 χρόνια. Άλλαξαν πολλά στην ζωή μου, μετακόμισα στην Αθήνα ακολουθώντας αυτό που αγαπώ, την υποκριτική, παντρεύτηκα με την κοπέλα μου, κάναμε ένα υπέροχο αγοράκι, αυτό που δεν άλλαξε σίγουρα είναι η αγάπη μου για τον Κυριάκο!

Ο Κυριάκος ήρθε στην ζωή μας εκείνη την Κυριακή γιατί αυτό ήταν το πεπρωμένο μας. Από εκείνη την μέρα γίναμε οικογένεια. Τον φροντίζαμε και εκείνος φρόντιζε τις ψυχές μας, μας κοιτούσε στα μάτια και βλέπαμε την ευγνωμοσύνη και την αγάπη που ένιωθε. Η ανιδιοτελής και άνευ όρων αγάπη του μας άλλαξε την ζωή, νιώθω τυχερός που τον βρήκα. Δεν ξέρω τι ιστορία κουβαλά και γιατί αυτό το πανέμορφο και καλό σκυλί ήταν στον δρόμο, δεν με ενδιαφέρει πια να μάθω…

Ξέρω ότι η νέα ιστορία που γράφει τα τελευταία 9 χρόνια είναι υπέροχη και για αυτόν, αλλά και για εμάς.

Με τον Κυριάκο πάμε παντού… Διακοπές, βόλτες, για καφέ, δεν τον αφήνουμε σχεδόν ποτέ στο σπίτι. Ο Κυριάκος είναι αληθινό μέλος της οικογένειας μας και το βεβαιώνει και ο γιός μας, καθώς στο σχολείο του για καιρό οι δασκάλες νόμιζαν ότι έχει και έναν αδερφό που τον λένε Κυριάκο, αστείο αλλά και συγκινητικό ταυτόχρονα.

Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζα τίποτα! Τον ευχαριστώ που μπήκε στην ζωή μου και την ομόρφυνε, γι’ αυτό και θέλω να τονίσω μέσα από αυτό το βήμα που μου δίνετε, ότι η υιοθεσία ενός αδέσποτου ζώου είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει κάποιος στον εαυτό του!

Είμαι ο Μιχάλης Μιχαλακίδης, είμαι ηθοποιός και αυτόν τον καιρό παίζω στο Θέατρο Πειραιώς 131 στην κωμωδία των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου “Για μια ζωή”.