«Δεν μου αρέσει η λέξη “σκύλος” ακόμη κι αν είναι αυτή που περιγράφει το είδος τους. Θεωρώ πως τα σκυλιά όπως αυτά ορίζονται από τα λεξικά μας θα έπρεπε να ανήκουν στην κατηγορία του ανθρώπινου είδους και όχι ως υποκατηγορία. Εμείς θα έπρεπε να ήμασταν η υποκατηγορία και εκείνα η βασική κατηγορία στην οποία ανήκουμε και εμείς.

Δεν ξέρω ποια θα ήμουν σήμερα εάν την ζωή μου δεν συνόδευαν πάντοτε σκυλιά.

Από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι εκείνη που ενώ εγώ μπουσουλάω, δίπλα μου βρίσκονται μέσα στο σπίτι οι τετράποδοι σωματοφύλακές μου, η προστασία μου, η θαλπωρή μου, το παιχνίδι μου, οι φίλοι μου, η παιδικότητά μου, η αφιλτράριστα αμφίδρομη σχέση αγάπης. Εκείνοι με γαβγίσματα και μουγκρητά εγώ με κραυγές και τσιρίδες. Με σάλια ή χωρίς, με πολλές τρίχες ή λίγες, εύσωμοι ή μικροκαμωμένοι.

Τα εύσημα προφανώς και δεν τα καρπώνομαι εγώ, αλλά τα δίνω ξεκάθαρα στους γονείς μου, οι οποίοι ήταν οι φροντιστές και οι λάτρεις τους και οι φανατικοί οπαδοί των τετράποδων αυτών υπάρξεων.

Έχοντας κάνει την εισαγωγή αυτή μπορεί εύλογα κανείς να συμπεράνει πως το κεφάλαιο “σκύλος” έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του δικού μου DNA. Καθότι αδέρφια δεν είχα, τα πλάσματα αυτά έγιναν οικογένεια, το ένα και το αυτό.

Έχοντας γνωρίσει και φιλοξενήσει πολλούς τετράποδους συνοδοιπόρους στο σπίτι μας και έχοντας θρηνήσει πολλές φορές για την απώλειά τους, δηλαδή την ολοκλήρωση της αποστολής τους στις ζωές μας γνώριζα πάντα και το γνώριζα καλά, πως θα ήμουν από τους ανθρώπους που θα είχε πάντοτε στην ζωή του ένα χνουδωτό πλάσμα για ανταλλαγή αγάπης και φροντίδας. Δίχως όρους, δίχως προϋποθέσεις. Είναι μια συμφωνία που έχω κάνει από τα γεννοφάσκια μου με τον εαυτό μου.

Περνώντας τα χρόνια και φτάνοντας στο σήμερα στην ζωή μου πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Μπάρακ, αυτό το περήφανο, πεισματάρικο, επίμονο, υπέρμετρα γλυκό, εκφραστικό, με έντονη διαίσθηση και ταπεραμέντο, γαλλικό μπουλντόγκ.

Τον μπαγάσα. Είναι από άλλο έργο.

Και όπως και οι άνθρωποι έτσι και οι μαλλιαρές αυτές υπάρξεις έρχονται στην γη για να πραγματοποιήσουν την αποστολή τους. Η αποστολή του Μπάρακ στην δική μου ζωή ήταν πέρα για πέρα ξεκάθαρη.

Πώς ήρθε όμως στην ζωή μου;

Είχα χωρίσει από μια μεγάλη σχέση όπου μαζί αποκτήσαμε δύο γαλλικά μπουλντόγκ. Αδιαπραγμάτευτα ο άνθρωπος αυτός, απαίτησε να τα κρατήσει και βρέθηκα χωρίς επιλογή στην απόφασή του αυτή. Πληγωμένη πολύ για την απώλεια του Τόνι και του Έλβις πάρα για του ανθρώπου που μοιραστήκαμε 3 χρόνια μαζί ένιωσα κάτι λιγότερο από μισή. Τότε, λοιπόν, βρέθηκε στην ζωή μου ένας άνθρωπος που κατάλαβε το τεράστιο κενό που βίωνα σε ό,τι αφορά τον Τόνι και τον Έλβις και μου χάρισε τον Μπάρακ. Μια μπάλα, με γαλάζια μάτια, το ροζ χρώμα να κυριαρχεί και η γλύκα να ξεχειλίζει.

Γαλήνη. Την στιγμή που η μπάλα αυτή ήρθε στα χέρια μου ήταν σαν να μηδένισε τον κοντέρ της απερίγραπτης και βαθιάς θλίψης μου. “Είσαι δικός μου και είμαι δικιά σου και δεν θα μας χωρίσει κανείς”, του είπα όταν τον κράτησα στα χέρια μου. Ο θάνατος είναι πάντα αιτία χωρισμού αλλά τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να μπει ανάμεσά μας. Η αποστολή μας ήταν να αγαπηθούμε παράφορα και να δώσουμε ο ένας στον άλλον όσο περισσότερα μπορούσαμε. Και έτσι κι έγινε.

Ο Μπάρακ τον Μάρτιο του 2024 θα γίνει 5 ετών.

Στα μάτια μου είναι ακόμη μωρό. Κι ας προστέθηκαν κιλά και σοφία πάνω του από τότε που τον κρατούσα στα χέρια μου και ήταν μόλις 50 ημερών. Ο Μπάρακ είναι η καθημερινή και αφιλτράριστη καταγραφή της αλήθειας μου. Ξέρει πότε δεν είμαι καλά, πότε είμαι στεναχωρημένη, αγχωμένη, χαρούμενη, δημιουργική, νευρική, ικανοποιημένη, κενή.

Όλα τα ξέρει. Και μιλάει. Πώς δεν μιλάει. Μιλάει με τα μάτια, μιλάει με σκανταλιές, μιλάει με έναν φανταστικό ήχο που κάνει χωρίς να ανοίγει το στόμα, μιλάει όταν παίρνει το κόκαλό του και το φέρνει βόλτες στο σπίτι, μιλάει όταν τον πιάνει τρέλα και κάνει σπριντ από δωμάτιο σε δωμάτιο, από χαλάκι σε χαλάκι, από καναπέ σε κρεβάτι και μιλάει όταν μου γυρίζει την πλάτη και κάθεται σιωπηλός στο κρεβάτι του. Μιλάει επίσης και όταν γλείφει επίμονα τις πατούσες του.

Η αποστολή του ήταν να με κάνει άνθρωπο. (γέλια)

Διευκρίνιση: η αποστολή του ήταν να μου διδάξει. Ο Μπάρακ είναι δάσκαλος για εμένα. Δάσκαλος υπομονής, υπευθυνότητας, συνέπειας, μεγαλοψυχίας, δοτικότητας, παιδικότητας, έκφρασης συναισθημάτων. Πρέπει να είσαι πολύ κακός μαθητής για να μην αναγνωρίσεις, να μην αγκαλιάσεις και να μην αποδεχτείς αυτά τα σπουδαία μαθήματα ειδικά μάλιστα από κάποιον που το μόνο που θέλει είναι το καλό σου, την αγάπη σου, το χάδι σου, την φροντίδα και την προσοχή σου. Κάποιος (αυτός ο σκύλος και κάθε σκύλος) που σε κοιτάει στα μάτια και εννοεί, υπονοεί και αποπνέει μόνο αγάπη.

Τα παιδιά και τα σκυλιά όπως τα μάθεις, λένε. Ε δεν έχουνε και άδικο. Τι σκυλί τι παιδί για μένα το ίδιο είναι κι ας έχω το ένα από τα δύο αυτή τη στιγμή στην ζωή μου.

Ο Μπάρακ έχει πολλά δικά μου στοιχεία. Ζητιανεύει για χάδια, απαιτεί την προσοχή σου δίνοντάς σου την πατούσα του και σκουντώντας σε, είναι πεισματάρης και επίμονος και όταν θέλει την ησυχία του αποσύρεται στο κρεβατάκι του ή σε οτιδήποτε μαλακό και ζεστό αγκαλιάζει το κορμάκι του. Ακούει επιλεκτικά, χάνεται στην φύση και στους περιπάτους, δεν είναι εχθρικός με τους φίλους – σκύλους και τον χαρακτηρίζει η ενσυναίσθηση.

Αντίστοιχα έχω κι εγώ πολλά δικά του στοιχεία γιατί είναι μια σχέση αμφίδρομης διδαχής. Έχω την παιδικότητα και την βλακεία που τον πιάνει, κοιτάζω πονηρά, είμαι ανυπόμονη και επίμονη, όταν θέλω κάτι το θέλω τώρα. Εμ, έτσι πάνε αυτά.

Σε δύσκολες στιγμές μου, τον έχω φέρει στον μυαλό μου για να χαμογελάσω. Σε μια δύσκολη προσωπική στιγμή, σε ένα επαγγελματικό ραντεβού ή συγκυρία. Επίσης αποτελεί πάντα την τέλεια δικαιολογία για να θέσω ένα μέρος των ορίων μου όταν βρίσκομαι κάπου που δεν περνάω καλά ή δεν περνάει η ώρα και θέλω να γυρίσω σπίτι. Φροντίζω να μην μένει μόνος του για περισσότερες από 4 ώρες και στοχεύω στους χώρους εργασίας μου να με συνοδεύει.

Φίλε μου, είσαι από τους μεγαλύτερους δασκάλους που θα μπορούσε να μου φέρει το σχολείο της ζωής. Θα προτιμούσα να φύγω εγώ πρώτη και εσύ να συνεχίσεις γιατί η ιδέα της ζωής χωρίς εσένα είναι αβάσταχτη. Μέχρι τότε όμως θα φροντίσω όπως κάνω μέχρι σήμερα να πλουτίσουμε και οι δύο από την υπέρμετρη αγάπη και τον σεβασμό που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον.

ΥΓ. Σε ευχαριστώ που κάθεσαι στην κοιλιά μου όταν είμαι αδιάθετη και κάνεις την θερμοφόρα για να μου περάσουν οι πόνοι.

Εις άλλα μαζί, με υγεία, τρίχες, σάλια, κόκαλα, παιχνίδια και ροχαλητά.»

*Δάφνη Καραβοκύρη – Δημοσιογράφος

Instagram: @korikaravokiri

SEXPODCAST: pod.gr

Email: dafnikar@gmail.com