Πώς ένας σκύλος που γεννήθηκε στην Ιωνία οδό στα Διαβατά, βρέθηκε στο σπίτι της δημοσιογράφου.

«Νομίζω πως όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ δένομαι με τα ζώα και απομακρύνομαι από το ανθρώπινο είδος. Και το λέω αυτό γιατί τα θεωρώ μονίμως απροστάτευτα.

Η σχέση μου με τα ζώα και κυρίως με τα σκυλάκια, που λατρεύω, ξεκίνησε μόλις ενηλικιώθηκα. Σαν παιδί όμως, θυμάμαι πάντα να θέλω σκύλο. Το ήθελα τόσο πολύ που όταν πηγαίναμε σε εκδηλώσεις και πανηγύρια έπαιρνα μπαλόνια με σχέδιο σκυλάκι και τα κρατούσα σπίτι με την κορδέλα σαν να τα έβγαζα βόλτα. Η μητέρα μου, ενώ τα λάτρευε, ήταν αποτρεπτική, και καλά έκανε διότι ήμουν εντελώς ανέτοιμη.

Στη ζωή μου μπήκε πρώτος ο Ρικάρντο που τον βρήκα σε έναν κάδο σκουπιδιών στα 18. Τον πήρα για να τον σώσω μέχρι να του βρω ένα καλό σπίτι. Προφανώς δεν ήμουν έτοιμη για κατοικίδιο. Μωρό εγώ, μωρό αυτός, μεγαλώσαμε μαζί για λίγο καιρό…

Στις 24 Φεβρουαρίου 2021 ήρθε και γέμισε φως το σπίτι μου η Σνόουφλεϊκ. Ήταν σκυλί της Αστυνομίας στο τμήμα εκρητικών του Βόλου. Βγήκε στη “σύνταξη” και δεν την ανέλαβε κανείς. Κοινώς την παράτησαν, όπως με ενημέρωσε η Φιλοζωική.

Περνάμε τα άσχημα όμως και πάμε στο ωραίο κομμάτι…

Την υιοθέτησα λοιπόν όταν ήταν 12 ετών και ζήσαμε υπέροχα μαζί για 7 μήνες. Ξαναέγινε κουτάβι, έτρωγε πεϊνιρλί κρυφά από το πιάτο μου όταν μιλούσα στο τηλέφωνο, από λευκή γινόταν κόκκινη όταν τρύπωνε στην κατσαρόλα και έτρωγε το κοκκινιστό, και πήγε για πρώτη φορά στη ζωή της στη θάλασσα.

Νομίζω ότι με περίμενε να γυρίσω από τις φωτιές που κάλυπτα στην Εύβοια για να με αποχαιρετήσει: 14 Αυγούστου επέστρεψα μετά από 10 ημέρες απουσίας, πήγαμε εκδρομή, κολυμπήσαμε, φάγαμε πολύ και ξημερώματα 15ης Αυγούστου “έφυγε” στην αγκαλιά μου. Τη θυμάμαι πάντα και την ευχαριστώ που μου έμαθε για πρώτη φορά τι θα πει αφοσίωση χωρίς όρια.

Έναν μήνα μετά, 27 Σεπτεμβρίου 2021, εισβάλλει στην καθημερινότητά μου το καλύτερο πλάσμα που έχω γνωρίσει. Ο καλύτερός μου φίλος, ο γιος μου, ο Ίωνας. Με διάλεξε από το πρώτο λεπτό που με είδε στο καταφύγιο. Τον διάλεξα και εγώ, σαν να τον ήξερα από πάντα. Όταν με πήραν από τον Αδέσποτο Πλανήτη και μου είπαν ότι μπορώ να τον υιοθετήσω, έκλαιγα ασταμάτητα.

Σαν να είχε γίνει το όνειρο της ζωής μου πραγματικότητα.

Ίωνας λοιπόν, επειδή βρέθηκε στην Ιωνία οδό. Όχι την αυθεντική, την ιμιτασιόν, στα Διαβατά Θεσσαλονίκης.

Γεννήθηκε σε ένα εργοστάσιο μέσα σε μια άγρια αγέλη. Η μαμά τους τα έκρυβε στο κοκκινόχωμα, σαν λαγούμια αλεπούς ήταν. Σώθηκε από τον κύριο Γρηγόρη που τα έπιανε ένα-ένα, τα έκρυβε στα μπουφάν του και τους έσωσε τη ζωή.

Μετά ήρθε η Χρύσα που τα μεγάλωσε με περισσή αγάπη στο πάντα φιλόξενο κομμωτήριο σκύλων που διαθέτει και από εκεί στο καταφύγιο και στο σπίτι μου.

Ο μικρός μου, λοιπόν, μετά από μία μαραθώνια διαδικασία διαγνώστηκε με ηωσινοφιλική γαστρεντερίτιδα και κολίτιδα, ένα αυτοάνοσο που τον ταλαιπωρεί αλλά εκείνος δεν το βάζει κάτω.

Δεν θα πω ψέματα, το να ζεις με ένα πλάσμα άρρωστο δεν είναι πάντα εύκολο.

Άγχος, κλάματα, φόβος: αυτά με κατακλύζουν, και τον πρώτο καιρό έπιανα τον εαυτό μου να περιμένω όλο το βράδυ για να δω αν αναπνέει. Ο Ίωνας όμως είναι καλά, πιστεύω ευτυχισμένος και μου μαθαίνει πως ακόμη και στις ασθένειες η καλύτερη θεραπεία είναι η αγκαλιά. Άντε και ένα μπαλάκι του τένις.

Δεν κάνει να τρώει τίποτα εκτός από την υποαλλεργική τροφή του, κάνει συνεχώς εξετάσεις, τα ποδαράκια είναι αδύναμα, παίρνει κορτιζόνη και άλλα ανοσορυθμιστικά. Σίγουρα δεν είναι όπως τα υπόλοιπα σκυλάκια στην ηλικία του, έχει όμως τόση πλάκα, τόση δύναμη και τόση αγάπη που ξεπερνάει τα πάντα.

Ειδικά αν “παίζει” και έξτρα κροκέτα. Έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά είμαι σίγουρη ότι το ταξίδι θα είναι πανέμορφο και σίγουρα θα το περάσουμε οι δυο μας.

Προς τον παρόν πάμε βόλτες, πάμε σε εστιατόρια, μέχρι και σε μπαράκια μαζί. Κοιμόμαστε αγκαλιά (όταν δεν ζεσταίνεται) και τον αγαπώ σαν ένα κομμάτι μου που ζει έξω από το σώμα μου.

Δεν ξέρω αν παίρνοντάς τον από τον καταφύγιο του έσωσα τη ζωή, ξέρω όμως σίγουρα πως έσωσε αυτός τη δική μου.

Δυστυχώς μέσα από τη δουλειά μας και κυρίως στις αποστολές στα δύσκολα θέματα, σε πλημμύρες, φωτιές, σεισμούς συναντώ πάντα αυτούς τους απροστάτευτους μαχητές. Που τρέμουν από το κρύο ή κλαίνε επειδή έχει καεί η γούνα τους ή επειδή τα έχουν παρατήσει και έχουν ημέρες να φάνε.

Μία από τις δικές μου δυσκολότερες στιγμές ήταν στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όταν αντίκρισα έναν ηλικιωμένο σκύλο, που τον είχαν αφήσει πίσω, που είχε μέρες να φάει και ούρλιαζε όταν έβρεξα κριτσίνια και τον τάισα.

Οι σοκαριστικές εικόνες που αντίκρισα όλο το προηγούμενο διάστημα, μαζί με αυτή, με έκαναν να λυγίσω.

Πιο πρόσφατη, αυτή στη Λάρισα, στις πλημμύρες. Δύο κυνηγόσκυλα παρατημένα με τα κόκαλά τους να φαίνονται από παντού, μας έγλειφαν από πάνω μέχρι κάτω για να τους δώσουμε φαγητό. Ευτυχώς σε αυτή την περίπτωση ενημερώθηκε φιλοζωική συντονισμένη από το Υπουργείο Εσωτερικών, έστειλα στίγμα με την τοποθεσία και πήγαν να τα πάρουν.

Ελπίζω και προσπαθώ μέσα από τη δουλειά μου να βοηθάω, να ενημερώνω και να αναδεικνύω τα περιστατικά κακοποιήσεων. Να δείχνω μηδενική ανοχή και να ζητάω την τιμωρία.

Δεν έχω να απαντήσω κάτι σε όσους λένε πως τα ζώα δεν είναι τόσο σημαντικά όσο οι άνθρωποι γιατί προφανώς ιδεολογικά απέχουμε χιλιόμετρα που δεν καλύπτονται.

Έχω να πως όμως, πως τα συναισθήματά τους είναι ανώτερα από των ανθρώπων, η καρδιά τους μεγαλύτερη, η αφοσίωση ολοκληρωτική και η συγχώρεση αληθινή. Θέλω να πω να μη φοβάστε να υιοθετήσετε, αλλά να το κάνετε όταν είστε σίγουροι. Να μη φοβάστε την ηλικία γιατί ακόμα και τα πιο σύντομα ταξίδια είναι μοναδικά. Να μη φοβάστε τα ζώα με ασθένειες, να μην τα παρατάτε γιατί κάθε μέρα θα σας δείχνουν πόσο σας ευγνωμονούν.

Τέλος, πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι καλύτερο στη ζωή από το να ανοίγεις το σπίτι σου σε ένα πλάσμα που δεν έχει. Σαν αντάλλαγμα θα υπάρχει πάντα μια ουρίτσα να κουνιέται πίσω από την πόρτα και να σε περιμένει να γυρίσεις.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε εποχή.

Ανοίξτε το σπίτι σας, σώστε ένα αδέσποτο και δώστε τη θέση που είχε στο καταφύγιο σε ένα άλλο που την έχει ανάγκη.

Και αν “φύγει” το παιδάκι σας, μη βάλετε τον εγωισμό σας πιο ψηλά. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο που μπορείτε να κάνετε για να τιμήσετε τη μνήμη του, από το να βοηθήσετε ένα άλλο που σας περιμένει εκεί έξω».

*Η Έλλη Κασόλη είναι δημοσιογράφος στον ΣΚΑΙ. Έγινε περισσότερο γνωστή της από την τετράμηνη παραμονή στο πεδίο του πολέμου στην Ουκρανία. Έχει σπουδάσει Πληροφορική και Βιοϊατρική Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας αλλά και Δημοσιογραφία στο New Media Studies.